Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Στην αρχή η εξαγγελία έλεγε για διαγραφή του χρέους.
Μετά, άλλαξε κι η διαγραφή έγινε «κούρεμα».
Μετά, το «κούρεμα» έγινε ρύθμιση του χρέους.
Κυβερνητικές παλινωδίες κι αυταπάτες.
Όπως σε όλα τα
ζητήματα που ταλανίζουν τον τόπο.
Ουδείς σκέφτηκε – πνιγμένος στις αυταπάτες και στις παλινωδίες – ότι η Ελλάδα είχε έναν σύμμαχο στο ζήτημα του χρέους.
Το ΔΝΤ.
Που επέμενε κι επιμένει να θέτει ζήτημα βιωσιμότητας του.
Προσέξτε.
Το ΔΝΤ δεν μας αγάπησε ξαφνικά.
Αλλά είναι σαφές ότι θέτει το ζήτημα εξ αιτίας των αντιδράσεων που υπάρχουν από πολλά μέλη του, που θεωρούν ότι έχει «ανοιχτεί» και εκτεθεί οικονομικά με την Ελλάδα.
Ε, λοιπόν, η κυβέρνηση Τσίπρα κατάφερε τον βασικό σύμμαχο της Ελλάδας στο μεγάλο αυτό ζήτημα να τον στοχοποιήσει και να τον καταστήσει εχθρό.
Τώρα λοιπόν, που πάλι το ΔΝΤ θέτει ανοιχτά το ζήτημα, ο Αλέξης Τσίπρας παρακολουθεί αμήχανος και χωρίς καμιά στρατηγική.
Τι να πει; Και τι να κάνει; Όταν ο ίδιος κι η κυβέρνησή του το κατέστησαν εχθρό του τόπου;
Όταν, αντί ν’ αξιοποιήσει τις αντιθέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Γερμανία, έκανε απίστευτες πολιτικές επιπολαιότητες (sic).
Όταν υπονόμευσε τη σχέση με το ΔΝΤ;
Όταν την τορπίλισε;
Με αποκορύφωμα την δημοσιοποίηση συνομιλιών συνεργατών του που κάποιοι (;) υπέκλεψαν στην Αθήνα.
Αυτό κι αν είναι αυταπάτη, αν και μπορεί να χαρακτηριστεί με την πιο γνωστή ελληνική λέξη.
Να έχεις, δηλαδή έναν στόχο στον οποίο να συμφωνεί μαζί σου το ΔΝΤ κι εσύ να το βάζεις στο ράφι με τους … εχθρούς!
Άβυσσος η ψυχή και το μυαλό της κυβέρνησης…