Η επιλογή του τραγουδιού της Ουκρανίας, από την επιτροπή του διαγωνισμού, για να βραβευτεί, δεν είναι παρά ένας κρίκος μιας πολύ παλιάς πολιτικής, οικονομικής και κυριαρχικής σύγκρουσης, που έχει ελάχιστη σχέση με τη βραβευμένη χώρα. Η Eurovision είναι το δέντρο. Ας δούμε το δάσος.
Μπορεί να φανεί παράδοξο εκ πρώτης όψεως στον αναγνώστη, αλλά η δυτικοευρωπαΪκή αυτή κίνηση προς την Ουκρανία, που παραβιάζει τους κανόνες της ίδιας της διοργάνωσης, δεν είναι άσχετη με την απόφαση των δυτικών δυνάμεων να εγκαταστήσουν ένα σύγχρονο πυραυλικό σύστημα στη Ρουμανία, το οποίο θα στοχεύει προς βορειοανατολικά! Προς τη Ρωσία. Σ’ αυτή την κίνηση αντέδρασε σε υψηλούς τόνους ο ίδιος ο Πούτιν, που μίλησε για επιθετική ενέργεια σε βάρος της χώρας του.
Τις ίδιες μέρες είδε το φώς της δημοσιότητας μια δήλωση Αμερικανού αξιωματούχου, που μιλούσε για αύξηση των εξοπλισμών Δύσης – Ρωσίας. Τα πράγματα είναι πιο απλά και πιο πολύπλοκα ταυτοχρόνως. Και έχουν σημασία γιατί επηρεάζουν άμεσα ( και συχνά αμέσως) τη ζωή μας.
Κατ’ αρχήν, για να μη μείνει αμφιβολία σε κανέναν, ότι η βράβευση της Ουκρανίας ήταν πολιτική και προαποφασισμένη, δεδομένου ότι το τραγούδι ήταν γνωστό και είχε περάσει τις «εξετάσεις», δεν έχει παρά να ανατρέξει κάθε ενδιαφερόμενος στον κανονισμό της διοργάνωσης, που δεν επιτρέπει τα πολιτικά τραγούδια. Το συγκεκριμένο εγκρίθηκε ως… ιστορικό!
Και υπάρχει αυτή η ρήτρα για να μη γίνει η διοργάνωση πεδίο αντιπαραθέσεων και αυτοτιναχτεί στον αέρα.
Γιατί, σύμφωνα με τη βράβευση, του χρόνου η Ελλάδα θα εμφανιστεί με ένα ιστορικό κλέφτικο κατά των Τούρκων, η Ιταλία με μια καντσόνα κατά των Αυστριακών, η Γαλλία κατά των Γερμανών και πάει λέγοντας. Κούλου ουάχατ, που λένε και οι Άραβες, κοινώς κουλουβάχατα στα ελληνικά.
Από την πλευρά μου καμιά αντίρρηση. Θα αποκτήσει έτσι και λίγο τσαγανό αυτός ο απολύτως βαρετός και προσβλητικός για τη μουσική αισθητική διαγωνισμός, που θέλει να προωθεί την καμιά κουλτούρα και την εξάπλωση της αγγλικής γλώσσας.
Το βραβευμένο, λοιπόν, τραγούδι, που κλαίει για την εξορία, που υπέστησαν Ουκρανοί της Κριμαίας από τον Στάλιν, δεν είναι τυχαίο. Θέλει να στραφεί κατά της Ρωσίας τώρα και όχι κατά του Στάλιν, για να διαμαρτυρηθεί για την προσάρτηση της περιοχής από τη Ρωσία πέρυσι. Είναι έτσι μια προβοκάτσια. Καθαρά πράγματα.
Δεν θα πάρω θέση στην ουσία της διαμαρτυρίας-δίκιο έχουν οι άνθρωποι να κλαίνε για τους εξορισμένους τους- αλλά για να φανεί ακόμα περισσότερο η στημένη πολιτικά διαδικασία του οργανισμού, που κατά τα άλλα δεν θέλει πολιτικά πράγματα στα πόδια του, επισημαίνω ότι η Αρμενία αποκλείστηκε επειδή η τραγουδίστρια σήκωσε απλώς τη σημαία του Ναγκόρνο Καραμπάχ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τους Αζέρους! Δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Η Eurovision δεν είναι το θέμα μου, όπως είπα εξ αρχής, αλλά η γεωπολιτική κατάσταση φαίνεται ότι είναι το θέμα της Eurovision.
