του Σταύρου Κατσούλη
Ερώτημα: Τι αποτελεί το επίσημο σημερινό Κίνημα, για τον ανεξάρτητα σκεπτόμενο άνθρωπο;
Τους έχουμε ρωτήσει ποτέ; Εάν ναι, τότε σίγουρα θα έχουμε ακούσει την σκληρή αλήθεια:
Το Κίνημα, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα με τα παρακλάδια του και τις παραλλαγές του, είναι κάτι που του αποκαλύπτει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, την τρομακτική έλλειψη ειλικρίνειας, της οποίας οι σκεπτόμενοι άνθρωπος είναι θύματα. Γι αυτούς, το Κίνημα είναι μια κοροϊδία. Οι ήχοι που ξεστομίζονται από το Κίνημα, είναι άδειοι, διότι λείπουν οι πράξεις... Το Κίνημα βαυκαλίζεται υπέρ της ελευθερίας και άλλων πολλών ευγενών ιδεών, δίνοντας στον εαυτό του μια ανόσια άδεια για να το κάνει, γεμάτο από ψευδο-προοδευτική μεγαλομανία και η συνεχώς διογκούμενη ματαιοδοξία και απραξία.
Γι αυτό, είναι αναπόφευκτο το γεγονός ότι θα υπάρξουν ακόμη πολλοί περισσότεροι που θα ανεξαρτητοποιηθούν από αυτό, με στόχο όχι την ιδιωτεία, αλλά την πραγματική συμμετοχή στον αγώνα.
Αλλά επιτρέψτε μου να πω, ότι παρ όλη την σκοτεινή εικόνα που μόλις περιέγραψα, δεν απελπίζομαι για καμιά Πατρίδα που αξίζει να υπάρχει, αλλά ούτε και για το Κίνημα. Οι καθαρές και κρυστάλλινες δυνάμεις που ανησυχούν για την κατάσταση και εργάζονται όπως-όπως σήμερα για να βοηθήσουν, θα φέρουν κάποια στιγμή αναπόφευκτα την αποτίναξη της σκλαβιάς μας. Η καθαίρεση της δουλείας, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη. Κι όχι μόνο αυτό.
Ο στόχος της καθαίρεσης της δουλείας μας, θα γίνει αναπόφευκτα κοινός, ενωτικός στόχος. Απλός, ξεκάθαρος, απόλυτος και κατανοητός σε όλη την πλειοψηφία. Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, δεν θα χρειάζονται περίπλοκες αναλύσεις και τεχνηέντως οριοθετημένες θέσεις, γιατί το σταμάτημα της σκλαβιάς θα είναι ο αυτονόητος κι ενωτικός ατράνταχτος πόθος κι απαίτηση. Ακόμη και οι πιο ισχυρές ιδεολογίες, αυτές που σήμερα καταλαμβάνουν μυαλό και ψυχή, θα γονατίσουν μπροστά σε αυτόν τον πόθο, αδύναμες να αναχαιτίσουν ή/και να τον μεταμορφώσουν σύμφωνα με τις κοσμοθεωρίες τους.
Κι έτσι, δεν πρέπει να μας μένει παρά η πραγματική ελπίδα η οποία οφείλει να κάνει τον στόχο σχεδόν χειροπιαστό σε όλους μας. Να παίρνουμε δύναμη από τους πόθους της απλής κοινωνίας, τις αρχές και το ήθος που εμπεριέχουν και την κοιμισμένη ιδιοφυΐα που κρύβει μέσα του αυτός ο λαός. Η ψυχή μας αναπτερώνει όταν συλλογιζόμαστε την κατεύθυνση που παίρνει το αγνό και ανεξάρτητο κίνημα.
Ξέρω, υπάρχει η αυτονόητη απαισιοδοξία. Ακούω ήδη, τις γνωστές σε όλους μας ρήσεις: "Για ποιά κοινωνία μας μιλάς;", "Δεν τους βλέπεις πως είναι;" κ.λ.π.
