Η μαζοχιστική στάση που διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία και που εκφράζεται με την απάθεια, για όσα επισυμβαίνουν στο πολιτικό προσκήνιο και υποθηκεύουν το μέλλον της, καταδείχνει το μαζοχιστικό χαρακτήρα μιας κοινωνίας που βιώνει τη σχέση της προς τα συμβαίνοντα σαν να προσδιορίζεται από το αναπόφευκτο πεπρωμένο.
Ετσι αποκτά "εξάρτηση" από το πολιτικά αόριστο και εκλαμβάνει ως δεδομένο το "αμετάβλητο". Ετσι ελλοχεύει ο κίνδυνος να βιώσει την αδιέξοδη κατάσταση στα όρια της απόγνωσης σαν πεπρωμένο.
Κι αυτό το "πεπρωμένο" με τις εφιαλτικές του διαστάσεις, αποκτά ρεαλιστικές ονομασίες, όπως "επιβαλλόμενο εκ των πραγμάτων", "αν δεν, θα πτωχεύσουμε" ή υποδουλώνεται στα παντός είδους εκβιαστικά διλήμματα. Ο μαζοχιστικός κοινωνικός χαρακτήρας "θεοποιεί" την υφιστάμενη πραγματικότητα.
Ολα πρέπει να γίνουν με συγκεκριμένο τρόπο και κατ'επιταγή του δυνατού. Κάθε άλλη ενέργεια ή αντίδραση βρίσκεται στις παρυφές της τρέλας ή τουλάχιστον του κινδύνου...
Και βέβαια κοινό γνώρισμα του μαζοχιστικού κοινωνικού σκέπτεσθαι είναι ότι η ζωή ορίζεται από δυνάμεις που βρίσκονται έξω από το άτομο, τη θέληση και τα συμφέροντά του. Αυτή η "λιπόθυμη" θέση της ελληνικής κοινωνίας, οδηγεί προοδευτικά στη φοβερή απογοήτευση, στην υποταγή στο τετελεσμένο ή στην όποια πολιτική αυθεντία, με τις όποιες "σωτηριολογικές" της εκτιμήσεις. Και γίνεται εμφανής η έλλειψη της ικανότητας των πολιτών να θέτουν αξιώσεις και να τις επιβάλλουν.
Πρόσημο θετικό δεν υπάρχει στο μαζοχισμό της κοινωνίας!
Η ευθυγράμμιση των κοινωνικών ομάδων με το μαζοχισμό, ιδίως τα τελευταία χρόνια, συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη του κοινωνικού φόβου, ενώ διόγκωσε την κυβερνητική αυθαιρεσία. Εχουμε να κάνουμε με φαινόμενο δομημένου μαζοχισμού, που παρουσιάζει στοιχεία ομοιογένειας, ώστε να είναι δυνατόν να γίνει αντικείμενο ψυχολογικής διερεύνησης.
Ο κοινωνικός μαζοχισμός με απόφυση την απάθεια, συνοδεύεται και από μια "κατάσταση ατονίας", πνευματικής και πολιτιστικής, της οποίας τα σύνδρομα είναι άκρως ανησυχητικά. Η εμπεδωμένη αίσθηση και η επικρατούσα σκέψη ότι όλα είναι "μονόδρομος", ναι μεν εξυπηρετεί το κυβερνητικό σχήμα και τη μνημονιακή πολιτική, επιτείνει δε την κοινωνική δυστυχία και μετατρέπει σε "λιπόσαρκη" την κυβερνητική λογική.
Εξ' ου και ο κίνδυνος για εκτροπές και υπερβολές της εξουσίας,που φροντίζει να τα παρουσιάζει ως "πλεονεκτήματα" στο κοινωνικό σύνολο. Και ο πολίτης με τη μαζοχιστική λογική του προσδένεται στα "πλεονεκτήματα", ενώ ασύνειδα πληρώνει πολιτικές αντιφάσεις και σφάλματα.
Η βιομηχανία της πολιτικής σπατάλης να διαφημίζει τα "πλεονεκτήματα" διαμορφώνει την υποταγμένη κοινωνική στάση στο αμετάβλητο. Τα μειονεκτήματα κρύβονται, χάνονται μπροστά στην καταιγιστική διαφήμιση των "πλεονεκτημάτων". Κι όσα μειονεκτήματα υπογραμμίζουν κάποιοι σκεπτικιστές ή κι ελάχιστοι πολιτικοί με καθαρή συνείδηση, είτε δεν φτάνει στην κοινωνία η φωνή του, είτε όταν φτάνει μοιάζει ενοχλητική, γραφική και γκρινιάρικη...
Ετσι όλα είναι τυλιγμένα στην αβεβαιότητα. Το παράδοξο ξεπερνιέται. Με την ελληνική κοινωνία να έχει ηγεμονεύοντες, αλλά να μην έχει ηγεσία. Μια κοινωνία χωρίς σαφή προσανατολισμό. Μια παραπαίουσα κοινωνία που μαζοχιστικά αποδέχεται τα ανομολόγητα, με υποκρισία και...νωχελικά αρνείται τις ευθύνες της.
Το βέβαιο είναι ότι ή η ελληνική κοινωνία θα βουλιάξει τελείως ή οι πολιτικοί αγύρτες θα εξοβελιστούν μέσα σε γενικό καγχασμό!..