Παιδιά λιποθυμούν από ασιτία!

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Τρομάξαμε όταν προ ετών ακούσαμε στις ειδήσεις για παιδιά που λιποθυμούν σε σχολεία της Αθήνας. Δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στα… δικά μας παιδιά! Η εθελόντρια Ζωή Λειβαδίτου, στο Ιατρείο «Αλληλεγγύη για όλους» του Ιατρικού Συλλόγου, που συνεργάζεται με το «Χαμόγελο του Παιδιού», μίλησε στο «Ε» και ήταν καταπέλτης: 

«Έχουμε παιδιά που λιποθυμούν από υποσιτισμό, έχουμε παιδιά που δεν έχουν να φάνε»! Η συζήτηση μαζί της ήταν αρκετά αποκαλυπτική για το τι συμβαίνει στις γειτονιές και στα χωριά μας με τους ανθρώπους που είναι χρόνια άνεργοι, αλλά και με εκείνους που πρόθυμα μέχρι πρότινος έδιναν από το υστέρημά τους ό,τι μπορούσαν για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο και τώρα βρέθηκαν στη θέση του… απόρου.

 

Και βέβαια το όλο θέμα δεν θα μπορούσε να μη συνδεθεί με το προσφυγικό. Γιατί όπως εξομολογείται και η ίδια η κ. Λειβαδίτου, όταν… πλάκωσαν στη Λέσβο οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, πέρασαν πολλά χρήματα που βάσει του καταστατικού των ΜΚΟ, δεν έγινε κατορθωτό να μοιραστούν κάποια από αυτά για τις ανάγκες των απόρων του Δήμου. Προορίζονταν μόνο για το προσφυγικό. «Είχαμε πει πολλές εθελοντικές οργανώσεις αρχικά να διαμορφώσουμε ένα πλαίσιο για να βοηθάμε τόσο τους ντόπιους όσο και τους ξένους. Η κατάσταση με το προσφυγικό, όμως, άλλαξε άρδην. Ενεπλάκησαν και οι ΜΚΟ και αυτό εν μέρει παραμερίστηκε. Τρόφιμα που περίσσευαν, γιατί περίσσευαν πολλά τρόφιμα, θα μπορούσαν να διατεθούν στα δικά μας τα παιδιά που τα έχουν ανάγκη. Κάποιες οργανώσεις στην πορεία άλλαξαν και δεν ασχολούνταν με τους ντόπιους. Όχι όμως όλες. Υπάρχουν πολλές οργανώσεις και δομές που κρατούν ισορροπίες, όπως,ο “Ερυθρός Σταυρός”, η “Αγκαλιά” στην Καλλονή, η “Συνύπαρξη και Επικοινωνία στο Αιγαίο”, η “Ηλιακτίδα”, ο Δήμος Λέσβου αλλά και η Εκκλησία που κινείται αθόρυβα», επισημαίνει. Η ίδια καταλήγει στο ότι «πρέπει να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας, να στραφούμε στον συνάνθρωπο, να τον ακούσουμε, να βοηθήσουμε».

Ο χώρος αλληλεγγύης

Η Ζωή Λειβαδίτου ήταν στην ΕΟΔ. Οι συστάσεις για κείνη περισσεύουν. Από το 1995 συνέβαλε στο κομβόι αγάπης, συγκεντρώνοντας και διανέμοντας τρόφιμα και ρουχισμό σε όλο το νησί. Ο χώρος που τη συναντήσαμε, ανήκει στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου και είναι ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης του Ιατρικού Συλλόγου σε συνεργασία με το «Χαμόγελο του Παιδιού», προς το παρόν. «Εμείς έχουμε ένα βιβλίο που καταγράφουμε όσους βοηθούμε. Φαίνονται ότι είναι άνεργοι και από το βιβλιάριο ανεργίας και είναι και σταθεροί οι περισσότεροι. Στο βιβλίο γράφουμε πότε είναι να έρθουν, τι πράγματα πήραν και πρέπει να πάρουν, όλα τα απαραίτητα στοιχεία».

