Ένα από τα επιχειρήματα κατά της επιστροφής στη Δραχμή αποτελεί το σκιάχτρο της πιθανής υποτίμησής της. Μα αν πάμε στη Δραχμή, υποστηρίζουν οι άνθρωποι του ευρωμονόδρομου, θα υποτιμηθούν τα χρήματα του ελληνικού λαού.
Είναι όμως έτσι; Ή αν προτιμάτε μήπως και τώρα δε συμβαίνει αυτό και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό.
Αν υποθέσουμε πως επιστρέφουμε στη Δραχμή αυτό θα πρέπει να γίνει με μια ικανή κυβέρνηση (δηλαδή καμία που θα μπορούσε να σχηματιστεί από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό), κούρεμα / διαγραφή χρέους (το έχουν υποσχεθεί πολλάκις οι Γερμανοί σε μια τέτοια εκδοχή μαζί με προίκα 50 δις ευρώ) και φυσικά πλήρης αλλαγή πλεύσης της φορολογικής πολιτικής που σημαίνει κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και της υπερφορολόγησης υιοθετώντας ένα μοντέλου Κύπρου.
Έχει λοιπόν κάποιος στην τράπεζα € 10.000,00 τα οποία θα γίνουν 10.000,00 Δρχ. αλλά με μια υποτίμηση πχ 30% θα έχουν αξία € 7.000,00.
Αυτή είναι η μία εκδοχή, με μια υποτίμηση μια κι έξω.
Υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Να έχει κάποιος σήμερα € 10.000,00 αλλά σε 3-4 χρόνια λόγω ΕΝΦΙΑ, υπερφορολόγησης στο εισόδημα, ΦΠΑ 24% κ.ο.κ. να γίνουν € 2.000,00 ή ακόμη και € 0,00.
Ποια λοιπόν υποτίμηση είναι χειρότερη; Αυτή της Δραχμής ή εκείνη του ευρώ που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια;
Όσοι τυχαίνει να μένετε σε ένα σχετικά καινούριο σπίτι 10ετιας σε μια Α περιοχή, πόσο χαράτσι-ΕΝΦΙΑ έχετε πληρώσει από το 2011 έως σήμερα; Αυτά τα χρήματα δε θα τα είχατε προσδαπανήσει διαφορετικά ή αποταμιεύσει;
Συνεπώς η οικονομική σας δυνατότητα υποτιμήθηκε και υποτιμάται διαρκώς υπό το ευρύτερο φάσμα του όρου "υποτίμηση" ή όχι;
Η πεισματική παραμονή μας στο ευρώ δε διαφέρει πολύ από την περιπέτεια ενός εξαρτημένου ανθρώπου. Ξοδεύει ότι έχει και δεν έχει, εν συνεχεία κλέβει (όπως το κράτος καλή ώρα) και στο τέλος πεθαίνει. Εκτός εάν...