Έχοντας παίξει ό,τι χαρτί μπορούσε να σκεφτεί και κυρίως να μην σκεφτεί κανείς, ο Αλέξης Τσίπρας νιώθει τώρα σαν το ποντίκι μέσα στη φάκα. Είδε το τυρί της εξουσίας και όρμησε να το αρπάξει, παραβλέποντας ότι αυτό ήταν μέσα στη φάκα. Πίστεψε ότι αυτός ήταν πιο έξυπνος από τους άλλους και κάτι θα σκαρφιζόταν για να γλιτώσει, κάτι που οι άλλοι δεν είχαν καταφέρει να σκεφτούν.
Του Απόστολου Σιδέρη
Σε ρήξη με τους δανειστές ποτέ δεν είχε σκοπό να έρθει. Το αντίθετο. Παρά τα όσα έλεγε το 2012 στους αγανακτισμένους ψηφοφόρους του, το σχέδιό του ήταν εξαρχής να τους προσεταιριστεί. Να τους πείσει ότι αυτός θα ήταν καλύτερος από τον Σαμαρά. Αυτό προσπάθησε να πείσει την ελληνική ολιγαρχία (οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι οι ισχυρότεροι ολιγάρχες -πλην μιας δυο περιπτώσεων- είτε τον στήριξαν, είτε κράτησαν μια βολική ουδετερότητα) αυτό προσπάθησε να πείσει τους Αμερικανούς (οι παροικούντες επίσης γνωρίζουν ότι μέχρι πρότινος επαίρονταν ότι οι ΗΠΑ τον στηρίζουν), αυτό προσπάθησε να πείσει την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και το διεθνές κεφάλαιο (Αμπροζέτι κ.α )…. Και τους έπεισε. Τους περισσότερους τουλάχιστον.
Οι δανειστές και το μπλοκ τους πίστευαν και περίμεναν να κάνει αυτά που τους έλεγε, δηλαδή όσα δεν κατάφερε να κάνει ο Σαμαράς. Στην Ελλάδα ωστόσο οι ψηφοφόροι του περίμεναν να κάνει τα αντίθετα. Συνδυάζονται αυτά τα δύο; Ε, δεν συνδυάζονται. Το προσπαθεί ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και ενάμιση χρόνο, αλλά … δεν τα καταφέρνει, και πως θα ήταν δυνατόν να τα κατάφερνε!
Το μόνο που δεν έπεισε ούτε για ένα λεπτό είναι ο Σόιμπλε. Μετά την υποκλοπή της συνομιλίας των στελεχών του ΔΝΤ στο Χίλτον, τη διαρροή στα wikileaks και τον τρόπο που αυτή αξιοποιήθηκε (διαστρεβλώθηκε ισχυρίζονται οι δανειστές), χάθηκε η εμπιστοσύνη και από το ΔΝΤ και από τις ΗΠΑ. Αλλά και οι υπόλοιποι έχουν πλέον -γενικότερα- αμφιβολίες για την αξιοπιστία της ηγεσίας της ελληνικής κυβέρνησης και με τον έναν ή άλλον τρόπο την έχουν εκφράσει. Όσοι δεν χρειάζεται να δώσουν λεφτά στην Ελλάδα, δεν σκοτίζονται ιδιαιτέρως. Αυτοί που δίνουν τα δανεικά όμως -δυστυχώς για την κυβέρνηση - απαιτούν να έχουν έναν λόγο παραπάνω και κυρίως απαιτούν να υπάρχει εξασφάλιση ότι η χώρα θα κάνει τα πάντα για να τους τα επιστρέψει.
Οι απαιτήσεις αυτές, οι οποίες είναι σκληρές, δεν αρέσουν στην κυβέρνηση. Θα μπορούσε να τις αποφύγει; Ενδεχομένως. Εάν είχε να παρουσιάσει σημαντικές αποφάσεις για την πάταξη της φοροδιαφυγής και κυρίως αποτελέσματα και αν είχε επιχειρήσει να υλοποιήσει ένα εθνικό σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης . Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν έκανε. Και αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες απολαμβάνει την εξουσία, ζητά δανεικά αλλά δεν της αρέσουν οι όροι και όταν έρχεται η στιγμή της εκπλήρωσή τους, διαμαρτύρεται. Όχι για την ανικανότητα της, αλλά για τον κυνισμό των «τοκογλύφων», στους οποίους καταφεύγει, επειδή δεν ξέρει να κάνει τίποτα άλλο.
Αφού έφτασε λοιπόν και αυτή, όπως αναμενόταν, στο μη περαιτέρω, αλλά την εξουσία δεν θέλει να την παραδώσει με τίποτα, αρχίζει να βάζει μπροστά το (μη)σχέδιο της απελπισίας: «Βοήθεια, θέλουν να μας ρίξουν». Άρχισε να το διαρρέει ήδη στα φιλικά ΜΜΕ, ελπίζοντας άραγε σε τι; Στον οίκτο;
Οι δανειστές δεν φέρονται καθόλου χειρότερα στον Αλέξη Τσίπρα από ότι φέρονταν στον Αντώνη Σαμαρά και στον Γιώργο Παπανδρέου. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Μπορεί να συγκριθεί η συμπεριφορά του Σαρκοζί προς τον ΓΑΠ με τη συμπεριφορά του Ολάντ προς τον Τσίπρα; (παρότι τον είχε περιγελάσει και με το περίφημο Ολαντρέου;)
Ήταν η Μέρκελ τόσο χαλαρή με τον Σαμαρά όσο ήταν με τον Τσίπρα; Έτρεχε η Γιάννα Αγγελοπούλου να οργανώνει πανάκριβα event για τον Σαμαρά και να τον παίρνει από το χέρι; Τον είχε χειροκροτήσει ο πρόεδρος του ΣΕΒ τον Αντώνη Σαμαρά;
Η αλήθεια είναι ότι κανένας πρωθυπουργός στα έξι χρόνια της κρίσης δεν είχε τόση επιείκεια εκτός και εντός συνόρων. Η απειρία του Τσίπρα σε συνδυασμό με την προθυμία του να κολακεύει τους πάντες και να λέει σε όλους αυτά που ήθελαν να ακούσουν, τον έκαναν να φαίνεται συμπαθής και όλοι πίστευαν ότι θα γινόταν αυτό που ήθελαν.
Το μόνο που συνέβη όμως, ήταν να απολαύσουν τα προνόμια της εξουσίας μερικές εκατοντάδες συριζαίων και πασόκων μεταλλαγμένων μαζί με μερικούς δεξιούς λαικιστές κι εθνικιστές, σε βάρος της χώρας, με τεράστιο κόστος.
Κανείς από τους δανειστές δεν θέλει όμως να ρίξει αυτή την κυβέρνηση. Όχι γιατί είναι καλοί άνθρωποι, αλλά γιατί ο Τσίπρας περνάει τα μέτρα ως τώρα χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Οπότε τον προτιμούν. Αλλά με τους όρους τους, που είναι τόσο σκληροί όσο κι επί των προηγούμενων κυβερνήσεων τις οποίες οι δανειστές είχαν ταπεινώσει ακόμα περισσότερο. Αν πέσουν, θα είναι γιατί δεν μπορούν να κυβερνήσουν, γιατί δεν είχαν κανένα άλλο σχέδιο πλην των δανειστών. Οπότε δεν είναι «Βοήθεια μας ρίχνουν». Είναι «βοήθεια πέφτουμε».
marketfair.gr