Ο τίτλος διαπνέεται ίσως από μια δόση υπερβολής στο πρώτο σκέλος του. Λέμε ίσως διότι όταν ένας καλλιτέχνης ταυτισμένος με σένα και το χώρο σου, τον οποίο πολιορκούσες για υποψήφιο, λαμβάνει πλέον αποστάσεις και αρχίζει να μιλά, τότε αυτό αποτελεί ένα ακόμη σημάδι ότι τα πράγματα δε σου πάνε καλά.
Μας αρέσει ή όχι ο Λαζόπουλος, ο άνθρωπος έχει μεγάλη απήχηση και διείσδυση. Ίσως μάλιστα η χθεσινή εκπομπή του να αποτέλεσε και την εξήγηση που ο ηθοποιός δεν εξετέθη τελικά εκλογικά με το ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Λαζόπουλος μπορεί να είναι πολλά αλλά δεν είναι ηλίθιος. Πιθανότατα είχε μετρήσει ως σοβαρό ενδεχόμενο την παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ στους δανειστές, τη μετατροπή των "πατριωτών" σε γερμανογενίτσαρους και ήθελε να έχει εξασφαλισμένη πρόσβαση στην έξοδο κινδύνου.
Ως showman θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να στρίψει το καράβι στην συνηθισμένη αντιπολιτευτική ρότα συνοδεύοντας με τη φράση "όπως τα λέγαμε επί τάδε, τάδε και τάδε". Ως αιρετός όμως θα ήταν δυσκολότερη η κατάσταση.
Ο Λάκης ήταν ένας βασικός υποστηρικτής του δήθεν αριστερού συστήματος, ουσιαστικά αποτελούσε τον κύριο προπαγανδιστή.
Ωστόσο η πραγματικότητα δεν κρύβεται ούτε μπορείς να κάνεις για πολύ καιρό πως δεν τη βλέπεις. Ο Λαζόπουλος ως επιτυχημένος ηθοποιός και επιχειρηματίας, στηριζόταν πάντοτε στην επαφή του με την πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα λοιπόν λέει πως τα πράγματα για την κυβέρνηση είναι πάρα πολύ άσχημα. Ο κόσμος βράζει. Οι υπουργοί που γίνονταν δεκτοί με αγκαλιές και χειραψίες, τώρα εισπράττουν βρισιές και κλωτσιές. Είναι ανεπιθύμητοι. Είχαν, δεν είχαν καλές προθέσεις, ήταν ή όχι από την αρχή στο κόλπο, έβλαψαν τη χώρα.
Οι συνέπειες της παρουσίας τους και των επιλογών τους θα διαφανούν τους επόμενους μήνες. Ο Λαζόπουλος το αντιλήφθηκε αυτό και κατέβηκε από το τρένο. Ένα ακόμη δείγμα, μικρό ή μεγάλο, μιας κυβέρνησης που καταρρέει και αν επιβιώνει ακόμη, οφείλεται στην ακόρεστη δίψα για εξουσία.