Όλοι μιλούν για διάλυση της Ευρώπης, και ελάχιστα ασχολούνται με τις διαλυτικές τάσεις εντός των ίδιων ευρωπαϊκών κρατών.
Ότι ο όρος "Ενωμένη" Ευρώπη αντιμετωπίζεται, εδώ και χρόνια, με σκωπτική διάθεση είναι γεγονός. Εκείνο όμως που θεωρώ ακατανόητο, είναι η αισιοδοξία πολιτικών επιστημόνων, ακόμη και της πολιτικής κοινωνιολογίας, ότι μπορεί να υπάρξει ενωμένη μια Ευρώπη, με πλήθος αντιθέσεων.
Ένωση μεταξύ προσώπων ή φορέων, μπορεί να υπάρξει στην περίπτωση κοινού συμφέροντος, και μόνον για όσο χρόνο αυτό διαρκεί. Η ρήξη των συνδετικών ιστών επέρχεται αυτομάτως μόλις επέλθη διαφοροποίηση συμφερόντων, πολλώ μάλλον αν επέλθη σύγκρουση.
Μού δόθηκε και άλλη φορά η ευκαιρία να γράψω για την προϋπόθεση επίτευξη ενότητας, αντικρούοντας το κοινωνικό στερεότυπο ότι «οι Έλληνες εμπρός στον κίνδυνο ενώνονται», το οποίο θεωρώ απολύτως ανόητο, ως αντιεπιστημονικό, εκφερόμενο μάλλον από επιπολαιότητα.
Κατ’ αρχάς, ο κίνδυνος δημιουργεί την ανάγκη ενότητας, σε όλα ζώντα του πλανήτη, δίποδα, τετράποδα και ιπτάμενα. Δεν έχει επομένως κανένα ον την αποκλειστικότητα αλλά, κυρίως, ούτε τον αυτοματισμό στην επίτευξή της. Από πού συνάγεται ότι χωρίς προϋποθέσεις επιτυγχάνεται ενότητα των όντων, και επί του προκειμένου των Ελλήνων, εν όψει κινδύνων;
Αποτέλεσμα του εθνικού διχασμού δεν ήταν η Μικρασιατική καταστροφή; Ο διχασμός δεν έφερε τα Δεκεμβριανά και όλα τα τραγικά αποτελέσματα της περιόδου 1946-1949; Και ακόμη παλαιότερα, και ενώ ο Ιμπραήμ κατέκαιγε την Πελοπόννησο το 1827 και το όνειρο για την απελευθέρωση των Ελλήνων σκοτείνιαζε, έβαλαν τον Κολοκοτρώνη, τον αρχιστράτηγο, στην φυλακή.
Δεν υπήρχε κίνδυνος εν όψει για να ενωθούν οι Έλληνες; Ασφαλώς και υπήρχε, και ήταν μάλιστα ορατός και σε ύψιστο βαθμό. Όμως, πριν εμφανιστούν αυτές οι καταστροφικές διχαστικές τάσεις, οι ίδιοι Έλληνες, με τις ίδιες συνθήκες, ήσαν ενωμένοι και οδηγήθηκαν σε εποποιίες. Οι ίδιοι που δίχασαν τους Έλληνες το 1916, ήσαν αυτοί που ενωμένοι κατενίκησαν τους πολυπληθείς αντιπάλους κατά τα έτη 1912-13. Του διχασμού των μεταπολεμικών τραγικών γεγονότων, προηγήθηκε το Έπος του 1940, όπως και τα θαυμαστά των ετών μετά το 1821, είχαν ενωμένους τους Έλληνες, που έπαψαν όμως να είναι το 1827.
Μελετώντας κάποιος τις καταστάσεις που οδηγούν τους Έλληνες -και όλους- σε ενότητα ή διχασμό βγαίνει αβιάστως το συμπέρασμα πως για να επιτευχθεί ενότητα ενώπιον κινδύνου, απαιτείται η ισχυρή θέληση της ηγεσίας, η οποία θα χαρακτηριστεί ως ανιδιοτελής, αλλά και θα παρουσιάζει τα εχέγγυα υλοποίησης του στόχου.
Εκείνοι που αποφάσισαν την ενοποίηση της Ευρώπης, ήσαν άνδρες με ηγετικές ικανότητες, και προχώρησαν χωρίς μάλιστα να ρωτήσουν τους λαούς, οι οποίοι τους εμπιστεύτηκαν. Ποιοι είναι οι σημερινοί ηγέτες που πήραν την σκυτάλη; Τοποθετούμενοι από εξωθεσμικά κέντρα, ή με την επικράτηση του «δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον βέλτιστον», πώς θα εμπνεύσουν τους λαούς;
Με τα ανωτέρω ως δεδομένα, απορώ με το γεγονός ότι όλοι μιλούν για διάλυση της Ευρώπης, και ελάχιστα ασχολούνται με τις διαλυτικές τάσεις εντός των ίδιων ευρωπαϊκών κρατών. Η περίπτωση Σκωτίας, Ιρλανδίας και Γιβραλτάρ είναι ενδεικτικές. Δεν έχει προσεχθεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι η Ε.Ε. έχει αποφασίσει να δέχεται όχι μόνον ανεξάρτητα κράτη, αλλά και περιφέρειες κρατών, εάν συνορεύουν με ευρωπαϊκή περιφέρεια και αποτελέσουν ομού οικονομική ομάδα.
Ούτε έχει προσεχθεί ιδιαίτερα, ότι περιφέρειες που έχουν πλούτο, δεν αρέσκονται να τον μοιράζονται με άλλες της ίδιας χώρας που τον στερούνται. Όλοι σήμερα συζητούν για το αίτημα που εκφράστηκε από τον γραμματέα της Λέγκας του Βορρά Ματέο Σαλβίνι, στην Ιταλία, για προκήρυξη δημοψηφίσματος στο οποίο οι πολίτες να μπορέσουν να εκφραστούν σχετικά με την διατήρηση σε ισχύ των συνθηκών που διέπουν την σχέση της Ιταλίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και ουδεμία μνεία γίνεται για το παλαιότερο αίτημα της Λέγκας του Βορά, για διχοτόμηση της Ιταλίας. Και μάλιστα με το επιχείρημα «τι δουλειά έχουμε εμείς με τους Γραικάνους του νότου». Ο πλούσιος ιταλικός βοράς, ως πότε θα ταΐζει τους ελληνογενείς των φτωχών περιοχών;
Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Με τον δικό μας πολιτικό κόσμο, πρωταθλητή στον λαϊκισμό, να ομφαλοσκοπεί απλώς.
Μακεδών