Η ΕΕ διστάζει να υιοθετήσει την από κοινού ευθύνη όλων των μελών της, όσον αφορά τις τραπεζικές καταθέσεις – ενώ η Γερμανία απαιτεί το δικαίωμα του βέτο, σε σχέση με τις ενδεχόμενες διασώσεις τραπεζών.
Σε κάθε περίπτωση, η Ευρωζώνη δεν είναι προετοιμασμένη για κάποιο
χρηματοπιστωτικό κραχ, με ενδεχόμενη αφετηρία την Ιταλία, όταν
ταυτόχρονα καθυστερεί η τραπεζική ένωση – με τις πιθανότητες
δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης, χωρίς την οποία θα καταρρεύσει αργά
η γρήγορα η ζώνη του ευρώ, να είναι ελάχιστες.
Η αιτία είναι το ότι η Ευρωζώνη, με τη σημερινή κατασκευή της, δεν διαθέτει κανένα μηχανισμό αντιμετώπισης οικονομικών κρίσεων
– με αποτέλεσμα η κρίση του 2008 να έχει δημιουργήσει πάρα πολλά
προβλήματα σε αρκετά κράτη της, τα οποία δεν τα/την έχουν διαλύσει
ακόμη, επειδή η ΕΚΤ χρησιμοποίησε μη συμβατικά όπλα, συνεπικουρούμενη
από τις άλλες μεγάλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη. Εν τούτοις,
πλησιάζει στα ανώτατα όρια των δυνατοτήτων της, τα οποία υπολογίζεται
πως θα βοηθήσουν έως το 2017/18 – όχι περισσότερο.
Περαιτέρω, η Ευρωζώνη δεν διαθέτει ούτε έναν μηχανισμό ανάκτησης της χαμένης ανταγωνιστικότητας των μελών της μεταξύ τους:
την υποτίμηση δηλαδή του νομίσματος της χώρας που έχει χάσει την
ανταγωνιστικότητα της, όπως στο παράδειγμα της Ιταλίας, ή την ανατίμηση
του νομίσματος αυτής που έχει ισχυροποιηθεί, όπως θα συνέβαινε με τη
Γερμανία.
Με τον συγκεκριμένο τρόπο, οι ανταγωνιστικότερες χώρες απομυζούν τις αδύναμες, συσσωρεύοντας μεγάλα πλεονάσματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους – όπου τα πλεονάσματα του ενός είναι τα ελλείμματα
του άλλου. Η εσωτερική υποτίμηση πάντως αποδείχθηκε ότι, δεν λειτουργεί
ανάλογα – επειδή μειώνονται μεν οι μισθοί αλλά όχι οι τιμές, η ζήτηση
καταρρέει οπότε, εάν δεν αυξηθούν οι εξαγωγές, η χώρα οδηγείται στον
καθοδικό σπειροειδή κύκλο του θανάτου.
Λογικά λοιπόν κάποια στιγμή κράτη όπως η Ιταλία και η Γαλλία, θα θελήσουν να κόψουν τον άλυτο γόρδιο δεσμό και να αποδράσουν από τη φυλακή του ευρώ – προτού ακόμη καταστραφούν ή/και μετατραπούν σε γερμανικές αποικίες.
Φυσικά η Γερμανία το γνωρίζει, έχοντας πάρει τα μέτρα της (ανάλυση) – ενώ βιάζεται να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη από τη συμμετοχή της στο ευρώ, κυρίως όμως να εξασφαλίσει τις απαιτήσεις της από τις άλλες χώρες (όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, όπου έχει ήδη πάρει τα κλειδιά της εύκολα, από την τελευταία μνημονιακή συμμορία).
Ο μοναδικός άγνωστος παράγοντας πάντως στην εξίσωση είναι οι Η.Π.Α., οι οποίες θέλουν να επιβάλλουν στην Ευρώπη τόσο τις αποικιοκρατικές συμφωνίες (ανάλυση), όσο και το οικονομικό ΝΑΤΟ – ενώ δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τη δήθεν ρωσική απειλή για να τα καταφέρουν.
Με απλά λόγια θα επιτρέψουν τη
διάλυση της ΕΕ και της Ευρωζώνης ή θα προωθήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες
της Ευρώπης, παρά τις αντιδράσεις της Γερμανίας; Τι
ανταλλάγματα και τι προνόμια θα της προσφέρουν, εάν δεν χρησιμοποιήσουν
άλλου είδους τρόπους για να την πείσουν; Πώς θα εμποδίσουν τη Βρετανία
να εγκαταλείψει την ΕΕ και τι θα σκεφτούν στην περίπτωση της Ιταλίας ή
της Γαλλίας;
Θα προλάβουν να δημιουργήσουν εκείνες τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες στα ευρωπαϊκά κράτη, με τη βοήθεια των μεταναστών, χωρίς την ύπαρξη των οποίων δύσκολα προωθείται μία τέτοια ένωση, όπως άλλωστε έχει τεκμηριωθεί από τις ίδιες τις Η.Π.Α.;
Κατά την άποψη μας, αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα, στα οποία πρέπει να δώσει κανείς απαντήσεις. Όσο για την Ελλάδα, ότι και να λέμε ή να γράφουμε βρίσκεται πλέον στο περιθώριο των εξελίξεων
– έχοντας τοποθετηθεί εκεί από τις κυβερνήσεις των μνημονίων, κυρίως
όμως από την θλιβερή τελευταία. Από την μητροκτόνο της ελληνικής και
ευρωπαϊκής αριστεράς, η οποία υπεξαίρεσε την εξουσία με το γνωστό πραξικόπημα.