Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω για το πως αρκετοί άνθρωποι, μη γνωρίζοντας τι πραγματικά είναι το ίντερνετ, εκθέτουν κυριολεκτικά όλη τους τη ζωή σε κοινή θέα.
Ωστόσο το ξανακάνω διότι μου κάνει εντύπωση το πως άνθρωποι, θεωρητικά μορφωμένοι, επαγγελματίες ή με μια Α διαδρομή, έχουν πάθει τέτοια εξάρτηση ώστε επιζητούν το like της επιβεβαίωσης.
Προχθές γεννήθηκε το εγγόνι ενός γνωστού μου. Το πρώτο που έσπευσε να κάνει ήταν να δημοσιεύσει φωτογραφία του νεογέννητου μέσα στο τροχήλατο κρεββατάκι του μαιευτηρίου και να εκθέσει φόρα-παρτίδα το παιδάκι στο διαδίκτυο.
Άλλοι θυμούνται τη ζωή τους πριν 25 και 30 χρόνια σκανάροντας και δημοσιεύοντας φωτογραφίες από κορυφαίες στιγμές της ζωής τους.
Ο γάμος, η γέννηση, η πρώτη αγκαλιά του παιδιού στο σπίτι.
Γιατί έχουν τέτοια ανάγκη ορισμένοι άνθρωποι ώστε να εκθέτουν τα πάντα, ενίοτε και τους πάντες δίχως να τους ρωτήσουν;
Είναι πιο μεγάλη η χαρά του like στη φωτογραφία από το να κρατάς εσύ ζωντανά το εγγόνι σου;
Κι αν μπήκες σε ένα μαγαζί να φας ή βρίσκεσαι στο τάδε αεροδρόμιο, γιατί πρέπει να το δηλώνεις; Γιατί ρεπορταρίζεσαι;
Είναι πολύ απλό. Μας αρέσει να επιδεικνυόμαστε. Κοιτάτε που πήγα, δείτε τι φάγαμε, με ποιον τα ήπιαμε, σε ποια ξενοδοχειάρα λιάζομαι κτλ και δεν καταλαβαίνουμε πόσο καλά πιανόμαστε στον ιστό της αράχνης που υφαίνεται χρόνια τώρα η οποία οδηγεί στην παρακολούθηση και καταγραφή των πάντων.
Ποιος θα αντιδράσει όμως όταν αυτοί που κάποτε έζησαν φυσιολογικά δίχως ίντερνετ, ταμπλέτες και smartphone, είναι τα πρώτα και καλύτερα πρόθυμα πειραματόζωα;
Προστατέψτε τη ζωή σας. Άλλο η δημοσίευση μια όμορφης φωτογραφίας και διαφορετικό να εκθέτεις τα παιδιά σου, τους γονείς σου, το σπίτι σου, τη ζωή σου.
Αν μη τι άλλο, η ζωή οφείλει να είναι όμορφη από μόνη της, όχι χάρη σε ηλεκτρονικές επιβραβεύσεις.