«Σε ευθυγράμμιση με τις δηλώσεις της Ευρωσυνόδου (Eurosummit) και της Ευρωομάδας (Eurogroup) το καλοκαίρι του 2015, το Eurogroup είναι έτοιμο να εξετάσει, εάν είναι αναγκαίο, πιθανά πρόσθετα μέτρα για το χρέος, που θα στοχεύουν να διασφαλίσουν ότι οι ανάγκες αναχρηματοδότησης της Ελλάδας διατηρούνται μακροπρόθεσμα σε βιώσιμα επίπεδα. Αυτά τα μέτρα θα αποφασιστούν υπό τον όρο της πλήρους εφαρμογής μέτρων συμφωνημένων στο πλαίσιο του προγράμματος του ESM, και θα εξεταστούν μετά την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, από τη στιγμή που θα έχουν πλήρως εφαρμοστεί όλα τα προαπαιτούμενα.
Το Eurogroup συμφωνεί στις ακόλουθες γενικές κατευθυντήριες αρχές για τα πιθανά πρόσθετα μέτρα για το χρέος: (i) διευκόλυνση της πρόσβασης στις αγορές, (ii) εξομάλυνση του σχήματος αποπληρωμής, (iii) κίνητρα για τη διαδικασία προσαρμογής της χώρας ακόμα και μετά το τέλος του προγράμματος, (iv) ευελιξία για την αντιμετώπιση αβέβαιης ανάπτυξης του ΑΕΠ και αυξήσεων των επιτοκίων στο μέλλον (…)
Το Eurogroup επαναβεβαιώνει ότι ονομαστικό κούρεμα αποκλείεται και πως όλα τα μέτρα που θα παρθούν θα βρίσκονται σε ευθυγράμμιση με τον υπάρχοντα νόμο της ΕΕ και τα νομικά πλαίσια του ESM και του EFSF. Το Eurogroup θα εξετάσει:
Βραχυπρόθεσμα: δυνατότητες να βελτιστοποιήσει τη διαχείριση χρέους του προγράμματος.
Μεσοπρόθεσμα: το Eurogroup ζητά από το EWG να διερευνήσει ειδικά μέτρα (όπως μακρύτερη περίοδο χάριτος και αποπληρωμής) που μπορεί να χρησιμοποιηθούν, αν χρειαστεί, στο τέλος του προγράμματος του ESM, υπό τον όρο της επιτυχούς εφαρμογής του προγράμματος του ESM, καθώς και μέτρα όπως η χρήση των ισοδύναμων κερδών από τα SMP και ANFA.
Μακροπρόθεσμα: το Eurogroup είναι έτοιμο, αν χρειαστεί, και υπό τον όρο της επίτευξης των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα, να εκτιμήσει περαιτέρω στο τέλος του προγράμματος την ανάγκη για πιθανά πρόσθετα μέτρα για το χρέος για να διασφαλίσει ότι οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας θα παραμείνουν σε βιώσιμη τροχιά».
Παραθέσαμε σκόπιμα όλο σχεδόν το σχετικό με το χρέος απόσπασμα της απόφασης που πήρε το Eurogroup την περασμένη Δευτέρα. Αν ήταν να αποδώσουμε με μια φράση την ουσία αυτής της απόφασης, θα λέγαμε ότι αποτελεί επιβεβαίωση της φράσης που επαναλαμβάνει συνεχώς τους τελευταίους μήνες ο Σόιμπλε: δεν υφίσταται ζήτημα ελληνικού χρέους, η σχετική συζήτηση γίνεται για το πρεστίζ. Αυτό που αποφάσισε το Eurogroup είναι ότι με το ενδεχόμενο νέας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους θ' ασχοληθεί ξανά το 2018, μετά τη λήξη του «προγράμματος» που προσδιορίζει το τρίτο Μνημόνιο. Επειδή, όμως, υπάρχει και το «πρεστίζ» της ελληνικής κυβέρνησης, ανακατεύουμε την τράπουλα και μιλάμε ακόμα και για βραχυπρόθεσμα μέτρα, χωρίς να προσδιορίζουμε κανένα απ' αυτά.
Δεν υπάρχει μνημονιακή ελληνική κυβέρνηση που να μην ζήτησε κάποια αναφορά στο χρέος, κάθε φορά που έπρεπε να ψηφίσει ένα σκληρό αντιλαϊκό πακέτο. Ζήτησε αναφορά και την πήρε η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, το Νοέμβρη του 2012: μόλις βγει πρωτογενές πλεόνασμα, θα εξεταστεί η νέα αναδιάρθρωση του χρέους, έλεγε η υπόσχεση. Το ίδιο ζήτησε η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου τον Ιούλη-Αύγουστο του 2015, για να υπογράψει το τρίτο Μνημόνιο: μόλις ολοκληρωθεί η πρώτη αξιολόγηση, θα εξεταστεί η νέα αναδιάρθρωση του χρέους, έλεγε η συμφωνία στην έκτακτη σύνοδο κορυφής της Ευρωζώνης (Eurosummit). Τώρα, για να ψηφίσει το σκληρό (και τεράστιο) πακέτο αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων της πρώτης αξιολόγησης ζητά να επαναληφθεί υπόσχεση για το χρέος. Μόνο που η νέα αναδιάρθρωση πήγε τρία χρόνια πίσω. Αυτό που γίνεται στην πράξη είναι ότι οι ιμπεριαλιστές δανειστές χρησιμοποιούν το χρέος ως εργαλείο αποικιοποίησης της χώρας, φροντίζοντας να αναδιαρθρώνουν το χρέος έτσι που ο ελληνικός καπιταλισμός να μπορεί να το εξυπηρετήσει. Αυτές οι ρυθμίσεις, όμως, γίνονται πάντοτε με τη συνοδεία μνημονιακών πακέτων.
Αμφιβάλλει κανείς ότι το 2018 οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα απαιτήσουν ένα ακόμα Μνημόνιο για να προχωρήσουν στην αναδιάρθρωση του χρέους με επιμήκυνση των δόσεων αποπληρωμής; Ακόμα και τώρα, που δεν έχουν κανένα λόγο να προείπουν τι θα ζητήσουν στο τέλος του 2018, φωτογραφίζουν το επόμενο Μνημόνιο, με τη φράση: «κίνητρα για τη διαδικασία προσαρμογής της χώρας ακόμα και μετά το τέλος του προγράμματος».Κι όχι μόνο φωτογραφίζουν το επόμενο Μνημόνιο, αλλά υποχρεώνουν τη συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων να υπογράψει ένα συμπληρωματικό Μνημόνιο (το αναφέρει ρητά η απόφαση του Eurogroup), το οποίο -εκτός των άλλων- θα περιλαμβάνει και τον περιβόητο «κόφτη», ο οποίος θα καθιστά διακοσμητικό όργανο τον υπουργό Οικονομικών της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης, ενώ θα αφαιρεί από το κοινοβούλιο του ελληνικού κράτους την αρμοδιότητα να αποφασίζει για την ακολουθούμενη δημοσιονομική πολιτική.
Αυτή είναι ρύθμιση που πάει πέρα από τη λεγόμενη περιορισμένη εκχώρηση κυριαρχίας στα όργανα της ΕΕ, που προβλέπουν οι συνθήκες της ΕΕ. Είναι κλασική ρύθμιση αποικιοποίησης. Ο Τσίπρας και οι άλλοι συριζαίοι ξέρουν πολύ καλά τι υπέγραψαν. Υπέγραψαν αυτό που ο νυν υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς περιέγραφε ως «αποικία χρέους», φράση που τόσο άρεσε στον Τσίπρα, ώστε την πέταγε συνεχώς στα μούτρα των Σαμαροβενιζέλων, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αντιπολίτευση.
«Εχουμε για πρώτη φορά έναν συγκεκριμένο αποτυπωμένο οδικό χάρτη για την ελάφρυνση, για την απομείωση του δημόσιου χρέους», είπε ο Τσίπρας στη συνεδρίαση-φιέστα του υπουργικού συμβούλιου την περασμένη Τρίτη, κάνοντας παιχνίδι με τις λέξεις κατά τα πρότυπα του Γκέμπελς. Απομείωση του χρέους, βέβαια, όχι μόνο δεν προβλέπεται, αλλά αντίθετα αποκλείστηκε και πάλι ρητά και κατηγορηματικά: «Το Eurogroup επαναβεβαιώνει ότι ονομαστικό κούρεμα αποκλείεται». Οσο για την ελάφρυνση στην αποπληρωμή των δόσεων, αυτή είναι υπεσχημένη από το Νοέμβρη του 2012 και δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο. Το 2018, όποια κόμματα θα κυβερνούν τότε, θα κληθούν να υπογράψουν το επόμενο Μνημόνιο, με αντάλλαγμα την επιμήκυνση κάποιων ομολόγων που θ' αρχίσουν να λήγουν μαζικά από το 2022 (μέχρι τότε, όπως λέει ο Σόιμπλε, το χρέος είναι ρυθμισμένο). Απλά, ο Τσίπρας νομίζει ότι μπορεί να «πουλήσει» το χρέος στον ελληνικό λαό. 'Η για να ακριβολογούμε, δεν του έχει μείνει τίποτ' άλλο για να «πουλήσει».