Και η γεωπολιτική κατάσταση δεν είναι τραγουδάκια και χοροί. Είναι πόλεμοι κανονιών κρατών και εταιριών, του οποίους πληρώνουν πάντα οι απολύτως αμέτοχοι και αθώοι, δηλαδή ο απλός κόσμος.
Για να μην πιάσω το θέμα από τους προπροηγούμενους αιώνες, η βασική αιτία κατάρρευσης της ΕΕΣΔ τόσο γρήγορα δεν ήταν τόσο το οικονομικό της μοντέλο, που δεν μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού σε αγαθά και βραδυπορούσε στα γρανάζια της καλοζωισμένης γραφειοκρατίας, όσο η οικονομική της κατάρρευση από τον υπέρογκο εξωτερικό δανεισμό εξ αιτίας της κούρσας των εξοπλισμών, στην οποία πολύ έξυπνα και στοχευμένα την είχε παρασύρει η Δύση, σε συνδυασμό με την τεχνητή κρίση πετρελαίου, που έπληξε τα σοβιετικά έσοδα τη δεκαετία του ‘70.
Αν ο αναγνώστης νομίζει ότι ο λεγόμενος Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε απατάται. Όχι όπως ο Τσίπρας. Κανονικά.
Με τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου και με την κυριαρχία Γιέλτσιν σε μια αδύναμη Ρωσία, η Δυτική συμμαχία αποφάσισε και άρχισε να πραγματοποιεί σταδιακά έναν στόχο ετών, που ήταν πρακτικώς ανεφάρμοστος μέχρι τότε: Άρχισε το ξήλωμα της ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας και ρωσικής επιρροής στη νευραλγική Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, που ήταν καίρια, αλλά και στην Ευρώπη.
Στο σημαντικότατο για τη θέση του και τα πετρέλαια Ιράκ οι βάσεις ξηλώθηκαν με τη διπλή εισβολή, δήθεν για τον κακό Σαντάμ και τα χημικά του, τα οποία ακόμα δεν έχουν βρεθεί, αν και ο τότε πρωθυπουργός της Βρετανίας Μπλέρ ομολόγησε, ότι στο θέμα… εξαπατήθηκε από τις υπηρεσίες του! (δεν εξαπατώνται μόνο οι δικοί μας πρωθυπουργοί).
Στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας, το Αφγανιστάν, η αφορμή δόθηκε από το χτύπημα στους δίδυμους πύργους της Ν Υόρκης εκ μέρους ενός Σαουδάραβα επιχειρηματία, που τελικώς είχε την έδρα του στο …Πακιστάν, όπου και εκτελέστηκε. Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, όμως, εξακολουθούν και βρίσκονται στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, χωρίς εμφανή διάθεση να αποχωρήσουν, μέχρι να το… εκπολιτίσουν ή να εκδιωχτούν, όπως οι Ρώσοι πριν απ αυτούς και οι Άγγλοι ακόμα πιο πριν.
Στη συνέχεια, και χωρίς καλά-καλά να καταλάβουμε από πού μας ήρθε, ξεκίνησε στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, με ταυτόσημα συνθήματα, σημαίες και… κεφάλαια, όπως αποκαλύφθηκε, η λεγόμενη Πορτοκαλί Επανάσταση, που εξαφάνισε και τα τελευταία ίχνη κομμουνιστικής ή φιλορωσικής παρουσίας, με εξαίρεση την Ουκρανία, λόγω μεγάλου ρωσικού πληθυσμού.
Ενδιαμέσως, ο τελευταίος αντισυστημικός και ρωσόφιλος πυρήνας σε ευρωπαϊκό έδαφος, η Γιουγκοσλαβία, βομβαρδίστηκε και διαλύθηκε με ενορχηστρωτή τη Γερμανία, που υποκίνησε εξ αρχής αυτή τη διάλυση, χωρίς να φαίνεται πουθενά! Φυσικά, η Κροατία και η Σλοβενία και η Ερζεγοβίνη επανέκαμψαν στην αγκαλιά του αυστρογερμανικού άξονα, στον οποίον πηγαινοέρχονται από τα τέλη του 1700! (κράτη του Βίζενμπεργκ αν λέει κάτι αυτό).
Επακολούθησε η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη, όπου αντί για λουλούδια άνθισαν όλα τα μπουμπούκια, που πληρώθηκαν από Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία για να διαλυθούν και οι πρότελευταίες ρωσικές βάσεις στην αραβία: τη Λιβύη, την Τυνησία, την Αίγυπτο.
