Να δείτε ότι στην ΔΕΘ δεν έχουμε να πούμε τίποτε. Θα τα έχουμε λύσει όλα... Αν τα βρουν μάλιστα Τσίπρας και Μητσοτάκης στην ανάπτυξη, ας πούμε στο 2,5-3%, η οικονομία κάνει φτερά... και τότε ίσως ζήσουμε και το θαύμα... Να επιστρέψουν τα 40 δισ. καταθέσεων που έφυγαν τον Δεκέμβρη 2014 και να επενδύονται σε διετή ελληνικά ομόλογα με 11%...
Τόσο απλά. Τόσο εύκολα και τόσο σίγουρα. Τι είναι η οικονομία μας σήμερα. Ένα ελατήριο είναι (μας λένε) που έχει συμπιεστεί από το 2009 και κάτι λίγο θέλει για να εκτιναχθεί κάνοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση να ανοίγει διάπλατα τα μάτια της. Αυτά ακούμε και δεν αυτοκτονούμε...
Είναι τόσο απλά που οι κ.κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης αγωνίζονται σε "σκυταλοδρομία" με σκυτάλη την ανάπτυξη. Στο 3% την βλέπει ο Τσίπρας. Στο 4% υπόσχεται ότι μπορεί να την πάει ο Μητσοτάκης.
Φθηνό χρήμα βλέπει ο Τσακαλώτος για τις Τράπεζες και επιστροφή καταθέσεων σιγοψιθυρίζουν από προχθές στον ΣΥΡΙΖΑ κολακευμένοι (προφανώς) από τα καλά λόγια που άκουσαν από τον Γιούνκερ και από τον Ντράγκι.
Και ενώ από την περασμένη εβδομάδα είμαστε μέσα στην καλή χαρά και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μοιράζει και δουλειές σε οδικά και ενεργειακά έργα έρχεται χθες ξαφνικά η κυρία Delia Velculescu του ΔΝΤ και τι μας λέει...
Το πρόγραμμά σας για την οικονομία δεν βγαίνει ακόμη και αν πουλήσετε κράτος και αν πληρώσετε και τους φόρους που βάλατε μόνοι σας.
Μας λέει ακόμη ότι τα πλεονάσματά σας είναι κάτι σαν την εποχή της δημιουργικής σας λογιστικής... και άρα δεν θα τα καταφέρετε να βγείτε χωρίς να αλλάξει η δομή στο χρέος.
Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία... και θα τα ξαναπούμε το 2018 μετά από προφορικές και γραπτές εξετάσεις. Και μέχρι τότε (μας είπε μαζί με τα χαιρετίσματα η κ. Velculescu) μην διανοηθείτε να ξεφύγετε έστω και πόντους από τις μεταρρυθμίσεις.
Και ενώ με δέκα απλά λόγια προκύπτει ότι το ΔΝΤ (με τις ευλογίες των δανειστών και την αυστηρή επιτήρηση της Κομισιόν) μας έχουνε δεμένους χειροπόδαρα μέχρι το 2018 και παραπέρα... εμείς ούτε ρούπι δεν κάνουμε για να ξεφύγουμε από τον κόσμο μας...
Ακόμη και όταν βροντάνε ηχηρές καμπάνες όπως αυτή του απλού υπηρεσιακού παράγοντα της Κομισιόν που χωρίς την παραμικρή δυσκολία εισηγήθηκε το μπλοκάρισμα του ΕΣΠΑ για την Ελλάδα επειδή κάτι δεν του άρεσε στο μοίρασμα της πίτας των κονδυλίων στα δημόσια έργα.
Η σημασία στο θέμα αυτό δεν είναι στην ουσία της άποψης της Κομισιόν αλλά στο ότι και ένας τμηματάρχης των Βρυξελλών μπορεί να τινάξει στον αέρα την ελληνική ανάπτυξη όσο στηρίζεται μόνο στο ΕΣΠΑ...
Να λοιπόν τι θα πει χειροπόδαρα δεμένοι αλλά εμείς στο συννεφάκι μας και στους ηρωισμούς μας ότι η Ελλάδα μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά...
Γιατί αν κατέβουμε από τα σύννεφα θα συναντήσουμε μια οικονομία πολύ μικρότερη από αυτήν που την ξέραμε όχι μόνο στην αρχή της μεταπολίτευσης αλλά και πριν δέκα χρόνια.
Τότε, λίγο μετά το 2004, που νομίζαμε ότι είμαστε σε θέση να αξιοποιήσουμε οφέλη και από τους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά αφήσαμε πίσω μας μόνο κουφάρια...
Από τότε και μέχρι σήμερα η οικονομία μίκρυνε... Έχασε και τα χαρακτηριστικά της και τις ελπίδες να τα ξαναβρεί.
Η αποβιομηχάνιση είναι ένα από τα βασικά σημερινά γνωρίσματα της ελληνικής οικονομίας. Αυτό που διαθέτει ο τόπος δεν λέγεται βιομηχανία και ούτε μπορεί να σταθεί δίπλα στις άλλες βιομηχανικές χώρες των 28 της Ε.Ε.
Οι μικρομεσαίες μεταποιητικές επιχειρήσεις λειτουργούν, όσες λειτουργούν, μόνο για το καθημερινό μεροκάματο και για να μην κλείσουν.
Για να μην σκουριάσουν θέλουν πάνω από 4 εκατ. ευρώ το χρόνο για επενδύσεις. Άλλα τόσα και περισσότερα, κάπου 6 εκατ., θέλουν και οι λίγες βιομηχανίες που έχουν απομείνει.
Που θα τα βρουν; Από τις καταθέσεις που θα γυρίσουν στον τόπο;
Οι ελληνικές εξαγωγές ανεβοκατεβαίνουν μόνο από τη συγκυρία και σέρνονται από τη βούληση του ανταγωνισμού. Είναι όμως αδύνατον να δώσουν και την πιο μικρή μάχη. Τα ίδια συμβαίνουν στις υπηρεσίες και στο εμπόριο.
Κάντε το σταυρό σας να μην σκάσει η "Χιροσίμα" γιγαντιαίων ομίλων στο χώρο των τροφίμων, αλυσίδων στο χώρο ένδυσης, στον τουρισμό και στις υπηρεσίες. Γιατί τότε μόνο θα καταλάβουμε πόσο μικρή έχει γίνει η οικονομία μας. Και ότι μια τέτοια οικονομία, χωρίς κυριαρχία και αλυσοδεμένη από τους δανειστές, δεν τραβάει στη δόξα ξανά μόνο με ευχές. Θέλει και κότσια.