...Είναι το φιλοσοφικό κενό μέσα στο οποίο ζει ο άνθρωπος και η ανθρώπινη κοινωνία. Την ίδια στιγμή της αμφιβολίας, της ψευδαίσθησης, της αρπακτικής διάθεσης, αλλά και μιας έπαρσης ισόθεης, αδυνατεί ο άνθρωπος να αποδεχθεί την έννοια της ευγνωμοσύνης, όταν μάλιστα του έχει διαφύγει η ίδια η "αλήθεια" του, η αλήθεια της ζωής με τα χαρακτηριστικά της που δεν μπορούν να προσδιοριστούν άμεσα.
Οσο άπειρο φαίνεται το Σύμπαν, άλλο τόσο είναι και η αλήθεια. Παραδεχόμαστε τον αυτοματισμό, γιατί θα ήταν πολύ αστείο να πιστεύουμε το αντίθετο.
Στην έκφραση των βουλήσεων του ανθρώπου επιδρούν τα θυμικά στοιχεία κατά προτεραιότητα, που ο πολυμορφισμός ανταποκρινόμενος στον γενικό πολυμορφισμό, δίδει την απάντηση στο ερώτημα της εμπνεύσεως της συμπεριφοράς του ανθρώπου. Τη συμπεριφορά την εμπνέει ο γενετικός πολυμορφισμός που εδρεύει στα χρωμοσωμάτια του γενετικού μηχανισμού. Από εκεί προσδιορίζεται και η σχέση των καλών προς τους κακούς χαρακτήρες.
Δίκαια και σωστά κάθε χαρακτήρας θεωρήθηκε σαν αναλλοίωτα τυπωμένος και δικαιώνεται η γνώμη του Schopenhauer, ότι από τη γέννησή του ο άνθρωπος έχει καταβολές του μέλλοντα χαρακτήρα του.
Η λογική πάλι είναι άσκηση, κοντά στην κληρονομική καταβολή. Εκφράζει τον εξελιγμένο τύπο προσαρμογής, όπως απαντάται στα συστήματα σχέσεων που μεταβάλλονται με μεγάλη ταχύτητα. Οι ανθρώπινες σχέσεις ανήκουν στον τύπο των ταχέων μεταβολών, που προκάλεσαν την αντίστοιχη εξέλιξη και ανάπτυξη των διανοητικών οργάνων, που είναι προικισμένα με την ιδιοφυία και το προτέρημα της ταχείας δράσης και αντίδρασης. Και αναπτύσσονται με την έντονη λειτουργία και από την ανάγκη να υπερνικηθούν προφανώς βιολογικές αντιξοότητες.
Η περαιτέρω ανάπτυξη της λογικής είναι αποτέλεσμα ευρύτερης και πολύπλοκης αναγκαιότητας, που ξεφεύγει από τις αρχικές βιολογικές καταστάσεις, γιατί ήδη στο φανέρωμα της είχε ξεπεραστεί το αρχικό βιολογικό στάδιο και νέοι ορίζοντες ανοίχθηκαν, όταν άρχισαν οι άνθρωποι να ερευνούν και να διαλογίζονται για τα αίτια και την αξία του εξωτερικού και εσωτερικού κόσμου.
Από τη διάγνωση της θέσης της λογικής πιστεύεται ότι θα γίνει δυνατό να πληροφορηθούμε αν ήλθε για να καταργήσει ή να συμπληρώσει τα κενά μιας προηγούμενης κατάστασης. Κι αν μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από την αγωνία, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της αστάθειας και της αβεβαιότητας.
Η έλλειψη συνέπειας στις αρχικές σκέψεις οδηγεί σε αντιφάσεις και αδιέξοδα. Το πλαίσιο κάθε δράσης είναι προσδιορισμένο από τη φύση.Η υπέρβαση οδηγεί σε πνευματικές εκτροπές, ενώ η μειωμένη εμφάνιση στην ατέλεια και στην απουσία γενικής συγκατάθεσης. Η έλλογη δράση με το θυμικόν δεν έχουν δημιουργηθεί χωριστά, αλλά είναι τοποθετημένα στην ίδια μονάδα και υπηρετούν την ίδια ιδέα.
Η απόπειρα για μια χωριστή έρευνα μοιάζει με την εξέταση του ίδιου του οργάνου σε μια κατεύθυνση χωρίς να ολοκληρωθεί η λειτουργία στην πληρότητα και στην εντέλεια. Αποδεχόμενοι ή απορρίπτοντας τη θέση του θυμικού ή της συνειδητής με τους κανόνες της λογικής πράξης, διαφοροποιούμε την ίδια οντότητα σε δύο θέσεις, αρνούμενοι άλλοτε τη μια κι άλλοτε την άλλη.
Στην παρένθεση αυτή επανέρχεται και η Εγελειανή θέση, που κάνει την εμφάνισή της στις δυαδικές αυτές καταστάσεις, που κατά φυσικό και παραδεδεγμένο λόγο δεν μπορεί μια κατάσταση, που αποτελείται από δύο συνιστώσες, να εξελίσσεται μονοσήμαντα και με μονομέρεια. Στην περίπτωση αυτή δημιουργείται το σχήμα της θέσης και αντίθεσης, από το οποίο παράγεται η πρόοδος.
Με τις προυποθέσεις αυτές τέμνοντας την πνευματική πορεία, διαπιστώνουμε ότι σταθερά και απαρέγκλιτα επιδιώχθηκε σ΄όλους τους αιώνες η κατάργηση της εξάρτησης του ανθρώπου από τις εξωτερικές και εσωτερικές επήρειες.