Έχουμε την άποψη πως η κυβέρνηση δεν θα
δρομολογούσε το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, το φορολογικό, τα μέτρα των 5,4
δις € και το τέταρτο μνημόνιο που θα ακολουθήσει μετά την αξιολόγηση, εάν
δεν είχε εξασφαλίσει τη συναίνεση της ευρωπαϊκής Τρόικας και του ΔΝΤ,
όσον αφορά την ονομαστική διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους – έτσι ώστε να γίνει εφικτή η αντίστοιχη μείωση του ιδιωτικού.
Πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ο μοναδικός
τρόπος για να αντισταθμιστούν σε κάποιο βαθμό τα παραπάνω μέτρα, όσον
αφορά την επάνοδο της χώρας στην ανάπτυξη – αφού τότε θα διενεργούταν
επενδύσεις (α) αφενός μεν επειδή η Ελλάδα θα είχε μετατραπεί σε μία περιοχή χαμηλού εργατικού κόστους για τις ξένες επιχειρήσεις (β)
αφετέρου επειδή θα ήταν φθηνή και σχετικά ασφαλής για τους επενδυτές,
έχοντας χρέη (ιδιωτικά και δημόσια) που θα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν,
καθώς επίσης τράπεζες που δεν θα κινδύνευαν να χρεοκοπήσουν.
Εν τούτοις, πιστεύουμε πως οι υποσχέσεις που πιθανότατα εξασφάλισε η κυβέρνηση δεν θα τηρηθούν – με την έννοια πως το περισσότερο που θα προσφερθεί στη χώρα μας θα είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών στα 50 ή παραπάνω χρόνια, με χαμηλά επιτόκια.
Όσον αφορά το ιδιωτικό χρέος, θεωρούμε πως δεν θα αποφευχθούν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί της ακίνητης περιουσίας –
οι οποίες θα γίνουν σταδιακά, αφού οι τράπεζες θα έχουν βρει πριν
κατασχέσουν οτιδήποτε τον αγοραστή, έτσι ώστε να μην επιβαρύνονται με
τον ΕΝΦΙΑ ή με το κόστος διατήρησης των ακινήτων.
Εάν συμβούν πράγματι όλα αυτά, η μοναδική λύση που θα απέμενε τότε στην Ελλάδα, εάν δεν ήθελε να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, θα ήταν η εξής:
(α) Καταγγελία των δανειακών συμβάσεων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, επειδή ήταν προϊόν εκβιασμών και δεν εγκρίθηκαν από 180 βουλευτές – αν και η ψήφιση του τρίτου μνημονίου από όλα σχεδόν τα κόμματα το καλοκαίρι ίσως δημιουργεί δυσκολίες.(β) Κατάθεση αγωγής αποζημίωσης για τις ζημίες που μας προκάλεσαν τα μνημόνια μετά το 2010 (άνω του 1 τρις €), με ευθύνη των δανειστών όπως άλλωστε αποδέχθηκε το ΔΝΤ (άρθρο).(γ) Στάση πληρωμών έως ότου αποφασίσει το ευρωπαϊκό δικαστήριο, όσον αφορά την εγκυρότητα ή μη των δανειακών συμβάσεων – εντός της Ευρωζώνης φυσικά (ανάλυση).(δ) Άρνηση οποιουδήποτε δανεισμού, αφού η χώρα δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει τυχόν νέα δάνεια που θα έπαιρνε.(ε) Έκδοση υποσχετικών (IOU) για την πληρωμή των οφειλών του δημοσίου στο εσωτερικό, εάν και εφόσον δεν θα είχε πλέον την απαιτούμενη ρευστότητα. Οι υποσχετικές αυτές όμως θα έπρεπε να εκδίδονταν με αντίκρισμα την πληρωμή των φόρων προς το δημόσιο – από το οποίο θα εισπράττονταν στο 100% της αξίας τους. Μόνο τότε θα θεωρούνταν ως νόμισμα, θα διαπραγματεύονταν, θα γίνονταν αποδεκτές ως μέσο συναλλαγής στο εσωτερικό και δεν θα υποτιμούνταν.
Φυσικά θα επρόκειτο για μία εξαιρετικά
επώδυνη διαδικασία για όλους τους Έλληνες, αφού η χρεοκοπία κοστίζει
πάντοτε πανάκριβα. Εν τούτοις, σε σχέση με το μαρτύριο της σταγόνας, στο οποίο υποβαλλόμαστε τα τελευταία έξι χρόνια,
καθώς επίσης με τις προοπτικές της ολοκληρωτικής λεηλασίας της χώρας
μας, της καταστροφής της μεσαίας τάξης, της κατάλυσης της δημοκρατίας,
της υποδούλωσης μας στο διηνεκές κοκ., είναι ασφαλώς προτιμότερη.