του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Παρακολουθώντας με τεράστιο ενδιαφέρον την ομιλία του πρωθυπουργού για την «Δίκαιη Ανάπτυξη και Παραγωγική Ανασυγκρότηση: Ελλάδα 2021», αναρωτήθηκα αρκετές φορές αν απευθυνόταν σε σοβαρό και υπεύθυνο ακροατήριο ή σε θαμώνες συνοικιακού καφενείου με τελικό στόχο να τούς πείσει ότι …ο γάϊδαρος πετάει. Δηλώνω δε υπεθύνως ότι είχα όλη την καλή διάθεση να ακούσω προσεκτικά την πρωθυπουργική ομιλία και βεβαίως να επικροτήσω όλες τις θετικές πλευρές της.
Δυστυχώς, οι συγγραφείς της ομιλίας εξέθεσαν τον πρωθυπουργό, ακόμα και αν ο ίδιος ασπάσθηκε και επικρότησε αυτά που τού έγραψαν. Γιατί, όμως, απογοητεύτηκα τόσο πολύ;
Αναγγέλλοντας ο κ. Αλέξης Τσίπρας φαραωνικού τύπου δημόσια, οδικά κυρίως, έργα, μέσω των οποίων εξυπηρετεί και μύριες σκοπιμότητες, δεσμεύτηκε το 2021 «η Ελλάδα να έχει καταφέρει να μειώσει την ανεργία στο μισό του σημερινού της ύψους» –δηλαδή, από περίπου 1.200.000 ανέργους, σε 600.000. Πράγμα που σημαίνει ότι σε λιγότερο από πέντε χρόνια –ή, καλύτερα σε τέσσερα χρόνια, αφού το 2016, όπως προέβλεψε ο Γιάννης Στουρνάρας θα έχουμε ύφεση– θα πρέπει να δημιουργήσουμε 600.000 θέσεις εργασίας, ή 125.000 θέσεις τον χρόνο!
Γνωρίζει ή θυμάται κανείς μία εσωστρεφής οικονομία να πετυχαίνει παρόμοια επίδοση, υπό συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας και κεφαλαιακών ελέγχων; Στα πενήντα χρόνια δημοσιογραφικής μου παρουσίας στον οικονομικό χώρο, δεν θυμάμαι κάποια τέτοια επίδοση. Ακόμη και στα καλά χρόνια της δεκαετίας του 2000, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όταν η οικονομία αναπτυσσόταν με ρυθμούς της τάξης του 4%, δεν δημιούργησε παραπάνω από 40.000 θέσεις εργασίας τον χρόνο.
Πολύ σωστά, στο Βήμα της Κυριακής της 19ης Ιουνίου, ο σοβαρός και αιχμηρός συνάδελφος Γιώργος Παπαϊωάννου επισημαίνει ότι, σύμφωνα με έκθεση του καθηγητή κ. Σάββα Ρομπόλη, γνωστού για τις αριστερές του πεποιθήσεις, με ανάπτυξη του ΑΕΠ 1% δεν μπορεί να υπάρξει καταπολέμηση της ανεργίας μεγαλύτερη από 13.000 άτομα. Κατά συνέπεια, ακόμη και με το πιο αισιόδοξο σενάριο ετήσιας αύξησης του ΑΕΠ κατά 3,5%-4%, θα χρειαστεί πάνω από μία δεκαετία συνεχούς ανάπτυξης για να μειωθεί η ανεργία στο μισό –και όχι τέσσερα χρόνια που υπόσχεται ο κ. Τσίπρας. Για να μειωθεί η ανεργία στο μισό το 2021, όπως υπόσχεται ο πρωθυπουργός, η οικονομία θα πρέπει να τρέχει με ρυθμούς της τάξης του 10%-11% ετησίως!
Παρόμοιοι ρυθμοί ανάπτυξης μόνον υπό μία προϋπόθεση μπορούν να επιτευχθούν: αυτήν της πλήρους και άμεσης κατεδάφισης του πελατειακού κράτους και άρα με την χωρίς άνω τελείες απελευθέρωση της οικονομίας, δηλαδή μία πρωτοφανούς διάρκειας εκθετική ανάπτυξη –που δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τις προβλέψεις του κ. Τσίπρα και των συμβούλων του.
Όπως έχει επισημανθεί από πολλές και κυρίως από τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και Βιομηχανίας, για να ξεφύγει σήμερα η χώρα από την αποεπένδυση και την ύφεση, χρειάζονται ούτε λίγο ούτε πολύ 100 δισεκατομμύρια ευρώ επενδύσεις, οι οποίες έως το 2020 θα δημιουργούν 100.000 θέσεις εργασίας τον χρόνο. Θα μειώσουν, συνεπώς, την σημερινή ανεργία του 25% στο μισό έως το 2022. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα.
«Και ως τέτοια», όπως έγραψε και ο συνάδελφος Νότης Παπαδόπουλος στο Βήμα της Κυριακής, «απαιτεί ριζοσπαστικές και ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες, που θα βάζουν την Ελλάδα στο ραντάρ των επιχειρηματιών όλου του κόσμου οι οποίοι ψάχνουν να επενδύσουν τα λεφτά τους εκεί όπου θα βγάλουν σημαντικά κέρδη. Σημειώνεται ότι σε έναν πλανήτη όπου το 1% του πληθυσμού κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου, υπάρχουν πολλά τρισεκατομμύρια δολλάρια παρκαρισμένα σε οικογενειακά ή άλλα funds ή σε εναλλακτικές επενδύσεις –από ιδιωτικά νησιά, μοναδικά κοσμήματα και έργα τέχνης, έως σπάνια αυτοκίνητα, γαλλικά κρασιά και μετοχές διαστημικών ταξιδιών.
Ποιος όμως θα ενδιαφερθεί να ρίξει τα λεφτά του στην Ελλάδα, όταν δέκα συνδικαλιστές του ΟΛΠ καθυστερούν μία επένδυση δισεκατομμυρίων η οποία έχει ήδη υπογραφεί, όταν η φορολογία των επιχειρήσεων είναι ακόμη και διπλάσια από αυτήν των γειτονικών χωρών και ο επιχειρηματίας πρέπει να προκαταβάλει 100% τον φόρο και της επόμενης χρονιάς; Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός έλεγε πριν από μερικούς μήνες ότι θα βαράει τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές, όταν το Ίδρυμα Νιάρχου αναζητεί χρόνια τώρα τρόπους να χαρίσει στο ελληνικό Δημόσιο 2 εκατ. ευρώ για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ενώ ακόμη και για να ανοίξεις ένα σουβλατζίδικο απαιτείται “ρεγάλο” και γραφειοκρατία μηνών;»
Πολύ φοβούμεθα ότι ο κύριος πρωθυπουργός, δέσμιος ιδεοληπτικών συμβούλων, μεγαλοεργολαβικών συμφερόντων και ιδιοτελών καιροσκόπων, με την αναπτυξιακή πολιτική που ανακοίνωσε οδηγείται προς την εκούσια αυτοκαταστροφή του –η οποία θα έχει το ύψιστο δυνατό κόστος και για την χώρα. Οι δρόμοι και τα γεφύρια ούτε εξωστρέφεια φέρνουν, ούτε στην ψηφιακή επανάσταση ανταποκρίνονται.