Ακόμα δεν πρόλαβε να ¨στεγνώσει¨ το ψηφιακό μελάνι και πάνω από την γείτονα χώρα βρέχει χάρτες διάλυσης.
17 Μαΐου 2016
Γιατί τώρα παρουσιάζουν χάρτες διάλυσης της Tουρκίας; http://www.nytimes.com/interactive/2016/05/13/opinion/sunday/15danforth-web.html?_r=1
ΠΟΙΟΙ σε αυτή την συγκυρία προκαλούν και ερεθίζουν τους γείτονες και για ποιο σκοπό;
Πρέπει να είμαστε για όλα έτοιμοι και σε εγρήγορση.
Μπαίνουμε με γεωπολιτική επιτάχυνση με ανατροπές μεγάλες.
Τι σχέση έχει η πρόσφατη και η τρέχουσα προκλητική επιθετικότητα της Άγκυρας στο ΑΙΓΑΙΟ με τους χάρτες διάλυσης που δημοσιεύθηκαν;
Φώτο από http://www.nytimes.com/
24 Μαΐου 2016
¨Mετά τον σεισμό που είχε προκληθει στην Άγκυρα από τους χάρτες διαμελισμού της Τουρκίας που δημοσίευσαν οι New York Times …..εν μέσω των συνομιλιών Ρωσίας-ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή νέοι χάρτες έκαναν την εμφάνισή τους αμερικανικής και ισραηλινής κατασκευής και προελεύσεως και δημοσιεύτηκαν από τον τουρκικό Τύπο με τον έναν από αυτούς να απεικονίζει την ίδρυση ανεξάρτητου Πόντου! ¨
¨Οι χάρτες αυτοί προβλέπουν τρία σενάρια με την ίδρυση ενός κουρδικού κράτους μέχρι το 2023 και την επέκταση του αρμενικού κράτους στα εδάφη που είχε παραχωρήσει η Σοβιετική Ένωση στην Τουρκία ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ το 1923 με την περιβόητη Συνθήκη του Καρς με βάση την οποία η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση είχε "χαρίσει" στην Τουρκία του Κεμάλ το 30% του σημερινού εδάφους της. Σε ένα σενάριο όμως προβλέπεται η δημιουργία ποντιακού κράτους! Η Συνθήκη της Μόσχας ή Καρς (1921) πρέπει να ανανεώνεται κάθε 25 χρόνια αλλιώς παύει να βρίσκεται σε ισχύ.¨ του Θεόφραστου Ανδρεόπουλου http://www.pronews.gr/portal/20160524/
Φέτος λοιπόν μετά την Κυριακή του Παραλύτου η Τουρκία στην κυριολεξία παραλύει από την επικαιρότητα αυτή και η μοιραία σύμπτωση που εμπεριέχεται μέσα σε αυτή την βδομάδα είναι ότι την Τετάρτη της ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ εορτάζει η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ μας .
ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ μόνο οι χάρτες της διάλυσης που φοβίζουν την γειτονική χώρα είναι και η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ που εορτάζει την Μεσοπεντηκοστή.
Ας δούμε λοιπόν τι γινόταν τα Ρωμαίικα Χρόνια .
Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής.
Στα ΡΩΜΑΙΙΚΑ χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού ,¨¨ δηλ στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ¨¨
Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 μ.Χ. στον ναό του Αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903 μ.Χ.).
Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία.
Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως στον ναό.
Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο έπαιρνε μέρος και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλεύς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εἰς πολλούς καί ἀγαθούς χρόνους ὁ Θεός ἀγάγει τήν βασιλείαν ὑμῶν» και με πολλούς ενδιαμέσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.
Χωρίς δηλαδή να έχη δικό της θέμα η ημέρα (εορτή) αυτή, συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξαν της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθή μετά από 15 ημέρες.
Ακριβώς δε αυτό το ΜΕΣΟΝ των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το ΜΕΣΟΝ.
Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάριο της ημέρας, η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθή ο Χριστός σαν Μεσσίας – μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης και διαλλάκτης ημών και του αιωνίου αυτού Πατρός»
«Δια ταύτην την αιτίαν την παρούσαν εορτήν εορτάζοντες και Μεσοπεντηκοστήν ονομάζοντες, τον Μεσσίαν τε ανυμνούμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάριο. Σ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που εξελέγη για την ημέρα αυτή (Ιω. 7, 14-30). Μεσούσης της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα, ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρά αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων.
Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού.
Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του, είναι Η ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑ .
ΠΗΓΗ Ορθόδοξος Συναξαριστής
Σήμερα όλες οι γεωπολιτικές στράτες οδηγούν στην Κωνσταντινούπολη και στο κέντρο της Ρωμιοσύνης που είναι η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ.
Αυτός ο περικαλλής Ναός στον οποίο , οι Ρώσοι αγγελιοφόροι του Ιβάν του Γ’ στάθηκαν στο εσωτερικό του και αφού άκουσαν με θρησκευτική κατάνυξη την θεία λειτουργία είπαν στο Ρώσο ηγεμόνα με έκπληξη : «Δεν υπάρχουν ανθρώπινες δυνάμεις για να το εκφράσουμε ! Είμασταν σε έναν διαφορετικό κόσμο πάνω στην γη. Ο ουρανός και η γη άλλαξαν θέσεις».
ΟΙ ΡΩΣΟΙ ποτέ δεν ξέχασαν αυτή την ομορφιά του Ιερού Ναού της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ και θα θελήσουν συντομότατα να την ξαναδούν…
Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ μόνο οι χάρτες της διάλυσης που φοβίζουν την γειτονική χώρα είναι και η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ που εορτάζει την Μεσοπεντηκοστή.
Ας δούμε λοιπόν τι γινόταν τα Ρωμαίικα Χρόνια .
Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής.
Στα ΡΩΜΑΙΙΚΑ χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού ,¨¨ δηλ στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ¨¨
Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 μ.Χ. στον ναό του Αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903 μ.Χ.).
Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία.
Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως στον ναό.
Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο έπαιρνε μέρος και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλεύς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εἰς πολλούς καί ἀγαθούς χρόνους ὁ Θεός ἀγάγει τήν βασιλείαν ὑμῶν» και με πολλούς ενδιαμέσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.
Χωρίς δηλαδή να έχη δικό της θέμα η ημέρα (εορτή) αυτή, συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξαν της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθή μετά από 15 ημέρες.
Ακριβώς δε αυτό το ΜΕΣΟΝ των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το ΜΕΣΟΝ.
Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάριο της ημέρας, η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθή ο Χριστός σαν Μεσσίας – μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης και διαλλάκτης ημών και του αιωνίου αυτού Πατρός»
«Δια ταύτην την αιτίαν την παρούσαν εορτήν εορτάζοντες και Μεσοπεντηκοστήν ονομάζοντες, τον Μεσσίαν τε ανυμνούμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάριο. Σ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που εξελέγη για την ημέρα αυτή (Ιω. 7, 14-30). Μεσούσης της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα, ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρά αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων.
Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού.
Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του, είναι Η ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑ .
ΠΗΓΗ Ορθόδοξος Συναξαριστής
Σήμερα όλες οι γεωπολιτικές στράτες οδηγούν στην Κωνσταντινούπολη και στο κέντρο της Ρωμιοσύνης που είναι η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ.
Αυτός ο περικαλλής Ναός στον οποίο , οι Ρώσοι αγγελιοφόροι του Ιβάν του Γ’ στάθηκαν στο εσωτερικό του και αφού άκουσαν με θρησκευτική κατάνυξη την θεία λειτουργία είπαν στο Ρώσο ηγεμόνα με έκπληξη : «Δεν υπάρχουν ανθρώπινες δυνάμεις για να το εκφράσουμε ! Είμασταν σε έναν διαφορετικό κόσμο πάνω στην γη. Ο ουρανός και η γη άλλαξαν θέσεις».
ΟΙ ΡΩΣΟΙ ποτέ δεν ξέχασαν αυτή την ομορφιά του Ιερού Ναού της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ και θα θελήσουν συντομότατα να την ξαναδούν…
Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας