Μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι, είναι ανόητο να συγκρίνεται η Ελλάδα με την Ιαπωνία –
παρά το ότι και οι δύο χώρες έχουν τόσο υψηλά χρέη, τα οποία δεν
μπορούν να μειωθούν χωρίς είτε τη διαγραφή τους, είτε το μονεταρισμό
τους. Η Ελλάδα βέβαια, επειδή δεν έχει το δικό της νόμισμα, δεν μπορεί να μονεταρίσει (πληθωρίσει) τα χρέη της – σε αντίθεση με την Ιαπωνία που ήδη το δρομολογεί.
Η δεύτερη διαφορά της Ελλάδας
με την Ιαπωνία είναι το απόλυτο ύψος του χρέους – με το ελληνικό στα
340 δις $ περίπου, όταν το ιαπωνικό υπολογίζεται στα 10.000 δις $ (10
τρις)! Μπορεί λοιπόν η οικονομία της Ιαπωνίας να είναι πολύ πιο ισχυρή, αλλά τα χρέη της είναι σε εξωπραγματικό επίπεδο
– ενώ τα ομόλογα της ευρίσκονται σε πάρα πολλά διεθνή και εγχώρια
χαρτοφυλάκια, αποτελώντας μία βραδυφλεγή βόμβα, όταν τα ελληνικά είναι
κυρίως στα χέρια μερικών μόνο κρατών και οργανισμών της Ευρωζώνης.
Σε κάθε περίπτωση όμως, με το παγκόσμιο
χρέος να έχει υπερβεί ήδη το 215% του παγκοσμίου ΑΕΠ, αυξανόμενο
συνεχώς, οι αποφάσεις που θα ληφθούν τόσο για την Ελλάδα, όσο και στην
Ιαπωνία, είναι βέβαιο πως θα εφαρμοσθούν και αλλού – αφού χρέη που είναι αδύνατον να πληρωθούν, δεν πληρώνονται.
Ως εκ τούτου, οι δύο αυτές χώρες αποτελούν ένα είδος παγκόσμιας
πρωτοπορίας – χωρίς να υποτιμάει κανείς τις Η.Π.Α., το δημόσιο των
οποίων χρωστάει ήδη πάνω από 19.000 δις $ (19 τρις).