Οι κλασσικοί οικονομολόγοι έχουν την
έποψη ότι, η ευχαρίστηση και η ευημερία των ανθρώπων αυξάνεται, όταν
έχουν περισσότερες επιλογές στη διάθεση τους. Εν τούτοις, οι ειδικοί
οικονομολόγοι που ασχολούνται με την έρευνα της ανθρώπινης συμπεριφοράς
ανακάλυψαν πως οι άνθρωποι προτιμούν οι επιλογές τους να είναι λιγότερες, αλλά με ξεκάθαρες διαφορές μεταξύ τους – επειδή τότε οι αποφάσεις τους είναι πολύ ευκολότερες.
Το παραπάνω ισχύει επίσης για την πολιτική, όπου οι άνθρωποι προτιμούν λιγότερα κόμματα με σαφέστερες διαφορές μεταξύ τους
– γεγονός που έχει οδηγήσει τελικά στο «διπολικό» σύστημα στο
μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, όπου οι δύο μεγάλες παρατάξεις που
διεκδικούν την εξουσία συγκεντρώνουν τις περισσότερες ψήφους.
Όταν όμως οι παρατάξεις αυτές δεν
χαρακτηρίζονται από σαφείς διαφορές μεταξύ τους, αλλά μόνο από
προσχηματικές, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας μετά τον Αύγουστο του
2015, όπου τα περισσότερα κόμματα ψήφισαν το μνημόνιο νούμερο ΙΙΙ που επικυρώνει πανηγυρικά τα δύο προηγούμενα, τότε οι Πολίτες δεν έχουν πλέον ούτε περισσότερες επιλογές, ούτε λιγότερες με ξεκάθαρες διαφορές μεταξύ τους – οπότε χάνουν εντελώς τον προσανατολισμό, την ευημερία και την ευχαρίστηση τους, παύοντας να έχουν ελπίδες.
Ειδικότερα, η διαφορά της πλειοψηφίας
των ελληνικών κομμάτων σήμερα δεν είναι πια η δεξιά, η κεντρώα ή η
αριστερή ιδεολογία – αλλά το «μίγμα πολιτικής», το οποίο όμως έχει τον
ίδιο ακριβώς στόχο: την υποταγή στις εντολές και στα μέτρα των δανειστών, όσον αφορά τους ποσοτικούς στόχους,
παρά το ότι δεν προσφέρουν καμία προοπτική στους Πολίτες, λόγω της
αποτυχίας των προγραμμάτων μετά το 2010, καθώς επίσης της εκτόξευσης του
δημοσίου και ιδιωτικού χρέους σε δυσθεώρητα επίπεδα.
Ακόμη χειρότερα, η διαφορά έχει
περιορισθεί πλέον στη συναισθηματική διάθεση αυτών που ψηφίζουν τα μέτρα
και αυτών που τα απορρίπτουν. Οι 153 κυβερνητικοί βουλευτές
στενοχωριούνται μεν αλλά τα ψηφίζουν «με πόνο καρδιάς», διαμαρτύρονται αλλά εγκρίνουν τα θηριώδη νομοσχέδια, συχνά χωρίς καν να τα διαβάζουν ή να τα καταλαβαίνουν,
βουρκώνουν αλλά εφαρμόζουν ότι τους ζητείται κοκ – ενώ οι
αντιπολιτευόμενοι τα απορρίπτουν θυμωμένοι, χωρίς όμως να προτείνουν
κάτι διαφορετικό, εκτός από τη γνωστή ασάφεια «άλλο μίγμα μέτρων».
Επί πλέον λοιπόν στη δυστυχία τους οι
Έλληνες, λόγω των μειώσεων των εισοδημάτων τους, της αύξησης των φόρων,
της ανεργίας ή της αδυναμίας τους να ανταπεξέλθουν με τα έξοδα, καθώς
επίσης με τα χρέη τους, έχουν χάσει τα όνειρα και τις πολιτικές επιλογές
τους – με αποτέλεσμα να αναζητούν εναγωνίως κάτι, μία σανίδα σωτηρίας, από την οποία να μπορούν να κρατηθούν, χωρίς όμως να τη βρίσκουν αφού απλά δεν υπάρχει.
Ως εκ τούτου, στην πλήρη απελπισία που εύλογα βιώνουν σήμερα οι Έλληνες, η λογική δεν βοηθάει καθόλου. Το
μόνο που τους απομένει είναι η απόφαση να δώσουν ένα τέλος στις οδύνες
δίχως τέλος που διαγράφονται μπροστά τους με το ίδιο ή με άλλο μίγμα
μέτρων, αφού η χώρα τους είναι αθεράπευτα χρεοκοπημένη – ενώ
για τα χρεοκοπημένα κράτη που δεν δηλώνουν επίσημα την πτώχευση τους,
δεν υπάρχει ούτε σωτηρία, ούτε δικαιοσύνη, ούτε νόμοι, ούτε συντάγματα
που να προστατεύουν τους Πολίτες τους (στα νομοσχέδια που επιβάλουν οι
δανειστές, αναγράφεται καθαρά πως δεν θα εμποδίζεται η εφαρμογή τους από
τους ισχύοντες νόμους).
Το τέλος αυτό δεν είναι άλλο από το να σταματήσουν οι κυβερνήσεις τους να δανείζονται ανεύθυνα χρήματα που δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποπληρώσουν και να προβούν σε στάση πληρωμών,
με όλους τους κινδύνους που κάτι τέτοιο συνεπάγεται, μετά την
εγκληματική υπογραφή του PSI – όπου τα μη εγγυημένα ομόλογα, το 90% των
οποίων ήταν σε δραχμές/εθνικό δίκαιο, μετατράπηκαν ανεύθυνα σε δάνεια σε
ευρώ/αγγλικό δίκαιο, εγγυημένα με τη δημόσια περιουσία τους, λόγω των
οποίων τους επιβάλλεται σήμερα η σύσταση του Υπερταμείου από τους
δανειστές τους.
Εάν τότε υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη, άρα την ΕΕ, οφείλουν να βρουν τον καλύτερο δυνατόν τρόπο, χωρίς να αναζητούν τη λογική ή μη της υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος – η οποία ασφαλώς δεν υπάρχει για μία κατεστραμμένη οικονομία, με σχεδόν ανύπαρκτο παραγωγικό ιστό.
Σε μία τέτοια περίπτωση, θα υποφερουν
μία ή δύο γενιές Ελλήνων, αλλά όχι όλες οι επόμενες – με τη μετατροπή
της πατρίδας μας σε κατεχόμενη περιοχή και σε προτεκτοράτο της Γερμανίας
στο διηνεκές. Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στον κόσμο της φαντασίας
– όπως οι ψευδαισθήσεις της κυβέρνησης, σύμφωνα με τις οποίες εάν
τηρηθούν κατά γράμμα οι εντολές των δανειστών, θα αποφασισθεί η
ελάφρυνση του χρέους, οπότε θα ακολουθήσει η ανάπτυξη.