Η Ευρωπαϊκή Ένωση νοσεί. Νοσεί βαριά και για μεγάλο διάστημα. Είναι αυτή η ασθένεια κάτι που μπορεί να ξεπεράσει; Όχι! Αν πάλι θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι τότε μάλλον θα απαντούσαμε στο ερώτημα όχι εύκολα. Αλλά γιατί όμως φτάσαμε ως εδώ;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική κοινότητα –τότε- δημιουργήθηκε από την ανάγκη για Ειρήνη, οικονομική ευρωστία και λιγότερο από την ανάγκη για διασφάλιση από την απειλή της ΕΣΣΔ. Δύο δυνάμεις θα είχαν τον έλεγχο της ΕΟΚ τότε και ΕΕ σήμερα η Γαλλία και η Γερμανία –η Αγγλία είχε αυτοπεριοριστεί και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι μπήκε αργότερα στην ΕΟΚ λόγω των αντιρρήσεων του Ντε Γκωλ- σε αυτό συναινούσαν και οι ΗΠΑ. Μέχρι κάποια εποχή το δίδυμο αυτό της εξουσίας λειτουργούσε και προωθούσε τα συμφέροντα όλων καθώς εν πολλοίς υπήρχε ένα όραμα για μια πραγματική ένωση των κρατών της ηπείρου αλλά και της Αμερικής λειτουργώντας κατά κάποιο τρόπο ως proxy αλλά και μαγνήτης για τους λαούς που ήταν στα όρια ή και πίσω από αυτά σε ένα βαθμό με την Ασία. Για κάποιο μεγάλο διάστημα τα ηνία σε πολιτικό επίπεδο τα είχε η Γαλλία και σε οικονομικό η Γερμανία. Και οι δύο χώρες είχαν λίγο έως πολύ συναφή δυναμική κι ως εκ τούτου δεν υπήρχε λόγος να προσπαθήσει η μία να υποσκελίσει την άλλη. Αυτό όμως άλλαξε όταν η Γερμανία ενώθηκε! Τότε η δύναμη – επιρροή της αυξήθηκε κατακόρυφα και έχοντας ήδη τα σκήπτρα στον οικονομικό τομέα της ήταν πολύ εύκολο να αφήσει πίσω τη Γαλλία και να ηγηθεί μόνη της στην ΕΕ πλέον!
Μόνο που πλέον θεωρεί ότι μπορεί να μιλάει ως ίσος προς ίσο με τις ΗΠΑ και να ποδηγετεί όλους τους άλλους λαούς και ειδικά τους νότιους! Για να το πετύχει αυτό το τελευταίο χρησιμοποίησε ως όχημα τις εταιρείες της και χρηματίζοντας πολιτικούς αλλά και ανθρώπους με επιρροή έπαιρνε αυτά που επιθυμούσε. Επίσης, κατόρθωσε χρησιμοποιώντας τα χρηματοπιστωτικά μέσα που είχε στη διάθεσή της να κερδίζει εις βάρος των άλλων συμμετεχόντων –οι οποίοι βαυκαλίζονταν χρησιμοποιώντας τον όρο εταίροι…- στην ένωση και να αυξάνει τα πλεονάσματά της βασιζόμενη στα ολοένα μεγαλύτερα ελλείματα των νοτίων! Φυσικά οι χώρες του νότου δεν είναι άμοιρες ευθυνών όμως δεν είναι και εύκολο να αντιμετωπίσεις τον ηγέτη μιας ένωσης όντας μόνος απέναντι αυτού και των “αυλικών” του. Γιατί σε μία ένωση κάποιοι είναι… πιο ίσοι από κάποιους άλλους!
Μεθυσμένη όμως από την “παντοδυναμία” της η Γερμανία αμέλησε τον Αγγλικό παράγοντα αλλά και έναν Άγγλο οικονομολόγο των αρχών του 19ου αιώνα, τον Ντέιβιντ Ρικάρντο.
Ο Ντέιβιντ Ρικάρντο, μαζί με τον Άνταμ Σμίθ κ.α., θεωρείται ένας από τους πατέρες των Κλασσικών Οικονομικών, με μεγαλύτερη συμβολή του στην εξέλιξη της οικονομικής θεωρίας τη θεωρία του σχετικού πλεονεκτήματος.
Ο Ρικάρντο, προειδοποιούσε από τις αρχές του 19ου αιώνα, όταν η γη και οι φυσικοί πόροι γίνουν τόσο σπάνιοι που όλα τα έσοδα θα απορροφούνται είτε από τους μισθούς οι οποίοι χρειάζονται για να καλύπτονται οι υψηλές τιμές των τροφίμων είτε (κάτι που είναι ισοδύναμο) ως πρόσοδοι μιας πανίσχυρης αλλά μη παραγωγικής τάξης εισοδηματιών. Αυτή η μη παραγωγική τάξη των εισοδηματιών θα ξεζουμίζει τόσο πολύ το βιομηχανικό κεφάλαιο που θα καθιστά ανέφικτες τις παραγωγικές λειτουργίες του. Θα απομυζά το βιομηχανικό κεφάλαιο σε τέτοιο σημείο που δεν θα μπορεί να κινητοποιηθεί καμία κοινωνική εργασία και δεν θα μπορεί να παραχθεί καμία αξία. Χωρίς την παραγωγή κοινωνικής αξίας το κεφάλαιο θα φτάσει στο τέλος του.
Η τραγική ειρωνεία σήμερα είναι ότι με την Αγγλία του Ρικάρντο πρόσφατα εκτός ΕΕ, τη Γαλλία πανταχού απούσα από τις Ευρωπαϊκές αποφάσεις και την ανικανότητα των Γερμανών, μοναδικών ηγετών πλέον της ΕΕ, να δουν ότι οδηγούν το πλοίο στα βράχια, έρχεται στο μυαλό ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ´ της Γαλλίας, που λέγεται ότι είπε: “Μετά από εμένα, ο κατακλυσμός”!!!!
Φωτογραφία: wilsoncenter.org