Η διαφθορά, η διαπλοκή, η απάτη,
το ψέμα, όπως επίσης η παράνομη και η νόμιμη φοροδιαφυγή, αποτελούν
μεγάλα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα – γεγονός που έχουν τεκμηριώσει με
χαρακτηριστικό τρόπο η Γερμανία και ο κ. Σόιμπλε
.
Ο κ. Μητσοτάκης, στη θλιβερή συζήτηση του Κοινοβουλίου που αφορούσε τη διαφθορά, ισχυρίστηκε πως ο κ. Τσίπρας είναι ο πιο ψεύτης πρωθυπουργός που έχει κυβερνήσει ποτέ την Ελλάδα
– κάτι που δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, γνωρίζοντας πόσες
υποσχέσεις έδωσε στους Έλληνες, χωρίς να τηρήσει απολύτως καμία.
Ακόμη χειρότερα λέγεται πως γνώριζε εκ των προτέρων ότι, δεν θα μπορούσε να τιμήσει τις αμετροεπείς προεκλογικές του δεσμεύσεις
– ενώ δυστυχώς κατέληξε πολύ γρήγορα στη συλλογή «εξημερωμένων
πρωθυπουργών», καθώς επίσης υπουργών οικονομικών του κ. Σόιμπλε (εκτός
απροόπτου φυσικά, αφού κανένας δεν ξέρει το μέλλον).
Από την άλλη πλευρά, αρκετοί είναι της
άποψης πως πρόκειται για έναν προικισμένο πρωθυπουργό, ειδικά όσον αφορά
τη διαστρέβλωση της αλήθειας και την ικανότητα του να πείθει με ψέματα –
εφαρμόζοντας ουσιαστικά μία πολύ απλή μέθοδο, η οποία επικεντρώνεται
στο ότι, άλλα λέει και άλλα κάνει, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Βέβαια
έχει το πλεονέκτημα του προτέρου εντίμου βίου, επειδή δεν κυβέρνησε όλα αυτά τα έτη, τα οποία οδήγησαν την Ελλάδα μέσα από την πολιτική διαφθορά στη χρεοκοπία – ενώ είναι ο τελευταίος που ανέλαβε τη «διάσωση» της, βυθίζοντας την εντελώς στο βάλτο που είχε οδηγηθεί.
Λογικά πάντως φαίνεται πως στηρίζεται
από τον κ. Σόιμπλε όσο κανένας άλλος, αφού προηγουμένως εξημερώθηκε,
θάβοντας το λεκτικό επαναστατικό του μένος – επειδή ο γερμανός γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι, δεν θα βρει καλύτερο για την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, καθώς επίσης για την ολοκλήρωση της λεηλασίας της Ελλάδας.
Εύλογα λοιπόν πιθανολογείται πως ο κ. Σόιμπλε θα εγκρίνει την αξιολόγηση, παρά το ότι η οικονομία της χώρας μας βαδίζει από το κακό στο χειρότερο,
ενώ μάλλον θα δώσει τελικά στην κυβέρνηση το «καρότο» της αναδιάρθρωσης
του χρέους – έχοντας πεισθεί πως είναι ιδανική για τη διαστρέβλωση της
αλήθειας, αφού ακόμη και σήμερα ισχυρίζεται πως η οικονομία της χώρας
μας είναι σε καλύτερο σημείο, από αυτήν που παρέλαβε στις αρχές του 2015!
Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, τα οποία κάποια στιγμή θα κριθούν από τους Έλληνες όταν επιτέλους ξυπνήσουν,
ο πρωταθλητής σε μία σειρά «ευγενών αγωνισμάτων», όπως είναι η
διαφθορά, η διαπλοκή, η απάτη, το ψέμα, η παράνομη και η νόμιμη
φοροδιαφυγή, είναι ασφαλώς η Γερμανία – η οποία τα χρησιμοποιεί όμως ως
ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, με στόχο την ωφέλεια της οικονομίας της.
Εμείς έχουμε αναφερθεί αναλυτικά σε πολλά από αυτά, χαρακτηρίζοντας τη Γερμανία ως πρωταθλήτρια της απάτης – μεταξύ άλλων στην τράπεζα των σκανδάλων, στην Deutsche Bank που θεωρείται από την ίδια την αστυνομία της χώρας ως εγκληματική συμμορία. Επίσης στην απάτη της Volkswagen, στη μεγαλύτερη νόμιμη ληστεία όλων των εποχών (άρθρο), στη Διεθνή Διαφάνεια που έχει έδρα το Βερολίνο και μέλη της όλους τους διαφθορείς της χώρας, με πρώτη τη Siemens, στους χρηματισμένους δημοσιογράφους της, στις φορολογικές οάσεις που συντηρεί κοκ.