Αλλά ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει:
Οι κεραυνοί της καταιγίδας που ήρθε κι έπεσε πάνω μας, πέφτουν όλο και πιο συχνά. Κι έτσι, όλο και πιο συχνά, αναγκαστικά φωτίζεται ολόκληρο το τοπίο για όλους όσους το παρατηρούν. Οι πρότερα κρυφοί στόχοι του συστήματος, αποκαλύπτονται όλο και περισσότερο και τα πραγματικά πρόσωπα των βιαστών μας επίσης. Η κατανόηση και η επίγνωση αυξάνονται συνεχώς. Οι γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων αυξάνονται. Οι απροσπέλαστοι ωκεανοί που κάποτε χώριζαν τους ανθρώπους, έχουν γεμίσει από γεφυρώματα. Η απόσταση μεταξύ μας, συνεχώς μειώνεται και τείνει σιγά σιγά, να εξαφανιστεί.
Σκέψεις που γεννιόνται εδώ, μεταφέρονται στην άλλη άκρη του μυαλού, του δωματίου, του δρόμου, τη χώρας ή και κόσμου και το αντίστροφο. Οι πόλεις έχασαν τα τείχη τους και τα τείχη δεν είναι πλέον της μόδας. Η διαθέσιμη πληροφορία έχει κατεδαφίσει τις πύλες και τις οχυρωμένες πόλεις που έχουν στήσει οι άνθρωποι γύρω τους. Η επίγνωση της κατάστασης εισβάλει συνεχώς και βαθύτερα ακόμη και στις σκοτεινότερες γωνιές της ανθρώπινης κοινωνίας.
Δεν υπάρχει απλός σκεπτόμενος άνθρωπος πλέον, που στέκεται με τον ίδιο τρόπο μπροστά στον συνάνθρωπό του, γιατί κανείς τους δεν μπορεί να αρνηθεί την πραγματικότητα που επηρεάζει όλους μας . Κανείς μας δεν μπορεί να αποκόψει τον εαυτό του από την κοινωνία που τον περιβάλλει. Κανείς δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια του μπροστά στον σαδισμό του συστήματος απέναντί του. Κάποτε, αυτό ήταν εύκολο. Γιατί κάποτε υπήρχαν μακροχρόνια καθιερωμένες δομές και τρόποι για να αποκόψει κανείς τον εαυτό του από την πραγματικότητα. Η γνώση τότε, επιβεβαιωνόταν από τους λίγους και "εκλεκτούς" και οι κοινωνικές μάζες περπατούσαν στο μονοπάτι της άγνοιας και του σκοταδισμού.
Η κάποτε μακρινή εκείνη ουτοπική "χώρα" όπου υπάρχει ευημερία και δημοκρατία για όλους, βρίσκεται πλέον μπροστά στα πόδια μας κι ας είναι τώρα ακόμη απλά ένα όραμα. Σήμερα, φαντάζει κοντά, φαντάζει προσβάσιμη, γιατί είναι πλέον πεντακάθαρη εικόνα.
Κάποτε, ο Θεός είπε: "Γενηθήτω φῶς·" Και όντως, "ἐγένετο φῶς". Ωστόσο, αυτή η διαδικασία ΔΕΝ έχει σταματήσει ακόμη... Διότι αν είναι κάτι που πρέπει να γνωρίζουμε, ειδικά τώρα μέσα στην κρίση, είναι ακριβώς ότι υπάρχει περιθώριο για περισσότερο φως. Πολύ περισσότερο φως. Και μπροστά στο φως, δεν υπάρχει κανένα σκοτάδι που να μπορεί να εξαπλωθεί.
