Η ΕΕ και ειδικότερα η Ευρωζώνη είναι ένα κλειστό μόρφωμα, έτσι σχεδιασμένη (και κατευθυνόμενη) από τους Γερμανούς, ώστε τα πιο ανταγωνιστικά κράτη του Βορρά να απομυζούν πλούτο από τα λιγότερο ανταγωνιστικά του Νότου.
Η απομύζηση αυτή γίνεται ανεπιστρεπτί. Δηλαδή ο πλούτος που συλλέγεται από τα κράτη του Βορρά, δεν επανεπενδύεται στα κράτη του Νότου, ώστε ο πλούτος να κάνει κύκλους (όπως θα γινόταν σε μια ενιαία κρατική οντότητα), αλλά επενδύεται μόνο στο Βορρά ή συλλέγεται στις τράπεζες του Βορρά.
Ταυτόχρονα, οι τράπεζες του Νότου που δανειοδότησαν την κατανάλωση των προϊόντων του Βορρά, δεν υπάγονται σε ένα κεντρικό όργανο διάσωσης, αλλά, ενώ οφείλουν να εφαρμόζουν τις εντολές των Γερμανών, έχουν αφεθεί στους λαούς του Νότου για να τις σώσουν, μέσω της φορολογίας.
Η θηλιά στο λαιμό όλης αυτής της κατάστασης είναι το κοινό νόμισμα, το οποίο καθορίζεται κεντρικά (από τους Γερμανούς) και δεν δίνεται καμία ευχέρεια στους λαούς του Νότου να κάνουν κάποια υποτίμηση για να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί. Έτσι τη μόνη δυνατότητα που έχουν τα κράτη του Νότου, είναι να κάνουν εσωτερική λιτότητα μέχρι εξαθλίωσης και να πωλούν τις περιουσίες τους στους Βόρειους που έχουν όλο το χρήμα της Ένωσης και μπορούν να αγοράσουν τα πάντα.
Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είτε αυτό το εξάμβλωμα που ονομάζεται ΕΕ (και ειδικά η Ευρωζώνη) θα διαλυθεί, είτε τα κράτη του Βορρά θα ανακατανείμουν τον πλούτο που άρπαξαν προς το Νότο, διαφορετικά θα υπάρξουν σοβαρά προβλήματα για την ίδια την ειρήνη στην Ευρώπη.