Εν τούτοις δεν μπορεί παρά να θαυμάσει
κανείς τον κ. Σόιμπλε, όσον αφορά κυρίως την ικανότητα του να
παρουσιάζεται ως ο πλέον άμεμπτος και ηθικός πολιτικός της υφηλίου –
όπου θα μπορούσε μεν να ισχυρισθεί κάποιος ότι, ο δικός μας πρωθυπουργός
τον ανταγωνίζεται επάξια στα θέματα της ηθικής της αριστεράς, εάν ο
γερμανός δεν είχε ένα επί πλέον μεγάλο πλεονέκτημα: το να παρουσιάζει επίσης τη Γερμανία ως ηθική, συμπεριλαμβανομένων των επιχειρήσεων της, όταν ο κ. Τσίπρας κατηγορεί διεθνώς τους Έλληνες, ως αθεράπευτους φοροφυγάδες και διεφθαρμένους!
Περαιτέρω, όλοι γνωρίζουν πια πως η Γερμανία τρέφεται από την κρίση υπερχρέωσης της Ευρωζώνης – παράγοντας μετά το 2009 τεράστια πλεονάσματα στο ισοζύγιο της, με τη βοήθεια της ΕΚΤ και του ευρώ.
Η σύγκριση της με τη Γαλλία, όπου οι μπλε στήλες και η αριστερή κάθετος
στο γράφημα που ακολουθεί αφορούν τη Γερμανία, ενώ η διακεκομμένη
καμπύλη (δεξιά κάθετος) τη Γαλλία, είναι τρομακτική – αρκεί βέβαια να
προσέξει κανείς πως η δεξιά κάθετος παραμένει αρνητική, παρά το ότι
ανέκαμψε από το -3% το 2012, στο περίπου -1,5% το 2016 (ενώ η αριστερή, η
Γερμανία δηλαδή, έφτασε στο τεράστιο +8,5% του ΑΕΠ, ήτοι πάνω από 250
δις €).
.
.
Αυτό που αναρωτούνται όμως ορισμένοι
είναι γιατί ο κ. Σόιμπλε συμφωνεί με τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης
της ΕΚΤ, καθώς επίσης με την πολιτική των μηδενικών και αρνητικών
επιτοκίων, παρά το ότι η γερμανική κεντρική τράπεζα τοποθετείται συνεχώς
εναντίον – επειδή δεν γνωρίζουν βέβαια πως η πολιτική αυτή δεν
ωφελεί μόνο τις ανώτατες εισοδηματικές τάξεις αλλά, επί πλέον, τις
πλουσιότερες χώρες εις βάρος των φτωχότερων, λόγω του ότι είναι τελικά αυτές οι πρώτοι αποδέκτες των νέων χρημάτων που διοχετεύονται στις αγορές.
Συνεχίζοντας ένα επόμενο σημαντικό γεγονός, στο οποίο όμως δεν δόθηκε η απαιτούμενη σημασία όσο στην ΕΚΤ, ήταν η κατάθεση του προϋπολογισμού της Γερμανίας για το 2017 από τον κ. Σόιμπλε, ο οποίος είναι ισοσκελισμένος
– ενώ δήλωσε επί πλέον πως θα επιμείνει στην πολιτική του
ισοσκελισμένου προϋπολογισμού (δημόσια έσοδα ίσα με δημόσιες δαπάνες),
στο «μαύρο μηδενικό» όπως το αποκάλεσε, σε όλα τα επόμενα έτη.
Ειδικότερα, η απόφαση του αυτή είναι
εντελώς αντίθετη με την πολιτική της ΕΚΤ, σύμφωνα με την οποία θα πρέπει
να αυξηθούν οι δημόσιες επενδύσεις για να επιστρέψει η Ευρωζώνη στην
ανάπτυξη, με πληθωρισμό της τάξης του 2% – ενώ ο κ. Ντράγκι
ανέφερε πως υπολογίζει στην αύξηση των δαπανών εκ μέρους της Γερμανίας,
για να καταπολεμηθούν οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες (πλεονάσματα ορισμένων χωρών εις βάρος των ελλειμμάτων των άλλων).
