Στη ζωή υπάρχουν αυτοί που πωλούν και αυτοί που αγοράζουν. Υπάρχουν οι απατεώνες και οι εξαπατημένοι. Οι ψεύτες και τα θύματα τους. Μερικές φορές όμως υπάρχει και μια άλλη κατηγορία που βρίσκεται σε μια γκρίζα ζώνη. Είναι αυτοί που θέλουν να εξαπατηθούν, που θέλουν να πειστούν από τα ψέματα του ψεύτη. Αυτό το κάνουν είτε γιατί έτσι τους βολεύει είτε γιατί έχουν εξίσου δόλιες προθέσεις με τον θύτη.
Στην περίπτωση μας ο Α. Τσίπρας είναι αποδεδειγμένα ψεύτης. Όχι εξ ανάγκης, αλλά εκ πεποιθήσεως, εξ ιδεολογίας. Τα παραδείγματα τόσα πολλά και τόσο γνωστά που καθιστούν και την ενδεικτική αναφορά τους περιττή. Συνεπώς, οι συνομιλητές του γνωρίζουν πως δεν πρέπει να έχουν καμία εμπιστοσύνη στα λόγια του και κυρίως στις προθέσεις του. Εκτός και αν συμφέρει και στους ίδιους να τον πιστέψουν ελπίζοντας έτσι να τους συμπεριλάβει στους σχεδιασμούς του, όπως είναι η περίπτωση του Β. Λεβέντη. Αυτό είναι θεμιτό αρκεί να μην επενδύεται με ιδεολογικό περίβλημα, γιατί τότε προσβάλλει ευθέως την νοημοσύνη των πολιτών. Στην πολιτική τα όρια μεταξύ κυνισμού και ρεαλισμού είναι δυσδιάκριτα, τα όρια όμως μεταξύ ιδεολογικών αρχών και φτηνού κομματικού οφέλους είναι σαφέστατα και ευκρινέστατα.
Συνεπώς, όταν ο Α. Τσίπρας επικαλείται τις πάγιες αρχές της Αριστεράς για να ιδεολογικοποιήσει τον εκλογικό νόμο που σκοπεύει να προτείνει, και ψεύδεται και εξαπατά. Και δεν αναφέρομαι τόσο στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 που τις διενήργησε ο ΣΥΡΙΖΑ με εκλογικό σύστημα που αντέβαινε στις αρχές της Αριστεράς, όσο στα δεκάδες νομοθετήματα που ψήφισε και ψηφίζει, νομοθετήματα που οι «ανάλγητοι νεοφιλελεύθεροι» της Νέας Δημοκρατίας δεν τολμούσαν καν να τα φέρουν στην Βουλή. Άρα οι συνομιλητές του γνωρίζουν πως προτείνει τον συγκεκριμένο εκλογικό νόμο για δύο λόγους που ελάχιστη σχέση έχουν με αρχές και ιδεολογίες:
1. Γνωρίζει πως είναι δεύτερο κόμμα και με σημαντική διαφορά από την Νέα Δημοκρατία. Άρα επιθυμεί να περιορίσει, δια του εκλογικού συστήματος, την κοινοβουλευτική της δύναμη. Καμία αρχή, κανένα ιδεολογικό πρόταγμα. Ευτελές κομματικό όφελος.
2. Προτίθεται να διενεργήσει εκλογές. Αν, όπως υποστηρίζουν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκλογές θα διεξαχθούν το 2019, δεν υπάρχει κανένας λόγος εσπευσμένης ψήφισης του εκλογικού νόμου και μάλιστα υπό το άγχος της ανεύρεσης 200 ψήφων για να ισχύσει αμέσως. Προφανώς η ηγετική ομάδα του κόμματος εκτιμά πως η ταχύτατη προσφυγή στις κάλπες είναι «μια κάποια λύσις» στα αδιέξοδα των διαπραγματεύσεων με το κουαρτέτο.
Τα υπόλοιπα κόμματα καλούνται να απαντήσουν στο βασικό δίλημμα που θέτουν οι σχεδιασμοί του ΣΥΡΙΖΑ. Θα συμπράξουν στην αποσταθεροποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου; Αντιλαμβάνονται πως με την κονιορτοποίηση της κοινοβουλευτικής δύναμης των κομμάτων οδηγείται η χώρα σε παραλυσία; Θα δώσουν χείρα βοηθείας στον καταποντιζόμενο ΣΥΡΙΖΑ ή θα τον αφήσουν να βυθισθεί αύτανδρος; Θα επιτρέψουν σε ένα κόμμα που ζημίωσε την χώρα με 100 δισεκ. να επαναπρωταγωνιστήσει μέσω ενός εκλογικού νόμου ο οποίος σε αυτό ακριβώς αποβλέπει; Τελικά τι προέχει; Τιμωρία ή συναίνεση με τους αμετανόητους ολετήρες ;
Ο Στ. Θεοδωράκης με ξεκάθαρη τοποθέτηση που αναδείκνυε τους πολιτικούς όρους του συγκεκριμένου προβλήματος, απέκλεισε την υπερψήφιση του εκλογικού νόμου από το Ποτάμι. Νομίζω πως και η Φ. Γεννηματά θα πράξει το ίδιο, καθώς μετά την απόρριψη από τον ΣΥΡΙΖΑ πέρυσι της πρότασης του ΠΑΣΟΚ για την απλή αναλογική, δεν έχει πλέον καμία πολιτική δέσμευση.
Και αν δεν συγκεντρώσει τις 200 ψήφους στην Βουλή, μπορεί να εντάξει το εκλογικό σύστημα στο υπό αναθεώρηση Σύνταγμα. Εναλλακτικές υπάρχουν και είναι και αδίστακτοι.