Δεν υπάρχει κακία, βία ή μοχθηρία η οποία μπορεί πλέον να κρυφτεί από το άπλετο φως των αστραπών και των αφυπνίσεων που λαμβάνουν χώρα κάθε μέρα. Το σύστημα, μέσα στην προσπάθειά του να επισπεύσει την καταστροφή, αποκαλύπτεται σε όλους. Η διαφορά του συστήματος, η βλασφημία του στην ίδια την φύση, πλέον είναι προφανής σε όλους όσους καταλαβαίνουν έστω και τα βασικά. Η κοινωνία πρέπει να σηκωθεί και να αδράξει και φορέσει τον νέο της ένδυμα, αν θέλει να επιβιώσει. Η κοινωνία θα το κάνει.
Οι καρδιές θα ενωθούν. Και οι πατρίδες, πολλές οι πατρίδες, θα δυναμώσουν και θα θρέψουν την ανεξαρτησία τους, αλλά και την συνεργασία μεταξύ τους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι αξίες, θα εδραιωθούν ξανά, σε σταθερά θεμέλια. Οι άνθρωποι θα ποθήσουν την ελευθερία, όχι παρά και ενάντια στην καταιγίδα που προσβάλει και το ίδιο Κίνημα, αλλά ακριβώς επειδή υπάρχει η καταιγίδα. Και τότε το Κίνημα, από την φύση που το γέννησε παλαιό, θα ανασυνταχθεί και θα γίνει πραγματικά νέο και αποτελεσματικό.
Αυτό φοβούνται οι κάθε λογής εργάτες του κατεστημένου. Και καλά κάνουν. Γιατί αργά ή γρήγορα η μεταμόρφωση του Κινήματος προς το νέο, πραγματικό Κίνημα, ελεύθερο από το κατεστημένο, θα έρθει. Και τότε, όλοι αυτοί δεν θα έχουν καμιά θέση στον αναγεννημένο κόσμο, γιατί θα τους αποβάλλει από μέσα του...
... Μέχρι να έρθει η επόμενη καταιγίδα, με την δικιά της κριση, με τα δικά της κινήματα, τα οποία πάλι θα υποστούν την κάθαρση τους. Kαι ούτω καθ εξής...
Ερώτημα: Τι αποτελεί το επίσημο σημερινό Κίνημα, για τον ανεξάρτητα σκεπτόμενο άνθρωπο;
Τους έχουμε ρωτήσει ποτέ; Εάν ναι, τότε σίγουρα θα έχουμε ακούσει την σκληρή αλήθεια:
Το Κίνημα, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα με τα παρακλάδια του και τις παραλλαγές του, είναι κάτι που του αποκαλύπτει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, την τρομακτική έλλειψη ειλικρίνειας, της οποίας οι σκεπτόμενοι άνθρωπος είναι θύματα. Γι αυτούς, το Κίνημα είναι μια κοροϊδία. Οι ήχοι που ξεστομίζονται από το Κίνημα, είναι άδειοι, διότι λείπουν οι πράξεις... Το Κίνημα βαυκαλίζεται υπέρ της ελευθερίας και άλλων πολλών ευγενών ιδεών, δίνοντας στον εαυτό του μια ανόσια άδεια για να το κάνει, γεμάτο από ψευδο-προοδευτική μεγαλομανία και η συνεχώς διογκούμενη ματαιοδοξία και απραξία.
Γι αυτό, είναι αναπόφευκτο το γεγονός ότι θα υπάρξουν ακόμη πολλοί περισσότεροι που θα ανεξαρτητοποιηθούν από αυτό, με στόχο όχι την ιδιωτεία, αλλά την πραγματική συμμετοχή στον αγώνα.
Αλλά επιτρέψτε μου να πω, ότι παρ όλη την σκοτεινή εικόνα που μόλις περιέγραψα, δεν απελπίζομαι για καμιά Πατρίδα που αξίζει να υπάρχει, αλλά ούτε και για το Κίνημα. Οι καθαρές και κρυστάλλινες δυνάμεις που ανησυχούν για την κατάσταση και εργάζονται όπως-όπως σήμερα για να βοηθήσουν, θα φέρουν κάποια στιγμή αναπόφευκτα την αποτίναξη της σκλαβιάς μας. Η καθαίρεση της δουλείας, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη. Κι όχι μόνο αυτό.