Χωρίς πληθωρισμό άλλωστε και χωρίς
ανάπτυξη (η οποία προϋποθέτει περισσότερα φθηνά χρήματα για κατανάλωση
και για επενδύσεις), είναι αδύνατον να εξυπηρετηθούν τα χρέη όλων
εκείνων των κρατών, καθώς επίσης των ιδιωτών που δεν είναι σε θέση να το
κάνουν σήμερα. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο στην Ευρωζώνη, θα έπρεπε να στηριχθεί κυρίως από τη Γερμανία
– πόσο μάλλον όταν η χώρα είναι σε θέση να δανείζεται με αρνητικά
επιτόκια, ενώ οι κρατικές υποδομές της ευρίσκονται σε άθλια κατάσταση,
οπότε μπορούν να διενεργηθούν πολλές δημόσιες επενδύσεις.
Εν τούτοις, ο κ. Σόιμπλε δεν είναι
πρόθυμος να στηρίξει την πολιτική της ΕΚΤ, αφού εμμένει στο μαύρο
μηδενικό – στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Με απλά λόγια, ενώ η ΕΚΤ υιοθετεί μία επεκτατική πολιτική τύπου Keynes, ο Γερμανός επιλέγει την περιοριστική πολιτική τύπου Friedman – οπότε πολύ σωστά περιγράφεται η όλη κατάσταση από συνάδελφο ως εξής:
«Ο Ντράγκι και ο Σόιμπλε κάθονται μαζί μέσα σε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο – ο πρώτος στη θέση του οδηγού και ο δεύτερος στου συνοδηγού. Ενώ όμως ο Ντράγκι πατάει το γκάζι του αυτοκινήτου μέχρι κάτω, ο Σόιμπλε έχει ανεβάσει το χειρόφρενο, κρατώντας το σφιχτά – με αποτέλεσμα να μουγκρίζει μεν η μηχανή του αμαξιού αφού οι κινητήρες του λειτουργούν στο φουλ, καθώς επίσης να γυρίζουν όλο και πιο γρήγορα επί τόπου οι ρόδες, γεμίζοντας σκόνη την ατμόσφαιρα, αλλά το αυτοκίνητο να παραμένει στάσιμο».
Η αιτία βέβαια της συμπεριφοράς του κ.
Σόιμπλε είναι ξεκάθαρη: από τη μία πλευρά επιτρέπει δήθεν στον κ.
Ντράγκι να κάνει ότι θέλει, έτσι ώστε να μην έρχεται σε αντίθεση η
Γερμανία με τους εταίρους της ή/και με τις Η.Π.Α., ενώ από την άλλη τον εμποδίζει μέσω του μεγάλου ειδικού βάρους της γερμανικής οικονομίας
– επειδή, όπως αναφέραμε, η χώρα τρέφεται από την κρίση χρέους των
άλλων, οπότε είναι φυσικό επακόλουθο να μην θέλει να καταπολεμηθεί.
Εκτός αυτού, ο κ. Σόιμπλε γνωρίζει πολύ καλά πως η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρο, καθώς επίσης πως το ευρώ, με τόσο πολλές διαφορετικές οικονομίες, είναι θνησιγενές – εκτός εάν ακολουθήσει η δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης, την οποία όμως δεν επιθυμεί καθόλου.
Λογικά λοιπόν προσπαθεί να απομυζήσει
όσο περισσότερα μπορεί (πλεονάσματα), καθώς επίσης να εξασφαλίσει την
αποπληρωμή των δανείων της χώρας του προς τις αδύναμες οικονομίες,
συμπεριλαμβανομένων των χρημάτων του Target II, σημερινού ύψους περί τα 600 δις € – καθιστώντας τα ενυπόθηκα μέσω των μνημονίων και μετατρέποντας τις υπερχρεωμένες χώρες όπως η Ελλάδα, σε γερμανικές αποικίες.
Στη συνέχεια προγραμματίζει πιθανότατα
να διατηρηθεί το ευρώ μόνο στην πρώην «ζώνη του μάρκου», γνωρίζοντας την
αξία του ως δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα (ανάλυση) – ενώ όλες οι υπόλοιπες χώρες θα αναγκασθούν να υιοθετήσουν τα δικά τους εθνικά νομίσματα, εν πρώτοις ως παράλληλα, για να μην καταστραφούν εντελώς οι οικονομίες τους.
Πρόκειται βέβαια για μία ύπουλη παγίδα,
για μία απάτη ίσως, ενώ η αντίθεση του με τον κ. Ντράγκι είναι μάλλον
στημένη – κάτι που δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργο αφού, όπως έχουμε
αναφέρει, η Γερμανία δεν είναι μόνο η πρωταθλήτρια της απάτης και των στημένων παιχνιδιών αλλά, επί πλέον, πολλών άλλων τέτοιου είδους «ευγενών αγωνισμάτων».