Δεν έχουμε δει ακόμα τις άλλες παραμέτρους της συμφωνίας της 9ης Μάη. Πώς ακριβώς θα είναι το νέο Ταμείο ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας; Είμαστε βέβαιοι ότι οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα έχουν σ' αυτό το Ταμείο μεγαλύτερο έλεγχο απ' αυτόν που περιγράφει το Μνημόνιο του περασμένου καλοκαιριού.
Εχουμε πληροφορηθεί, πάντως, ότι τα «κόκκινα δάνεια» πουλιούνται. Οπως έγραφε ο Τσακαλώτος στη δωσιλογικού περιεχομένου και ύφους επιστολή που έστειλε στους υπουργούς Οικονομικών πριν από το Eurogroup, οι «δομικές μεταρρυθμίσεις» που συμφωνήθηκαν με το κουαρτέτο/τρόικα «περιλαμβάνουν το άνοιγμα του συνόλου της αγοράς των μη εξυπηρετούμενων δανείων (NPLs), εκτός από κάποια προσωρινή προστασία δανείων που σχετίζονται με πρώτη κατοικία». Από τη… νέα σεισάχθεια που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, φτάσαμε στην πώληση ακόμα και δανείων με υποθήκη πρώτη κατοικία (όχι μόνο στεγαστικών, αλλά και άλλου τύπου δανείων, που πάρθηκαν με υποθήκευση της πρώτης κατοικίας). Η προσωρινή προστασία, σύμφωνα με τις κυβερνητικές διαρροές, θα είναι μέχρι τα τέλη του 2017 και θα αφορά τα δάνεια ύψους μέχρι 140.000 ευρώ.
Τέλος, ακόμα δεν έχουμε δει την ακριβή διάρθρωση του λεγόμενου δημοσιονομικού πακέτου, ύψους 1,8 δισ. ευρώ, το οποίο θα ψηφιστεί πακέτο με όλα τα υπόλοιπα πριν τις 24 Μάη. Δεν πρέπει να χαθεί το μομέντουμ. Τώρα που οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πέταξαν τη μάσκα της κοινωνικής ευαισθησίας και απεκάλυψαν το αποκρουστικό πρόσωπο των εξουσιαστικών παχύδερμων, είναι πολυτέλεια να φτιάχνεις χωριστά νομοθετήματα και να τους κουράζεις με απανωτές κοινοβουλευτικές διαδικασίες και ψηφοφορίες. Ενα «ναι σε όλα» αρκεί.
Σύμφωνα με τη συριζαίικη προπαγάνδα, η νέα αναδιάρθρωση του χρέους (την οποία μέχρι πρότινος παρουσίαζαν σαν σίγουρη) είναι απαραίτητη προκειμένου να αισθανθούν ασφάλεια και σιγουριά οι επενδυτές και να εισρεύσουν κατά κύματα στην επικράτεια του ελληνικού καπιταλισμού. Τώρα, όχι μόνο δεν υπάρχει αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά μόνο μια υπόσχεση για πιθανή αναδιάρθρωση το 2018, υπό όρους μάλιστα, ενώ επιπλέον υπάρχει και ο «κόφτης», που θεωρητικά θα μπορούσε να θεωρηθεί παράγοντας αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Ο «κόφτης», όμως, αφορά μισθούς και συντάξεις, επομένως για τους καπιταλιστές θεωρείται παράγοντας σταθερότητας. Είναι αυτό που δε θέλουν να ομολογήσουν οι συριζαίοι. Πουλάνε τη χώρα στη νεοαποικιοκρατία, πουλάνε το λαό στο κεφάλαιο.