Η κυβέρνηση έχει ένα μοναδικό ταλέντο (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς): Να γεννά μόνη της κρίσεις, μόνη της να χαίρεται ότι τις διαχειρίζεται και μόνη της να βραβεύει εαυτήν και αλλήλους συντρόφους μετά το τέλος της κάθε παράστασης.
Η Μ. Πέμπτη, ηρθε και απήλθε, χωρίς Eurogroup, χωρίς αξιολόγηση και με ουκ ολίγα αγκάθια για τη διαπραγμάτευση ανοιχτά. Στη θέα του "ναυαγίου" ο Αλέξης Τσίπρας σκέφτηκε να κάνει μια από τις γνωστές του "γυροβολιές", κάνοντας μια στροφή… γύρω από τον εαυτό του.
Διότι το νέο σκέρτσο της κυβέρνησης υπό τον τίτλο: "Θέλω eurogroup ζητάω Σύνοδο Κορυφής", όπως εξελίχθηκε μετά το τέλος του 24ωρου σόου, άφησε τον κ. Τσίπρα ακριβώς στο σημείο εκείνο όπου τον βρήκε: Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης εξαρτάται αποκλειστικά τους Θεσμούς και εντός των επόμενων ημέρων θα συγκληθεί και τοEurogroup για να καταγράψει την (όποια) πρόοδο. Η δήλωση του Γερούν Νταισελμπλουμ για την οποία "χάλασε" τον κόσμο η κυβέρνηση και έγινε διεθνής περίγελως (οποία έκπληξις αλήθεια) δε μας έκανε σε τίποτα σοφότερους, καμία "επιτάχυνση" της διαδικασίας δε σήμανε, τίποτε το διαφορετικό εν πάση περιπτώσει δεν κόμισε, από όσα υποστήριζε ο Ολλανδός πριν από την έναρξη της νέας παράστασης με την οποία ο πρωθυπουργός ενέπλεξε το (περίπου) άπαν ευρωπαικό σύμπαν .
Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο
Στον επόμενο τόνο, μετά τη μίνι ανάπαυλα των ημερών του Πάσχα, ο πρωθυπουργός διαμηνύει ότι θα συνεχίσει την πορεία προς το δίκαιο αγώνα της κυβέρνησής του. Κοινώς, να δεχθεί το ΔΝΤ (που θέλει να διαλύσει την Ε.Ε, κατά πως τα βλέπει τα πράγματα το Μαξίμου) τον μηχανισμό του αυτόματου "κόφτη" δαπανών αντί της νομοθέτησης εξτρα- μέτρων 3.5 δις που ζητεί για να "δώσει" την αξιολόγηση. Θα συνεχίσει, λένε στην Κυβέρνηση τις επαφές για αναζήτηση πολιτικής λύσης, έχοντας σύμμαχο τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ (ενδεχομένως και τον μοναδικό) αλλά και το πολιτικό momentum (ποιος θέλει μπελάδες παραμονές του βρετανικού Δημοψηφίσματος και με την Προσφυγική κρίση να ναι θηλιά στους ευρωπαϊκούς λαιμούς;).
Δεν είναι βέβαιον πως έχει μετρήσει (και πάλι) σωστά τα κουκιά των συσχετισμών ο πρωθυπουργός. Και τούτο, διότι ναι μεν ευρωπαϊκοί Θεσμοί και ΔΝΤ βρίσκονται σε ανοιχτή κόντρα (ο πρόεδρος της Κομισιόν κατά πληροφορίες δε θέλει ούτε να ακούει για την Κριστίν Λαγκάρντ και την παρέα της μετά το άδειασμα της Eurostat) αλλά Μέρκελ- Σόιμπλε βρίσκονται εις πολιτική σάρκα μία και δείχνουν τα δόντια τους και μόνο στην ιδέα ότι ο κ. Τσίπρας θα αρχίσει πάλι τα περσινά του τσαλίμια. Το ταμείο κείται στο Eurogroup, λέει το Βερολίνο το οποίο ομνύει στη συμμετοχή (και συναίνεση) του ΔΝΤ στην αξιολόγηση.
Μπρος στον κ. Τσίπρα προβάλλει μια ακόμη ταπεινωτική υποχώρηση εάν το ΔΝΤ τηρήσει έως τέλους την ίδια στάση και πίσω του βρίσκεται το χάος της χρεοκοπημένης Ελλάδας. Στη μέση στέκεται ο ίδιος, οι "53" και οι "153" τελικώς της κυβέρνησής του. Οι εκλογές αποτελούν μια μη λύση για τον πρωθυπουργό ο οποίος καθόλου πρόθυμος δεν είναι να εγκαταλείψει τα οφίτσια του. Η υπογραφή υπό το κράτος και πάλι του τρόμου της χρεοκοπίας, είναι ένα ανοιχτό σενάριο μεν, το οποίο θα εξανεμίσει δε, το όποιο πολιτικό κεφάλαιο του έχει απομείνει. Είναι άλλωστε γνωστό ότι μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο αλλά κανέναν για πάντα.