«Τα δικά μας τα παιδιά;»

«Εδώ και πολύ καιρό, αλλά ιδιαίτερα όταν έγινε πιο έντονο το πρόβλημα με το προσφυγικό… πλάκωσαν οι εκατοντάδες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, που δεν μ’ αρέσει που φέρουν αυτό τον τίτλο. Μ’ εκνευρίζει. Γιατί με τόσα χρήματα δεν είναι μη Κυβερνητικές. Θα μου άρεσε να λέγονταν εθελοντικές οργανώσεις, που πολύ σπάνια υπήρχαν και δεν έπαιρναν καθόλου χρήματα και ποτέ. Λόγω του τεραστίου προβλήματος, δόθηκε όλο το βάρος στους πρόσφυγες», τονίζει και γνωρίζοντας όλοι και όλες τη Ζωή Λειβαδίτου, κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει ότι υποβόσκει ρατσισμός στα λεγόμενά της. «Πρέπει όμως να προσέχουμε λίγο και το ντόπιο πληθυσμό που υποφέρει και υποφέρει μέχρι τώρα», προσθέτει.
Θα έπρεπε, κατά τη γνώμη της, να διαχωριστούν κάποια πράγματα και να κρατηθούν υπηρεσίες, «ώστε να πηγαίνουν και στα δικά μας τα παιδιά. Να προσέχουμε και τους δικούς μας ανθρώπους κι ας μην έχουμε να λάβουμε τίποτα από αυτή την πράξη. Έχουμε παιδιά που λιποθυμούν από υποσιτισμό, έχουμε παιδιά που δεν έχουν να φάνε!».

Λιποθυμούν στο σχολείο

Συνήθως οι εκπαιδευτικοί και η διεύθυνση του σχολείου που έχουν διαπιστώσει λιποθυμία από υποσιτισμό, ενημέρωναν κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς την κ. Λειβαδίτου. Η διαδικασία έχει ως εξής: «Με παίρνει ο διευθυντής ή η διευθύντρια του σχολείου. Και δίνω τα τρόφιμα στα σχολεία. Για παράδειγμα αν έχω μια κούτα κρουασάν, θα πω στο διευθυντή να δώσει τέσσερα κρουασάν στο παιδί που έχει πρόβλημα, αλλά και δύο σάντουιτς. Όμως του λέω να δώσει και στα υπόλοιπα από ένα κρουασάν για να μη φανεί η διαφορά μεταξύ τους. Γιατί ψυχολογικά το παιδί δεν θέλει να νιώθει μειονεκτικά».

Πόσα παιδιά έχουν πρόβλημα; «Δεν μετριούνται οι περιπτώσεις στα δάχτυλα ούτε καν των δύο χεριών, είναι πολύ παραπάνω. Είναι από πολύ μωρά, από νεογέννητα έως και 14-15 χρόνων. Αυτό συμβαίνει πάνω από τέσσερα χρόνια. Παιδιά τα οποία χρειάζονται ιατροφαρμακευτική κάλυψη και εκεί εμπλέκεται ευτυχώς το “Χαμόγελο του Παιδιού”, όπου συνδράμει καθοριστικά στις διακομιδές. Είναι παιδιά από μακρινά χωριά, που δεν μπορούν να κατεβούν στη Μυτιλήνη με το ΚΤΕΛ, δεν έχουν ούτε αυτή την οικονομική δυνατότητα. Οι διακομιδές στα νοσοκομεία δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς το “Χαμόγελο του Παιδιού”».

Πάνω από 200 οικογένειες!

