Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Ο μέσος Έλληνας που νομίζει ότι είναι και αφυπνισμένος ακόμα δεν κατάλαβε ότι οι Σύριοι δεν είναι ενιαίο έθνος αλλά διαφορετικές εθνότητες που εγκλωβίστηκαν στα σύνορα που λέγονται Συρία από τους Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο μέσος Έλληνας δεν ξέρει ότι η σημαία του Άσαντ είναι σημαία της Ενωμένης Αραβικής Δημοκρατίας Συρίας και Αιγύπτου που αποτελούσαν μια ενωμένη χώρα από το 1958 ως το 1961 και ότι ως σημαία της Συρίας υιοθετήθηκε από τον πρόεδρο της Αιγύπτου Νάσερ και είναι βασισμένη στα παναραβικά χρώματα που εκπροσωπούν τα Αραβικά χαλιφάτα (αυτά που έσφαξαν τους γηγενείς κατά την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής), ανεξάρτητα από την σημασία που τους έδωσαν τα διάφορα Μπάαθ.
Το ίδιο φυσικά και η σημαία του FSA (των αντιπάλων του Άσαντ) που είναι πιο κοντά στην ιστορία της Συρίας γιατί είναι η σημαία της εποχής της ανεξαρτησίας της ως Αραβικού κράτους, από την Γαλλία.
Και οι δυο σημαίες προσβάλλουν τους γηγενείς πολιτισμούς που εξανδραποδίστηκαν και σφάχτηκαν από τους Άραβες κατακτητές. Αλλά επειδή ο μέσος ψευτοαφυπνισμένος Έλληνας που είναι πολύ πατριώτης και πολύ χριστιανός ας μη δίνει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες.
Ηγέτη που να πουλάει τα πάντα για την καρέκλα έχουμε, γιατί αυτό κάνει ο Άσαντ που έγινε όργανο του σιιτικού Ιράν, ενώ κυβερνάει μια σουνιτική εξαραβισμένη χωρα.
Το Ιράν φημίζεται για την πίστη του στην κοσμικότητα παρεμπιπτόντως… μαστιγώνονται νέοι επειδή πήγαν σε χορούς αποφοίτησης.
Φανταστείτε τον αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης να χρησιμοποιεί δυτικούς μισθοφόρους για να σώσει τον θρόνο του.
Το έκαναν φυσικά… και δυτικούς καθολικούς και Τούρκους και τα αποτελέσματα γνωστά…
Μέχρι το 1899 στο πατριαρχείο Αντιόχειας εκλεγόταν Έλληνας πατριάρχης, χάρη στους Ρώσους εκλέχτηκε για πρώτη φορά ο Άραβας Μελέτιος Ντουμάνι, τότε ο εξαραβισμός των Ελλήνων της περιοχής μπήκε στην τελική ευθεία που ολοκληρώθηκε με το παναραβικό Μπάαθ το κόμμα του Άσαντ, που στόχο είχε την παναραβική ενότητα.
Και οι Έλληνες, που μέχρι το 1935 αναφέρονταν σε χάρτες της Συρίας και του Λιβάνου ως Έλληνες Ορθόδοξοι και Έλληνες Καθολικοί, μέρος και αυτοί μιας συμπαγούς μάζας που ευγνωμονούσε τους ηγέτες -τον πατέρα Άσαντ και το γιό- που τους επέτρεπαν τουλάχιστον να είναι χριστιανοί, ενώ στην πραγματικότητα τους ακρωτηρίασαν, τους έκλεψαν τις εθνικές τους ταυτότητες και τους χρησιμοποίησαν ως ασπίδα στην σουνιτική οργή που φούντωνε καθώς έβλεπε μια μειοψηφία αλαουιτών να κυβερνάει μια εξαραβισμένη ισλαμοποιημένη χώρα.
Αν ο μέσος Έλληνας ήταν στοιχειωδώς πατριώτης ή χριστιανός ή και τα δύο, θα ήθελε να βρουν οι γηγενείς, ανάμεσα τους και οι Έλληνες, τις κλεμμένες εθνικές τους ταυτότητες και όσοι θέλουν και μπορούν να αποαραβοποιηθούν και να βρουν τις ρίζες τους, χωρίς φυσικά να θιχτούν όσοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν. Έτσι θα διασφαλιστεί το τέλος του ισλαμικού εξτρεμισμού.
Αλλά ο μέσος ψευτοαφυπνισμένος Έλληνας είναι δούλος χειρότερος από τους Έλληνες του 1770, που απογοητευμένοι από τους δυτικούς ηγεμόνες στράφηκαν στο ξανθό γένος για να τους φέρει το σεφέρι, και τους έφερε τις σφαγές που ακολούθησαν τα Ορλωφικά.
Δούλοι που ψάχνουν άλλον αφέντη και πάλι...
Ο αληθινός πατριώτης θα ήθελε την εκμετάλλευση των διαφορών Ρωσίας και Αμερικής για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων.
Ούτε οι Ρώσοι θα βοηθήσουν προσκυνημένους, ακριβώς για τον ίδιο λόγο που δεν βοήθησαν και οι Αμερικανοί. Οι ραγιάδες είναι πάντα σίγουροι.