Ο στόχος της καθαίρεσης της δουλείας μας, θα γίνει αναπόφευκτα κοινός, ενωτικός στόχος. Απλός, ξεκάθαρος, απόλυτος και κατανοητός σε όλη την πλειοψηφία. Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, δεν θα χρειάζονται περίπλοκες αναλύσεις και τεχνηέντως οριοθετημένες θέσεις, γιατί το σταμάτημα της σκλαβιάς θα είναι ο αυτονόητος κι ενωτικός ατράνταχτος πόθος κι απαίτηση. Ακόμη και οι πιο ισχυρές ιδεολογίες, αυτές που σήμερα καταλαμβάνουν μυαλό και ψυχή, θα γονατίσουν μπροστά σε αυτόν τον πόθο, αδύναμες να αναχαιτίσουν ή/και να τον μεταμορφώσουν σύμφωνα με τις κοσμοθεωρίες τους.
Κι έτσι, δεν πρέπει να μας μένει παρά η πραγματική ελπίδα η οποία οφείλει να κάνει τον στόχο σχεδόν χειροπιαστό σε όλους μας. Να παίρνουμε δύναμη από τους πόθους της απλής κοινωνίας, τις αρχές και το ήθος που εμπεριέχουν και την κοιμισμένη ιδιοφυΐα που κρύβει μέσα του αυτός ο λαός. Η ψυχή μας αναπτερώνει όταν συλλογιζόμαστε την κατεύθυνση που παίρνει το αγνό και ανεξάρτητο κίνημα.
Ξέρω, υπάρχει η αυτονόητη απαισιοδοξία. Ακούω ήδη, τις γνωστές σε όλους μας ρήσεις: "Για ποιά κοινωνία μας μιλάς;", "Δεν τους βλέπεις πως είναι;" κ.λ.π.
Αλλά ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει:
Οι κεραυνοί της καταιγίδας που ήρθε κι έπεσε πάνω μας, πέφτουν όλο και πιο συχνά. Κι έτσι, όλο και πιο συχνά, αναγκαστικά φωτίζεται ολόκληρο το τοπίο για όλους όσους το παρατηρούν. Οι πρότερα κρυφοί στόχοι του συστήματος, αποκαλύπτονται όλο και περισσότερο και τα πραγματικά πρόσωπα των βιαστών μας επίσης. Η κατανόηση και η επίγνωση αυξάνονται συνεχώς. Οι γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων αυξάνονται. Οι απροσπέλαστοι ωκεανοί που κάποτε χώριζαν τους ανθρώπους, έχουν γεμίσει από γεφυρώματα. Η απόσταση μεταξύ μας, συνεχώς μειώνεται και τείνει σιγά σιγά, να εξαφανιστεί.
Σκέψεις που γεννιόνται εδώ, μεταφέρονται στην άλλη άκρη του μυαλού, του δωματίου, του δρόμου, τη χώρας ή και κόσμου και το αντίστροφο. Οι πόλεις έχασαν τα τείχη τους και τα τείχη δεν είναι πλέον της μόδας. Η διαθέσιμη πληροφορία έχει κατεδαφίσει τις πύλες και τις οχυρωμένες πόλεις που έχουν στήσει οι άνθρωποι γύρω τους. Η επίγνωση της κατάστασης εισβάλει συνεχώς και βαθύτερα ακόμη και στις σκοτεινότερες γωνιές της ανθρώπινης κοινωνίας.
