Δραματικές εξελίξεις στην Τουρκία, ίσως περισσότερο από όσο επισημαίνεται στα διεθνή μέσα ενημέρωσης και φυσικά στα τουρκικά, αφού οι συνέπειες της νέας απόδειξης των αυταρχικών τάσεων του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι πολύ ευρύτερες και αφορούν τις γεωπολιτικές ισορροπίες στη «γειτονιά» της νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Η επισήμανση που δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής από τα διεθνή ΜΜΕ, είναι ότι η περεταίρω ολίσθηση των πολιτικών συνθηκών στη γείτονα χώρα, με το «Τουρκική Δημοκρατία» να αποτελεί πλέον το πιο σύντομο ανέκδοτο, είναι το πώς το δεσποτικό – στα όρια του δικτατορικού – καθεστώς Ερντογάν, δημιουργεί μέγα πρόβλημα στην εξωτερική πολιτική και την αμυντική συνοχή της Δύσης.
Όταν η Δύση εξαπολύει μύδρους εναντίον του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, ψέγοντάς τον για το αυταρχικό στιλ διακυβέρνησης όπου όλα ξεκινούν και τελειώνουν σε αυτόν, αποτελεί μέγιστη υποκρισία και αδύνατο σημείο στο επίπεδο της διπλωματίας, το να ανέχονται τον Ερντογάν, ο οποίος παρότι τυπικά σύμμαχος συνεχώς εκβιάζει τους συμμάχους του, έχοντας μετατρέψει την Τουρκία σε «μαύρη τρύπα» της δυτικής άμυνας και ασφάλειας.
Το Κρεμλίνο έσπευσε να το εκμεταλλευτεί αυτό, καθώς ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ, «βαρύ πυροβολικό» της ρωσικής διπλωματίας, δε δίστασε να αποστασιοποιηθεί από το καθεστώς Άσαντ στη Συρία, επισημαίνοντας ότι η σχέση Μόσχας-Δαμασκού δεν έχει καμία σχέση με τη συμμαχία ΗΠΑ και Τουρκία… Το μήνυμα που έστελνε ήταν σαφέστατο.
Οι «αναιμικές» καταδίκες και η συνεχής «έκφραση ανησυχίας» για την κατάσταση της δημοκρατίας στην Τουρκία, όπου οι προσωπικές ελευθερίες υπάρχουν μόνο στο πλαίσιο που δεν ενοχλείται ο μέγας «σουλτάνος», ο οποίος έχει απομονωθεί στο… σαράι του με μια στρατιά «κλακαδόρων-συμβούλων» που δεν κάνουν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από το να προσαρμόζουν τα λόγια τους και τις «συμβουλές» τους σε αυτό που εκτιμούν ότι θα ήθελε να ακούει ο Ερντογάν, ικανοποιώντας το υπερτροφικό του «εγώ», καταντούν απολύτως υποκριτικά.
Και η Δύση αυτό το γνωρίζει καλά, αφού πίσω από τις κλειστές πόρτες, τη θέση της επίσημης ρητορικής παίρνουν οι πιο αληθινές κουβέντες, οι οποίες μάλιστα, συνηθέστατα, δεν εκφράζονται με τους φερόμενους ως «κανόνες» της διεθνούς διπλωματίας…
Ο σκεπτικισμός έχει δώσει τη θέση στην οργή και στη συνειδητοποίηση ότι το πρόβλημα του Ερντογάν είναι πολύ βαθύτερο και άπτεται της ψυχοσύνθεσής του, καθώς ο χαρακτήρας του παρουσιάζει στοιχεία «αστάθειας» με την κλασική ιατρική έννοια του όρου…
Πλέον, δίπλα στον Αμπντουλάχ Γιουλ θα προστεθεί κατά τα φαινόμενα (ας κρατήσουμε ακόμα κάποιες επιφυλάξεις…) και ο Αχμέτ Νταβούτπογλου, ο οποίος θα ποντάρει στα ίδια ακριβώς… να αποτελέσει «χρυσή εφεδρεία» όταν και αν συμβεί κάποιο «ατύχημα» στον Ερντογάν, πολιτικό ή οποιοδήποτε άλλο.
Σε «ατύχημα» όμως μπορεί να οδηγηθεί και η Τουρκία, με τον Ερντογάν να κατανοεί ότι μπορεί να του τραβήξουν με διάφορους τρόπους το «χαλί» κάτω από τα πόδια, καθώς προβαίνει σε πράξεις απελπισίας που θα εξασφαλίσουν την ανοχή του.
Εγκαταλείπει το μπλοκάρισμα της – επίσημης – σύνδεσης του Ισραήλ με την Τουρκία και με κάθε επισημότητα επισημοποιεί το ενδιαφέρον της Τουρκίας όχι μόνο για τα F-35 Lightning II που θα προμηθευτεί η Αεροπορία, αλλά και τα F-35B βραχείας αποπροσγείωσης για το υπό ναυπήγηση τουρκικό αεροπλανοφόρο.
Αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει όμως επαρκώς ο Τούρκος πρόεδρος, είναι ότι αυτά τα «χαρτιά» έχουν πεπερασμένη αξία. Θα έπρεπε οι σύμβουλοί του να του υπενθυμίζουν ότι και στο πρόγραμμα των αντιαεροπορικών – αντιβαλλιστικών συστημάτων μακρού βεληνεκούς, όταν επέλεξε καταρχήν το κινεζικό σύστημα, όσο και να ζητούσε στη συνέχεια από τις αμερικανικές και τις ευρωπαϊκές εταιρίες να του δώσουν νέα προσφορά, έστω με οριακές βελτιώσεις ώστε να μη φαίνεται ότι υποχωρεί για να την αποδεχθεί, όλοι «σφύριζαν» αδιάφορα…