Καλή είναι η εύπεπτη πολιτική φλυαρία, όταν όμως ο απλός πολίτης αρχίζει και αντιλαμβάνεται ότι σε κάθε πρόβλημα υπάρχουν «δεδομένα» τα οποία δεν μπορείς να παρακάμψεις αν θέλεις να το λύσεις και ότι λύση δεν είναι απλά να τα ξορκίζεις και να τα κατακεραυνώνεις, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι και αύριο θα είναι ακόμα εκεί, τείνει να περιχαρακώνεται…
Σχολιάζει ο ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι εκλογές στην Ισπανία, το δημοψήφισμα στη Βρετανία και οι εξελίξεις στην Ελλάδα, δίνουν την αίσθηση ότι οι λαοί της Ευρώπης αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τα αυτονόητα, ότι όσοι ευαγγελίζονται μεγάλες ανατροπές σε έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη που δουλεύει με συγκεκριμένο τρόπο, στην ουσία υπόσχονται μεγαλύτερα δεινά και από αυτά για τα οποία ευθύνονται οι παραδοσιακοί διαχειριστές τους που κινούνται στο πολιτικό φάσμα από τον χώρο του κέντρου προς τα δεξιά…
Στην Ισπανία, οι Ποδέμος και ο ηγέτης τους που επιχείρησαν συστηματικά το τελευταίο διάστημα να πάρουν αποστάσεις από τον πάλαι ποτέ «επαναστάτη» Αλέξη Τσίπρα, αδειάζοντάς τον κανονικά, είδαν την απήχησή τους να συρρικνώνεται και πλέον αντιλαμβάνονται ότι οι επαναστατικές κραυγές τη στιγμή που το παράδειγμα της χώρας που διαφήμιζαν ως πρότυπο, η Βενεζουέλα, χώρα με την οποία προκύπτει ότι είχαν και οικονομικές δοσοληψίες, άρα εκλείπει η «αθωότητα» και υπεισέρχεται η ιδιοτέλεια, καταρρέει παρά τα δεκάδες δισεκατομμύρια έσοδα από την πώληση υδρογονανθράκων σε ετήσια βάση.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν στο Ηνωμένο Βασίλειο, ένα «καλός και αξιοπρεπής άνθρωπος αλλά όχι ηγέτης» όπως του καταλογίζει πλέον η εσωκομματική αντιπολίτευση που οδηγεί το κόμμα στο χείλος της διάσπασης, απέτυχε παταγωδώς να πάρει στις πλάτες του τη συμμετοχή της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υστερώντας δραματικά απέναντι στον φαιδρό λαϊκισμό του Νάιτζελ Φάρατζ, που αποδείχθηκε όμως ότι είχε ακροατήριο που έχαψε αμάσητα όσα έλεγε, ασχέτως του πόσο απόσταση είχαν με την πραγματικότητα.
Στην Ελλάδα, ο πιο… φωνακλάς απ’ όλους, Αλέξης Τσίπρας, του σκισίματος των μνημονίων και της κατάργησής τους με έναν νόμο, έφτασε να υπογράφει ό,τι του δοθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους υπόλοιπους πιστωτές της χώρας, ποντάροντας στην επανάκαμψη της ανάπτυξης για να του πιστωθεί και να παραμείνει στην εξουσία, λες και οι Σαμαράς και Βενιζέλος έκαναν κάτι διαφορετικό.
Την ίδια στιγμή, δεν έχει την πολιτική εντιμότητα να παραδεχθεί την επιβάρυνση της χώρας με δεκάδες δισεκατομμύρια από τα φληναφήματα περί επαναδιαπραγμάτευσης, για να μην προστεθούν και οι επιπέδου επιθεώρησης πλέον προεκλογικές διακηρυκτικές αναφορές που έχουν τερματίσει τα κοντέρ επισκεψιμότητας στο διαδίκτυο.
Πλέον, θεωρώντας όλους όσοι τον ψήφισαν ως αφελείς, παρότι τσάκισε τους πάντες στους φόρους και αναμένεται να χρεωθεί και την ενεργοποίηση του «κόφτη», αφού μόνο ηλίθιοι και αγράμματοι πιστεύουν ότι θα μαζέψει τα χρήματα που χρειάζεται έτσι, δρώντας ως κλασικός πολιτικός απατεώνας, ανασύρει τώρα που τον βολεύει παραδοσιακά αιτήματα της Αριστεράς, όπως η απλή αναλογική.
Κι αυτό το κάνει για να παίξει το παιχνιδάκι της… αριστεροσύνης απέναντι στους πολιτικούς σχηματισμούς που διεκδικούν τον ίδιο χώρο, ώστε να επωφεληθεί εκλογικά και να μην εξαφανιστεί, επιστρέφοντας εκεί που ξεκίνησε, στον αγώνα δηλαδή να αποσπαστεί το ποσοστό του πλαφόν εισόδου στη Βουλή. Ποια η διαφορά του από την ιδιοτέλεια των κυβερνήσεων των προηγούμενων δεκαετιών;
Όλοι οι επίδοξοι σωτήρες, στην περίπτωσή μας οι αυτοαποκαλούμενοι ως «αριστεροί», διεκδικούν το «ηθικό πλεονέκτημα» με σκοπό κυρίως να αναδείξουν δια της ατόπου τους αντιπάλους τους ως ανήθικους και παραδομένους σε συμφέροντα, ενώ οι ίδιοι γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις «αγορές» (σ.σ. τους πήρε μερικές δεκαετίες αλλά τις έμαθαν) και έχουν στο επίκεντρο… τον άνθρωπο.
Το πάγιο πρόβλημά τους είναι, ότι ποτέ δεν κατάλαβαν ότι η ηθικολογία αυτή αποδεικνύεται κούφια εκ του αποτελέσματος. Δεν χρειάζεται να προσδιοριστείς ως αριστερός, δεξιός ή κεντρώος για να ενδιαφέρεσαι ώστε να μην πεινάνε οι κοινωνίες, να μην υποφέρουν, να μην, να μην…
Όσο δεν καταλαβαίνουν ότι τα πάντα κρίνονται στο ταμείο, για τον πολύ απλό λόγο ότι τα πάντα στον κόσμο μας έχουν οικονομική αποτύπωση, έχουν ένα κόστος. Άρα, αν δεν είσαι αφελής ή απατεώνας, χρειάζεται να έχεις εξασφαλίσει τα κονδύλια πρώτα και μετά να παριστάνεις τον ανθρωπιστή. Δυστυχώς, ο κοσμάκης, όχι μόνο στην Ελλαδίτσα μας, μαθαίνει «the hard way» που θα έλεγαν και στη Γηραιά Αλβιόνα…