«Υπάρχουν αξιοπρεπείς οικογένειες που παλιότερα δούλευαν και μας έφερναν πράγματα και τώρα είναι αναγκασμένες να ζητάν πράγματα», λέει. Ο ρυθμός των οικογενειών που έχουν ανάγκη στη Λέσβο φαίνεται ότι αυξάνεται με τρομακτικό ρυθμό: Είναι πάνω από 200 σε όλο το νησί και συνήθως αποτελούνται από δύο ή τρία παιδιά. «Χτες για παράδειγμα, ήρθε μια κυρία από ένα μακρινό χωριό. Ζητούσε για κείνη και τον σύζυγό της κάποια φάρμακα. Δεν ήταν μεγάλη σε ηλικία. Είχε φοβερή αξιοπρέπεια. Έβαλε τα κλάματα και μου είπε ότι ντρέπεται να ζητήσει τα φάρμακα και της είπα να μην ντρέπεται».
Πώς η ίδια βοηθά τις οικογένειες: «Με τις οικογένειες δίνουμε ραντεβού. Παίρνω σακούλες άδειες από τα σούπερ-μάρκετ, τις γεμίζω με τρόφιμα και δίνουμε ραντεβού λίγο πιο κάτω με τον πατέρα. Ώστε να πάει ο πατέρας σπίτι με τις σακούλες των σούπερ-μάρκετ και να μη νιώθει κανείς άσχημα. Γιατί όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί βία. Ο πατέρας και οι γονείς γενικότερα, νιώθουν ενοχές που δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά και αυτό δημιουργεί θυμό. Αυτό το θυμό προσπαθούμε να πολεμήσουμε. Αυτή η “πατέντα” λειτουργεί εδώ και χρόνια». Και κάπου μάς χαμογελά: «Βρήκαμε και σε κάποιους δουλειά. Και είναι πολύ ευχαριστημένοι».
Η κ. Λειβαδίτου προσθέτει: «Έχεις να κάνεις με ανθρώπους που σέβονται αυτό το ένα πράγμα που θα τους δώσεις. Και έβλεπες ας πούμε ότι μπορεί να δίναμε στο μετανάστη καινούριο ρουχαλάκι με την ετικέτα επάνω, και να το πέταγε. Λοιπόν εγώ δεν θα του δώσω καινούριο με ετικέτα, για να το δώσω στο δικό μας το παιδί που θα το κρατήσει. Θα του δώσω κάτι άλλο του μετανάστη γιατί κι αυτό θα το πετάξει, αφού περιμένει με τόσες ΜΚΟ ότι θα του δίνουν συνέχεια».

Και φάρμακα

Όπως έχει δει την κατάσταση να διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια, στην πόλη υπάρχουν μεγάλες ανάγκες για ενοίκια, λογαριασμούς ρεύματος και νερού, ενώ στα χωριά υπάρχει μεγάλη ανάγκη για φάρμακα, ρούχα και σχολικό εξοπλισμό. Μάλιστα όταν καλύπτονται οι ανάγκες σε φάρμακα εκείνων που ζουν στο χωριό, πολύ συχνά θα ανταποδώσουν, φέρνοντας φρέσκα αβγά από τις κότες τους ή ζυμωτό ψωμί, τα οποία βέβαια θα δοθούν σε μια άλλη οικογένεια που τα έχει ανάγκη. «Ευτυχώς για κάποιους ανθρώπους στα χωριά πλέον με τη συνδρομή του ΚΤΕΛ, μπορούμε και τους στέλνουμε φάρμακα στο χωριό χωρίς να χρειαστεί να έρθουν στη Μυτιλήνη. Γιατί οι περισσότεροι δεν έχουν λεφτά ούτε για να πληρώσουν το εισιτήριο!», μας λέει.
Πώς νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι; «Στην αρχή θυμό, μετά και συνήθως όταν βρίσκουν καταφύγιο από τις εθελοντικές οργανώσεις που κρατούν ισορροπίες, ηρεμούν. Τα καταφύγια ηρεμούν την ψυχή και τη σκέψη, γιατί αν αγριέψει η σκέψη, τότε τα πράγματα είναι ανεξέλεγκτα».

emprosnet.gr