ΣΠΥΡΟΣ ΛΙΤΣΑΣ
Η Εβδομάδα των Παθών για την Ελλάδα ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι
Η Εβδομάδα των Παθών για την Ελλάδα δεν ξεκίνησε τώρα. Εχει ξεκινήσει από το καλοκαίρι του 2015, όταν η σημερινή κυβέρνηση αποφάσισε να οδηγήσει έναν ολόκληρο λαό σε ένα δημοψήφισμα που όχι μόνο δεν είχε λόγο και σκοπό, αλλά οδήγησε τη χώρα στα capital controls, στο τρίτο Μνημόνιο και τώρα στο τέταρτο.
Οταν ο ιστορικός του μέλλοντος κληθεί να ρίξει τη διερευνητική ματιά του στο καλοκαίρι του 2015, θα δει τη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. να φέρνει την ελληνική κοινωνία σε μια άνευ προηγουμένου ευρωφοβική πόλωση και στο τέλος να κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, έχοντας οδηγήσει στην ήττα όχι απλώς το πρόγραμμά της αλλά έναν ολόκληρο λαό, είτε την πλειοψηφία που ψήφισε «όχι» είτε τη μειοψηφία της ευθύνης και του ορθολογισμού που ψήφισε «ναι». Το καλοκαίρι του 2015 ηττήθηκε ένας ολόκληρος λαός και όχι μόνο το πρόγραμμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. Κι αυτό είναι ένα ιστορικό δεδομένο που όσους τόνους επικοινωνιακής χρυσόσκονης και αν ρίξει κάποιος η ουσία δυστυχώς δεν αλλάζει.
Οι εκλογές που ακολούθησαν έδωσαν ξανά τη νίκη στον ίδιο εκλογικό συνασπισμό. Μόνο που η κυβέρνηση δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση να αλλάξει ρότα. Η υψηλή στρατηγική εξόδου από την κρίση δεν υπήρξε, κλήθηκε να διαχειριστεί μια τεραστίων διαστάσεων ανθρωπιστική κρίση, όπως είναι το Προσφυγικό, και αυτήν τη στιγμή ο δυτικός κόσμος κατηγορεί την Ελλάδα για αδυναμία παροχής ικανοποιητικών συνθηκών διαβίωσης στις χιλιάδες των τυραννισμένων ψυχών ή και των τυχοδιωκτών που βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, ενώ την ίδια στιγμή η κατάσταση στα hot spots είναι στην κόψη και, κατά πολλούς που γνωρίζουν, ανεξέλεγκτη.
Η ελληνική πλευρά διαπραγματεύεται ενημερώνοντας την απέναντι ότι «αν φτάσουμε Μάιο, καήκαμε», ενώ ένα από τα πλέον αδύναμα κράτη της Ευρώπης, η ΠΓΔΜ, που η οικονομία της ελέγχεται κατά πολύ από ελληνικά ιδιωτικά κεφάλαια, όχι μόνο παραβίασε κατ΄ εξακολούθηση τον εθνικό χώρο μας, αλλά και λειτουργεί ως φορέας διαπόμπευσης του εθνικού κύρους και γοήτρου σε διεθνές επίπεδο.
Φτάσαμε, λοιπόν, ξανά στο σημείο μηδέν. Ή νέα μέτρα που θα οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία σε σκοτεινές ήμερες ή σύγκρουση με τους θεσμούς και όλοι μας θα βιώσουμε το απόλυτο κενό, που δεν θα είναι για μικρό χρονικό διάστημα όπως προβλέπουν οι «ειδικοί».
Η Ελλάδα δεν έχει φτάσει ξανά ποτέ σε τέτοιο σημείο, όπως αυτό που είναι σήμερα, εκτός από την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής και του εμφύλιου πολέμου. Κι αντί το ζητούμενο να είναι η Ανάσταση ενός ολόκληρου λαού, το «καραβάνι» ταξιδεύει αμέριμνο και μη συναισθανόμενο τις τεράστιες ευθύνες του σε αυτήν την κρίσιμη ώρα για τον τόπο. Η πατρίδα χρειάζεται να αναπνεύσει ξανά το οξυγόνο της ευθύνης και του προγραμματισμού.