Επέτειος της άλωσης της Πόλης σήμερα! Και ολόκληρο το έθνος οφείλει να αναπολεί και να βιώνει τις άφθαρτες στιγμές του βυζαντινού μεγαλείου. Να ανεβαίνει στις απρόσιτες κορυφές αυτού του "μεγαλείου" που υψώνεται σαν γιγάντιος βράχος, ανεξάρτητα των πτυχών της ιστορίας σχετικά με τη "φυσιογνωμία" του Βυζαντίου,
Και να θεάται πίσω όλο το ιστορικό του παρελθόν. Από τα πανάρχαια βάθη του, το ιδιότυπο βυζαντινό κλέος του έως τις σύγχρονες, γεμάτες οδύνη και οιμωγές, ώρες του σπαραγμού του.
Εκεί επάνω, στης ιστορίας το αγνάντεμα, γίνεται ο θάνατος σπόρος ζωής, ζωή και ανατροπή,όσων βιώνουμε ως έθνος. Η οργή των νεκρών και των πεθαμένων η μνήμη, βάτος φλεγόμενη, αλλά και καιγόμενη. Ετσι ο Ελληνισμός βεβαιώνει την ιστορική του ύπαρξη και κραταιώνει την εθνική του αυτοσυνειδησία. Συνειδητοποιεί εκείνες τις δυνάμεις,που μέσα στη μακραίωνη ιστορική μας πορεία και τους κατακλυσμούς της, μας βοήθησαν ώστε οι ίδιοι να μην απολεσθούμε.
Στις 29 Μαίου 1453 εάλω η Πόλις! Και το σωτήριο έτος 2016 εάλω η Ελλάς! Εάλω το μέλλον μας!
Ενώ επάνω στις ασυμφιλίωτες με τη μοίρα κορυφές του βυζαντινού μεγαλείου εξενοδοχείτο για αιώνες το αδάμαστο ελληνικό πνεύμα, απόντα από τον κατακλυσμιαίο χειμώνα της ιστορίας, κάτω στους πρόποδες του σήμερα, απλώνεται η κοιλάδα των γόων της Ελλάδας που χειμάζεται!..
Η ιστορία αν ήταν απαύγασμα κάποιας λογικής επήρειας των ανθρώπων, θα είχε άλλη εξέλιξη. Την εξέλιξη προσπαθεί ο άνθρωπος εκ των υστέρων να τη δικαιολογεί ή να την εξηγεί, αλλά δεν φαίνεται ότι έχει αποδώσει το βαθύτερο νόημα αυτής της διαδικασίας, που εκπηγάζει από κατηγορίες αιτιών, άλλων γνωστών κι άλλων αγνώστων. Τα στοιχεία της ιστορικής μας πορείας είναι κατά κύριο λόγο οι βουλήσεις των πολιτών.
Αυτή είναι μα αυταπόδεικτη και διαχρονική αλήθεια. Οπως δεν αντέχει στην πίεση της αμφισβήτησης ότι ένας λαός εγκλωβισμένος στην απάθεια και την αδράνεια, στη ψευδαίσθηση του πρόσκαιρου βολέματος και του φόβου, ως αποτέλεσμα της παλίρροιας των κοινωνικών προβλημάτων, απότοκο μάλιστα ολέθριων πολιτικών πρακτικών, δεν μπορεί να προσδοκά από ευπρεπώς ή μη ιματισμένους αυτόκλητους "σωτήρες" του.
Από πολιτικούς της ευκαιριακής λογικής, έρναια των ατομικών πλεγμάτων και συμπλεγμάτων, που ασθμαίνοντες επιδίδονται στη αναζήτηση της οριακής αλήθειας και στην υπέρβαση της καθημερινότητας του εξουθενωμένου Ελληνα. Ταυτόχρονα όμως, αιχμάλωτοι μέσα σε γλωσσικές συμβατικότητες, αυτοπαγιδευμένοι στην αδρανοποίηση της κρίσης ή σε μια παράλογη ή υπέρλογη ερμηνεία των καταστάσεων, οδηγούν την κοινωνία στην ερήμωσή της.
Καμία "φυλακή" δεν είναι ικανή να αμπαρώσει τις αδυναμίες τους!..
Δεν μπορεί ο Ελληνας σήμερα να "υπερηφανεύεται" για την ανευθυνότητά του. Ανήκει αμετάκλητα στο παρελθόν το ελληνικό κλέος και οι ανύστακτοι αγώνες των Ελλήνων. Αλλά κι αυτοί οι αγώνες, αμαυρώνονται στον ιστορικό χειμώνα από τους όψιμους παραχαράκτες της ιστορικής αλήθειας και τους αβδηρίτες της πολιτικής αθλιότητας.
Ζούμε την άλωση του μέλλοντος μας, με τα συμβατικά προσωπεία της καθημερινότητας να τρέπονται σε άτακτη φυγή και να αποζητούν τη ρωγμή της ανευθυνότητας μας. Η επέτειος της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, η σκληρή και πικρή αυτή γεύση, η οιμωγή της ιστορίας, ας μας διδάξει να κοιτάζουμε κατά πρόσωπο την πιθανή συμφορά.
Αυτός είναι παράγων σωτηρίας μας, διότι απολακτίζει την απερισκεψία και την ηθικοκοινωνική ανευθυνότητα. Και οδηγεί το έθνος στη σύμπνοια και σύννοια.