Θέλω να σταθώ σήμερα σε ένα ιδιαίτερο γνώρισμα της διακυβέρνησης Τσίπρα, το οποίο μέχρι στιγμής τού «βγαίνει»: Στη μέθοδο επίλυσης των προβλημάτων διά της ωρίμανσης. Η διαφορά Τσίπρα στον τρόπο άσκησης εξουσίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι στην ταχύτητα. Δύο παραδείγματα: Μία κυβέρνηση της Ν.Δ. θα είχε αντιμετωπίσει αποφασιστικά το κύμα των διαδηλώσεων ποικιλώνυμων κοινωνικών ομάδων και θα είχε νομοθετήσει το αργότερο έως τον περασμένο Φεβρουάριο το Ασφαλιστικό. Για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, ήταν υπαρξιακό ζήτημα ταυτότητας το πώς έπρεπε να αντιμετωπίσει το πρώτο μεγάλο κύμα διαδηλώσεων κατά μιας αριστερής διακυβέρνησης.
Με δεδομένο ότι έως το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ διαδήλωνε κατά των κυβερνήσεων και όχι οι πολίτες κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε τον χρόνο για να εκτονώσει το πεζοδρόμιο. Αφησε το κίνημα της γραβάτας να εξελιχθεί, δεν έστειλε ΜΑΤ στους αγρότες, συνεννοήθηκε με το ΚΚΕ, τα τρακτέρ ήρθαν στο Σύνταγμα, αλλά κατόπιν συμφωνίας με τους αγροτοσυνδικαλιστές. Οταν έφτασε να ψηφίζει Ασφαλιστικό προ εβδομάδων ήταν δεν ήταν 2.000 άνθρωποι έξω από τη Βουλή. Το κίνημα είχε «σαπίσει». Την ίδια μέθοδο ακολούθησε ο Τσίπρας και στη διαχείριση της Ειδομένης. Ηταν ταυτοτικό ζήτημα για την Αριστερά να φύγουν οι πρόσφυγες ειρηνικά από το σημείο χωρίς άσκηση βίας από τις δυνάμεις καταστολής. Δεδομένου ότι στις συνεδριάσεις των 53 υπάρχουν άνθρωποι που κλαίνε κάθε φορά που γίνεται απέλαση πρόσφυγα επί Αριστεράς, το τελευταίο που ήθελε ο Τσίπρας στην Ειδομένη ήταν δακρυγόνα και κλομπ.
Πράγματι, και εδώ το θέμα λύθηκε ειρηνικά - οι πρόσφυγες αποχώρησαν ήρεμα. Μια δεξιά κυβέρνηση προφανώς και θα είχε αντιδράσει πιο αποφασιστικά. Φαινομενικά, η μέθοδος Τσίπρα -τη χρησιμοποίησε για να περάσει τη συμφωνία πέρυσι χωρίς να χρεωθεί το κόστος της διάσπασης- δουλεύει. Με μια διαφορά όμως: Δουλεύει υπέρ αυτού και εναντίον της χώρας. Η καθυστέρηση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης γέννησε το πρόβλημα με την επιστροφή των αναδρομικών του ΕΚΑΣ. Η καθυστέρηση της εκκένωσης της Ειδομένης κόστισε πολλά εκατομμύρια στις εξαγωγικές επιχειρήσεις. Η καθυστέρηση ολοκλήρωσης της συμφωνίας τον περασμένο Ιούλιο, μέχρι να ολοκληρώσει τις μανούβρες του με την εσωκομματική αντιπολίτευση ο πρωθυπουργός, κόστισε στην οικονομία τα capital controls. Τότε ο Τσίπρας δεν είχε άγχος, «οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν λεφτά στις τράπεζες» κοκορευόταν. Σήμερα, όμως, τα capital controls τον αγχώνουν, γιατί δένουν τα χέρια δεκάδων επιχειρηματιών και καθηλώνουν την οικονομία. Η διαχείριση του χρόνου λειτουργεί μεν πρόσκαιρα υπέρ του, αλλά στο τέλος καταλήγει να λειτουργεί και εναντίον της ηγεσίας του και εναντίον της χώρας. Οχι άλλο «χρόνο στον χρόνο», λοιπόν. Ο Μιτεράν είναι ξεπερασμένος.
Μανώλης Κοττάκης