Και αφού έφυγαν οι βάσεις, αλλά έμεινε το χάος, επειδή ο σκοπός δεν ήταν καμιά Άνοιξη κανενός λαού, οι λαοί αφέθηκαν στην τύχη τους και στην Αίγυπτο κηρύχτηκε δικτατορία, επόμενοι στόχοι ήταν το ξήλωμα της πιο ισχυρής ρώσικης παρουσίας στη Μ. Ανατολή, στη Συρία και στην Ευρώπη, στην Ουκρανία.
Και στις δύο χώρες είναι ζωντανά τα αποτελέσματα της συνέχισης του Ψυχρού Πολέμου, που διεξάγεται σε πολεμικό επίπεδο. Γιατί σε οικονομικό επίπεδο οι κάτοικοι του μισού πλανήτη προς το παρόν απολαμβάνουν ένα φτηνό πετρέλαιο, χωρίς να ξέρουν ότι είναι αποτέλεσμα αυτού του πολέμου!
Ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και αερίου στον κόσμο είναι η Ρωσία. Η επιβολή χαμηλών τιμών από τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες παγκοσμίως πλήττουν πάρα πολύ το παγκάρι της Μόσχας. Σε σημείο ασφυξίας.
Η ταυτόχρονη αύξηση των δυτικών εξοπλισμών, σε συνδυασμό με την εγκατάστασή τους δίπλα από τα σύνορά της τής αυξάνει τα έξοδα. Όπως το ’70! Και η υποδαύλιση από τη Δύση της τουρκικής επιθετικότητας απέναντι στο βόρειο γείτονά της (τελευταίο απτό παράδειγμα η κατάρριψη του τουρκικού μαχητικού) αναγκάζουν τη Μόσχα να έχει στραμμένη την προσοχή της περισσότερο σε θέματα στρατιωτικά παρά παραγωγικά.
Αυτό ακριβώς επιδιώκει και η σημερινή πολιτική της Βρετανίας, των ΗΠΑ, της Γερμανίας, των Σκανδιναβών και λιγότερο της Γαλλίας και της Ιαπωνίας. Να μην επιτρέψει σ αυτόν που βλέπει σαν μελλοντικό ανταγωνιστή να πάρει καλύτερη θέση στην παγκόσμια σκακιέρα.
Δεν θα κρίνω αυτή τη στάση περισσότερο από να πω ότι είναι κοντόφθαλμη και επιβλαβής για το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού. Επειδή ο γήινος πληθυσμός έχει ελπίδες ευημερίας αν όλες οι δυνάμεις παραγωγής συνεργάζονται για αύξηση και δικαιότερη κατανομή του παγκόσμιου πλούτου. Ο οποίος είναι τεράστιος και αυξητέος. Όχι όταν σκοτώνονται, σκοτώνοντας πληθυσμούς και πλουτοπαραγωγικές πηγές, όπως γίνεται από καταβολής αυτού του ζώου.
Φυσικά, η διαφθαρμένη διαχείριση των πόρων και των δυνατοτήτων, που γίνεται στην πιο πλούσια χώρα του πλανήτη, τη Ρωσία, και η βραδύτητα στην παρακολούθηση της τεχνολογικής εκτίναξης, εξ αιτίας ενός αμήχανου οικονομικού συστήματος μεταξύ βαρώνων και γραφειοκρατών του παρελθόντος, ευθύνεται απολύτως, που η χώρα δεν μπορεί να σηκωθεί στα πόδια της με τους ρυθμούς που δικαιούται ο πληθυσμός της.
Μπορεί να κούρασα τον αναγνώστη, αλλά η Eurovision δεν είναι ό,τι φαίνεται. Πίσω της κρύβονται δυνάμεις, που καθορίζουν την τιμή που αύριο εμείς θα αγοράσουμε το γάλα. Αν εξακολουθούμε να το έχουμε.
Ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος είναι ευλογία αν μπορεί να δεί κανείς σ αυτόν πόσο πολύ μοιάζουν οι ανάγκες των ανθρώπων και πόσο κοντά φέρνει τους ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν είναι η ματιά μέσα από την οποία τον βλέπου οι κυρίαρχες δυνάμεις, που έχουν σαν μοναδικό θεό το κέρδος και την εξουσία.
Γιατί, πάνω απ αυτά υπάρχει κάτι σημαντικότερο. Η ανθρώπινη ζεστασιά. Κι αυτό το ζεί ο καθένας μας κάθε μέρα.
Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης