Προφανώς η ΕΚΤ μειώνει έμμεσα (μονεταρίζει) το δημόσιο χρέος όλων των χωρών της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, μέσω του προγράμματος επαναγοράς των ομολόγων τους, αξίας 80 δις € μηνιαία, με εξαίρεση την Ελλάδα
– γεγονός που σημαίνει ότι, οι σκέψεις περί απομάκρυνσης της χώρας μας
από το ευρώ, μαζί με τη χρεοκοπία της, συνεχίζουν να υπάρχουν (πηγή).
Από την άλλη πλευρά, το ΔΝΤ προτείνει στην Ευρωζώνη, άρα στη Γερμανία, το πάγωμα του δημοσίου χρέους για 30-40 χρόνια, με σταθερό επιτόκιο 1-1,5% (πηγή) – με την έννοια της αναβολής των πληρωμών των τοκοχρεολυσίων, για μετά το 2040 ή το 2050.
Με τον τρόπο αυτό θέλει αφενός μεν να
παρακάμψει τις δικαιολογίες περί αδυναμίας διαγραφής χρεών λόγω της
κοινοτικής νομοθεσίας που το απαγορεύει, αφετέρου να παραμείνει η Ελλάδα μέρος της Ευρωζώνης, χωρίς να χρειαστεί να χρεοκοπήσει.
Ταυτόχρονα, προβάλλει ξανά την απαίτηση του περί ανάγκης διαγραφής του χρέους για να παραμείνει στο πρόγραμμα, με
έναν άλλο τρόπο. Το πρόβλημα είναι όμως το ότι, δεν θέλει να συμμετέχει
το ίδιο στη διαγραφή, επειδή απαγορεύεται από το καταστατικό του –
οπότε η πρόταση του χάνει σε αξιοπιστία.
Συμπερασματικά πάντως, η μονομαχία του
ΔΝΤ με τη Γερμανία, με επίκεντρο την Ελλάδα, συνεχίζεται – επίσης η μάχη
περί της εξόδου μας ή μη από το ευρώ, μαζί με τη χρεοκοπία.