Δεν υπάρχει απλός σκεπτόμενος άνθρωπος πλέον, που στέκεται με τον ίδιο τρόπο μπροστά στον συνάνθρωπό του, γιατί κανείς τους δεν μπορεί να αρνηθεί την πραγματικότητα που επηρεάζει όλους μας . Κανείς μας δεν μπορεί να αποκόψει τον εαυτό του από την κοινωνία που τον περιβάλλει. Κανείς δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια του μπροστά στον σαδισμό του συστήματος απέναντί του. Κάποτε, αυτό ήταν εύκολο. Γιατί κάποτε υπήρχαν μακροχρόνια καθιερωμένες δομές και τρόποι για να αποκόψει κανείς τον εαυτό του από την πραγματικότητα. Η γνώση τότε, επιβεβαιωνόταν από τους λίγους και "εκλεκτούς" και οι κοινωνικές μάζες περπατούσαν στο μονοπάτι της άγνοιας και του σκοταδισμού.
Η κάποτε μακρινή εκείνη ουτοπική "χώρα" όπου υπάρχει ευημερία και δημοκρατία για όλους, βρίσκεται πλέον μπροστά στα πόδια μας κι ας είναι τώρα ακόμη απλά ένα όραμα. Σήμερα, φαντάζει κοντά, φαντάζει προσβάσιμη, γιατί είναι πλέον πεντακάθαρη εικόνα.
Κάποτε, ο Θεός είπε: "Γενηθήτω φῶς·" Και όντως, "ἐγένετο φῶς". Ωστόσο, αυτή η διαδικασία ΔΕΝ έχει σταματήσει ακόμη... Διότι αν είναι κάτι που πρέπει να γνωρίζουμε, ειδικά τώρα μέσα στην κρίση, είναι ακριβώς ότι υπάρχει περιθώριο για περισσότερο φως. Πολύ περισσότερο φως. Και μπροστά στο φως, δεν υπάρχει κανένα σκοτάδι που να μπορεί να εξαπλωθεί.
Δεν υπάρχει κακία, βία ή μοχθηρία η οποία μπορεί πλέον να κρυφτεί από το άπλετο φως των αστραπών και των αφυπνίσεων που λαμβάνουν χώρα κάθε μέρα. Το σύστημα, μέσα στην προσπάθειά του να επισπεύσει την καταστροφή, αποκαλύπτεται σε όλους. Η διαφορά του συστήματος, η βλασφημία του στην ίδια την φύση, πλέον είναι προφανής σε όλους όσους καταλαβαίνουν έστω και τα βασικά. Η κοινωνία πρέπει να σηκωθεί και να αδράξει και φορέσει τον νέο της ένδυμα, αν θέλει να επιβιώσει. Η κοινωνία θα το κάνει.
Οι καρδιές θα ενωθούν. Και οι πατρίδες, πολλές οι πατρίδες, θα δυναμώσουν και θα θρέψουν την ανεξαρτησία τους, αλλά και την συνεργασία μεταξύ τους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι αξίες, θα εδραιωθούν ξανά, σε σταθερά θεμέλια. Οι άνθρωποι θα ποθήσουν την ελευθερία, όχι παρά και ενάντια στην καταιγίδα που προσβάλει και το ίδιο Κίνημα, αλλά ακριβώς επειδή υπάρχει η καταιγίδα. Και τότε το Κίνημα, από την φύση που το γέννησε παλαιό, θα ανασυνταχθεί και θα γίνει πραγματικά νέο και αποτελεσματικό.
Αυτό φοβούνται οι κάθε λογής εργάτες του κατεστημένου. Και καλά κάνουν. Γιατί αργά ή γρήγορα η μεταμόρφωση του Κινήματος προς το νέο, πραγματικό Κίνημα, ελεύθερο από το κατεστημένο, θα έρθει. Και τότε, όλοι αυτοί δεν θα έχουν καμιά θέση στον αναγεννημένο κόσμο, γιατί θα τους αποβάλλει από μέσα του...
... Μέχρι να έρθει η επόμενη καταιγίδα, με την δικιά της κριση, με τα δικά της κινήματα, τα οποία πάλι θα υποστούν την κάθαρση τους. Kαι ούτω καθ εξής...