Το τέλος της αγωνίας για την τύχη του 10χρονου Βασίλη διαδέχθηκαν αρκετά σχόλια. Πολλά εξ αυτών είχαν ως αντικείμενο της κριτικής τους γονείς του. Ανεύθυνοι, ανίκανοι, ριψοκίνδυνοι, αν είχαν κάνει το ένα, αν είχαν προσέξει το άλλο κ.ο.κ.
Οι γονείς του Βασίλη ούτε ανεύθυνοι, ούτε ανίκανοι είναι. Το κακό χρειάζεται ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να συμβεί, μια απλή χαραμάδα για να περάσει μέσα.
Συνεπώς δεν είναι τέλειοι. Αλλά ποιος είναι;
Πόσοι γονείς που διαβάζουν αυτές τις γραμμές δε θυμούνται κάποια στιγμή που παραλίγο να γίνει κάτι με το δικό τους παιδί/παιδιά και είχαν άγιο;
Ήδη αυτοί οι άνθρωποι καλούνται να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους έχοντας
χάσει, σχεδόν κυριολεκτικά, το παιδί τους μέσα από τα χέρια τους.
Η τραγωδία είναι μεγάλη και ο συγκεκριμένος Γολγοθάς ατελείωτος. Ο σχολιασμός πρέπει να στοχεύει στην ανάπαυση του παιδιού που έφυγε και την ανακούφιση, όσο γίνεται, των γονιών του. Είναι απάνθρωπο να κατασπαράσσονται.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάσεις παιδί σε αυτό τον κόσμο. Κι όσοι λένε βαριές κουβέντες, ας εύχονται καλύτερα να μη σηκώνει άνθρωπος τέτοιο ασήκωτο σταυρό.
Εύχομαι, ο μικρός Βασίλης που πλέον βρίσκεται δίπλα στο Θεό να μεσιτεύει από δω και στο εξής για τους γονείς του. Ο πατέρας και η μητέρα του, τώρα τον έχουν περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Ο Θεός το γνωρίζει και θα δείξει το σημείο του.
Καλό Παράδεισο Βασίλη!