Είναι προφανές πια πως η ελληνική κοινωνία έχει παραδοθεί στη μοίρα της και έχει αποδεχτεί πως η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο. Το βλέπεις, το νιώθεις, το ζεις.
Οι Έλληνες -στην πλειοψηφία τους- περιμένουν τα πάντα από το εξωτερικό.
Οι αποφάσεις για την Ελλάδα παίρνονται στο εξωτερικό, ενώ και η ελπίδα να αλλάξει κάτι στην Ελλάδα περνάει μέσα από τις αντιδράσεις πολιτών άλλων χωρών.
Δηλαδή, κάποιοι ελπίζουν να εξεγερθούν οι Γάλλοι ή να ψηφίσουν οι Βρετανοί υπέρ του Brexit, ώστε να αλλάξουν οι ισορροπίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να ευνοηθεί η Ελλάδα.
Σε κάθε περίπτωση, οι Έλληνες είναι θεατές που περιμένουν να γίνει κάτι στο έργο. Μόνο που το έργο είναι η ίδια τους η ζωή.
Έχει και τα θετικά της αυτή η παράδοση και η αποδοχή της μοίρας σου.
Σε ανακουφίζει κάπως. Ηρεμείς.
Λες «αυτό μπορούσα, δεν μπορώ άλλο. Τώρα ό,τι θέλει ο Θεός και οι αγορές.».
Επίσης, ησυχάζει και η κοινωνία. Πρέπει να είσαι εντελώς καθυστερημένος ή πληρωμένο κομματόσκυλο, για να τσακώνεσαι πια με τους συνανθρώπους σου για τα κόμματα.
Τώρα που κίνημα αμφισβήτησης της κατάστασης δεν υπάρχει και είναι κατανοητό από όλους πως η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο -και οι εκλογές, τα κόμματα, η Βουλή, το Σύνταγμα και τα δημοψηφίσματα είναι διακοσμητικά, για να υπάρχει η ψευδαίσθηση πως η Ελλάδα είναι μια δημοκρατία- θα πρέπει να σκεφτούμε ποιος είναι καλύτερος για να υποδύεται τον πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Είναι βέβαια πως στις επόμενες εκλογές -όταν και αν γίνουν γιατί μπορεί να καταργηθούν ως περιττές πια-, περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες δεν θα πάνε στις κάλπες.
Δεν θα πάνε επειδή δεν έχουν κανένα νόημα οι εκλογές στα προτεκτοράτα.
Για να έχουν νόημα οι εκλογές, πρέπει το προτεκτοράτο πρώτα να ελευθερωθεί και να πάψει να είναι προτεκτοράτο. Αυτό δεν θα γίνει με εκλογές.
Πάντως, αυτοί που θα πάνε να ψηφίσουν, κάποιον θα βγάλουν πρωθυπουργό.
Κάποιος πρέπει να παίζει κι αυτό το ρόλο. Θα έρθει αύριο μεθαύριο μια Αντζελίνα Τζολί στην Ελλάδα, ποιος θα την υποδεχτεί αν δεν έχουμε κάποιον να κάνει τον πρωθυπουργό;
Τσίπρας ή Μητσοτάκης λοιπόν;
Το πράγμα θέλει σκέψη.
Όταν μια χώρα είναι προτεκτοράτο, οι πολιτικές είναι προαποφασισμένες και οι πρωθυπουργοί είναι διακοσμητικοί, αλλάζουν τα κριτήρια επιλογής.
Εγώ λέω Τσίπρας.
Γιατί ο Τσίπρας είναι πιο όμορφος από τον Μητσοτάκη.
Επίσης, γιατί τώρα δουλεύω στο γραφείο του Τσίπρα, κωλοβαράω όλη μέρα, βγάζω εφτά χιλιάρικα τον μήνα και την περνάω φίνα.