Του Στέλιου Συρμόγλου
Βέβαια θα ζητείται πάντα ένας Μεσσίας, ενώ ενεδρεύουν οι εκάστοτε "εθνοσωτήρες". Και οι...εθνοσωτήρες γνωρίζουν συνήθως, όσο απαίδευτοι κι αν είναι, ότι η συνείδηση της ομαδικής ευθύνης ήταν ένα από τα επιτεύγματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Εκεί, δηλαδή, όπου η προσωπική εξουσία των ολίγιστων είχε κατορθώσει να γίνει πυρήνας ενός νέου μυστικισμού.
Αυτό προσπαθούν να πετύχουν και οι εγχώριοι εν ενεργεία και εν δυνάμει "εθνοσωτήρες", ιδίως τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής επέλασης. Με αυτή τη λογική "διαπραγματεύτηκε" με τους δανειστές και ο Αλέξης Τσίπρας με τον εσμό των ανερμάτιστων συνεργατών του.
Για να καταλήξει η "διαπραγμάτευση", μετά από εσκεμμένη δυστοκία προς τέρψη των αείποτε μωρών του τόπου τούτου, ακόμη μια φορά στη "αφαίμαξη" συνταξιούχων, μισθοσυντήρητων, αλλά και των ανέργων μ' ένα πολυνομοσχέδιο που αποδομεί κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης και πρόνοιας. Και ταυτόχρονα παρουσιάζεται η θλιβερή απογύμνωση της αλήθειας με το "κουρέλιασμα" ενός ακόμη "εθνοσωτήρα", αλλά επί της ουσίας πρόκειται για το...κουρέλιασμα της εθνικής μας αξιοπρέπειας!
Επάνω σε μια κοινωνική επιφάνεια αρυτίδωτη από πνευματικές και ηθικές αντιδράσεις, σε μια κοινωνία αποχαυνωμένη από την ελαφρότητα και εθισμένη στα τηλεοπτικά σκουπίδια και σ' ένα life-style της κλειδαρότρυπας με ορνιθόμυαλες τηλεπερσόνες που προωθήθηκαν εν μια νυχτί με τα "αυστηρά" κριτήρια των πληθωρικών σωματικών τους αναλογιών και της ευελιξίας τους στις επικύψεις παντός είδους, με παρουσιαστές παντελώς αμόρφωτους ή και υπερηφάνως αρσενοκοίτες και της θηλυδρίας θιασώτες, αλλά και με δημοσιογράφους της παχυλώς εξαγορασμένης επιβίωσης και εν πολλοίς ανερμάτιστους και "πεφυσημένους ασκούς, οι επιτήδειοι της πολιτικής κατόρθωσαν το ακατόρθωτο.
Κατόρθωσαν να επιμερίσουν πάντα υπέρ τους την ευθύνη για την αδιέξοδη οικονομική κατάσταση στη χώρα, ώστε να αποσοβηθούν συνέπειες και να επιβληθούν "βάναυσες" αντικοινωνικές πολιτικές.
Στο πλαίσιο αυτής της επίμονης παραπλανητικής προσπάθειας εντασσόταν η παγκάλεια ρήση "μαζί τα φάγαμε", αλλά και οι συχνές δηλώσεις κυβερνητικών και παραγοντίσκων περί "ομοψυχίας και εθνικής συνεννόησης" και διάφορες παρόμοιες πομφόλυγες, που απλώς εξυπηρετούν πρόσκαιρα κομματικά συμφέροντα και δημιουργούν ένα "διαφορετικό" κλίμα πανικού, με την έννοια ότι σε αντίθετη περίπτωση οδεύουμε σε νέα αδιέξοδα.
Κατόρθωσαν να απορροφήσουν ή και να καταδικάσουν σε αδράνεια τις ατομικές θελήσεις και να ενσπείρουν διλήμματα και φόβο, έτσι ώστε να αναπτυχθεί η ψυχολογία της ομαδικής ευθύνης.
Και εμείς τι κάνουμε τελικά; Εμείς βρισκόμαστε ακόμη στην εποχή της Αγαύης, από τις Βάκχες του Ευριπίδη, που δεν βλέπει πως αυτόν που σκότωσε και που το κομμένο κεφάλι του κρατάει στα χέρια της θριαμβικά, είναι ο γιος της!
Σε τέτοιο παραληρητικό λήθαργο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία. Κι αν κάποτε ξυπνήσει θα δει για πρώτη φορά πόσο εγκληματική ήταν η ανοχή της. Κι όσοι Ελληνες παραμένουν παγιδευμένοι στη λογική της καθημερινότητας, στις πολιτικές αλχημείες και στις έωλες πολιτικές υποσχέσεις και μάλιστα με αριστερή επικάλυψη, θα ζητούν πάντα έναν Μεσσία.
Κι αν δεν τον προσποιηθεί κάποιος, όπως συνήθως γίνεται, θα ενεδρεύουν οι διάφοροι "εθνοσωτήρες". Και θα μιλούν για νέους αγώνες, για σκληρές διαπραγματεύσεις και αναγκαίες "μεταρρυθμίσεις", για νέα προοπτική και διέξοδο από το αδιέξοδο.
Ενας ακόμη κύκλος στην επιφάνεια του τέλματος, με τους "εθνοσωτήρες" ναι μεν να "κουρελιάζονται" στο τέλος, αλλά και τους Ελληνες να βυθίζονται ανίδεοι μα χορτάτοι από παχυλά λόγια και ευτελισμό της αξιοπρέπειας τους, όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα...