Το ξημέρωμα της 24ης Ιουνίου, με το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος να είναι ακόμη πολύ «νωπό», προκειμένου αρχικά να το... χωνέψει και κατόπιν να μπορέσει να το κατανοήσει και να το αναλύσει, ενδεχομένως, ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικό απ' ό,τι έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, όσο κι αν μοιάζει «ξένο» η Βρετανία να βρίσκεται εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, το πρωί της 24ης Ιουνίου, αυτό είχε μόλις συμβεί. Σχεδόν 17.500.000 Βρετανοί πήγαν στην κάλπη και ψήφισαν υπέρ της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, επέλεξαν το «Leave» έναντι του «Remain».
Και ενώ είναι εύκολο να τους «τσουβαλιάσουμε» και να τους καταγγείλουμε με έναν ελιτισμό του τύπου «οι αμόρφωτοι, απαίδευτοι, ρατσιστές, ηλίθιοι, ακροδεξιοί, γέροι, φτωχοί [...] φταίνε», προκειμένου να απαξιώσουμε την ψήφο τους και να τους κουνήσουμε ως τιμητές το δάχτυλο, υποδεικνύοντας ότι έκαναν λάθος, προσωπικά, θα μου επιτρέψετε να μην το κάνω. Και αυτό, διότι τα 17,5 εκατ. των ανθρώπων που τάχθηκαν υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την Ενωμένη Ευρώπη, είναι ένας συγκλονιστικά μεγάλος αριθμός, προκειμένου να απαξιωθεί... συλλήβδην και με όρους που παραπέμπουν ευθέως στην αντιμετώπιση που είχε εκείνο το 62% που ψήφισε «Όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 στην Ελλάδα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...
Εάν λοιπόν 17.500.000 ψυχές ανταποκρίθηκαν στα κελεύσματα κάποιων κυρίων Νάιτζελ Φάρατζ και Μπόρις Τζόνσον, και πείστηκαν να γυρίσουν την πλάτη τους στην ΕΕ, το πρόβλημα ασφαλώς και δεν είναι δικό τους. Είναι της ίδιας της Ένωσης και μάλλον θα πρέπει να πάψει πια να μην το αναγνωρίζει. Διότι, είναι γεγονός πως η οικονομική πολιτική που ακολούθησε η Ευρώπη, ιδιαίτερα μετά το 2008, καθώς και η διαδικασία λήψης αποφάσεων από ένα γραφειοκρατικό «τέρας», όπως αυτό των Βρυξελλών, μας οδήγησαν στο σήμερα. Στην πραγματικότητα, η ΕΕ δεν έχει φτάσει καν κοντά στο να λύσει κανένα μεγάλο πρόβλημα εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Και αν δεν καταλάβουμε τους λόγους που οδηγούν στην «αγκαλιά» του κάθε Φάρατζ και του κάθε Τζόνσον εκατομμύρια ανθρώπους, δεν θα μπορέσουμε να απαντήσουμε ικανοποιητικά σε κανένα από τα προβλήματα και τα διλήμματα που πρόκειται να τεθούν για την Ευρώπη στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Ας μην ξεχνάμε, για παράδειγμα, ότι την Κυριακή 26 Ιουνίου οι Ισπανοί πηγαίνουν στις κάλπες και το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης με συμμετοχή ή και με «πυρήνα», ακόμα, τους Podemos, είναι κάτι παραπάνω από ορατό. Όσο για την παραμονή, αυτή καθαυτή, στην ΕΕ; Ήδη, ακούγονται... ψίθυροι και κραυγές από Ολλανδία, Αυστρία, Γαλλία, Ιταλία... Ποιος ξέρει ποιοι και πόσοι, τελικά, θα ακολουθήσουν.
Εάν λοιπόν για το «ξήλωμα του πουλόβερ» που... έπλεκαν τόσο καιρό η καγκελάριος Μέρκελ και ο κοσμαγάπητος χερ Σόιμπλε, αρκούσαν δύο... λαϊκιστές, τύπου Φάρατζ και Τζόνσον, τότε τα θεμέλια στα οποία χτίστηκε η γερμανική Ευρώπη των κεκλεισμένων θυρών και των τεχνοκρατών που συνεδριάζουν και λαμβάνουν αποφάσεις σε κονκλάβια, είναι σαθρά. Και αυτό, καθώς δεν υπάρχει καμία σύνδεση της ηγεσίας της ΕΕ με τους λαούς που την αποτελούν, με τις ανάγκες τους και υπάρχει μια σταθερά διογκούμενη δυσαρέσκεια, η οποία μπορεί δυνητικά να οδηγήσει, αργά ή γρήγορα, στην πλήρη διάλυση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Ακούγοντας μάλιστα την Άνγκελα Μέρκελ να μιλάει, από τη μία, για το «ιστορικό καθήκον της Γερμανίας να κρατήσει την Ευρώπη ενωμένη» και, από την άλλη, να εκτοξεύει απειλές του τύπου «η ειρήνη που έχουμε στην Ευρώπη δεν είναι αυτονόητη», θα προτιμούσα, λειτουργώντας ίσως ως «Βρετανός», να της απαντήσω: «Άστο καλύτερα, κυρία Μέρκελ. Εμείς το ξέρουμε και το έχουμε κάνει καλύτερα»... Πάει πολύ να μιλάει ως «θεματοφύλακας» της ειρήνης η Γερμανία των δύο Παγκοσμίων Πολέμων και των ανθρωποθυσιών!
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