Του Στέλιου Συρμόγλου
Μπορεί σε πολλούς εδώ να φαίνεται μονότονη η ανακίνηση της "κατάστασής" μας από τούτη τη γραφίδα, να ενοχλεί η απογυμνωμένη αλήθεια της και να προκαλεί ένα αίσθημα δυσφορίας η επιμονή του γράφοντα ότι γίναμε όντα μυθοπλαστικά, αντικρίζοντας την πραγματικότητα χωρίς κάποια προοπτική, παρρησία και ευθύτητα, έξω από επιφανειακότητες και συνήθειες. Με τη στάση μας να αναδίνει ένα ήχο ταραχής υπολανθάνουσας, αλλά δυστυχώς όλα τα προβλήματά μας απ' αυτή την αφετηρία ξεκινούν. Χάθηκε το "ρυθμιστικό ένστικτο" από την κοινωνία.
Είναι περιττό να τρεφόμαστε με μύθους. Η "θρησκεία των προσδοκιών" ναυάγησε ή πρέπει να ιδωθεί κάτω από άλλο φως. Η μόνη ελπίδα μας να επιζήσουμε ως ελεύθερη κοινωνία με αξιοπρέπεια, χωρίς να διαγκωνιζόμαστε γύρω από την αταραξία των στωικών ή την αισιοδοξία των αφελών, γύρω από την έκσταση των περιστρεφόμενων δερβίσιδων, είναι να αφυπνιστούμε.
Αυτό είναι το πιο επείγον χρέος μας ως κοινωνία. Για να καταστείλουμε οριστικά την οργανική μας παρανοική σύσταση, τον ωχαδερφιστικό μας οίστρο.
Σε γεωγραφικούς χώρους με υψηλό συντελεστή ιστορικής συνέχειας, όπως η Ελλάδα, απομονωμένος σαν τα ηπειρωτικά της όρη ή τα νησιά του Αιγαίου της, ακόμη και τα πιο μακρινά ήθη και οι αναμνήσεις του ιστορικού υποσυνείδητου από τη νεοελιθική προιστορία, από την εποχή των κυκλαδικών ειδωλίων, διευκρινίζει ο Ελύτης, παρέχουν "κλειδιά" για την αναστροφή και την προβολή του παρόντος.
Η λαική αντίδραση στην πολιτική βαρβαρότητα έχει ανάγκη από σημεία αναφοράς. Η πολιτική καιροσκοπική επιδίωξη πρέπει να προσκρούει στη λαική νόηση, που είναι η ύψιστη μορφή της κοινωνικής πραγματικότητας. Το υπόστρωμα της ιδανικής αντίδρασης είναι η αναγκαστική συνοδοιπορία με την ελληνικότητα, η απαλλαγή από το συλλογικό σύμπλεγμα της ενοχής, από το σύνδρομο της εθνικής μειονεξίας και από την έρπουσα φοβία ως επιστέγασμα των διαφόρων εκβιαστικών διλημμάτων.
Τα τραύματα της κοινωνίας, οι σωτηριολογικές ή εσχατολογικές ερμηνείες της ελληνικής πραγματικότητας, ακόμη και οι προσδοκίες, δεν πρέπει να αποτελούν εμπόδιο, για την πρόσδεση μας στην κατακτητική έπαρση του Ελυτικού "Την μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς".
Οι διεργασίες γίνονται πάντα στο κοινωνικό υποσυνείδητο, κάτω από πιέσεις υποστασιακού "αλυτρωτισμού" και μέσα σ' ένα κλίμα μεσσιανικής αναμονής, αποκαλυπτικών προμηνυμάτων, απογοήτευσης ή οργής, αναθέματος και παρακμής.
Προέχει η συνειδητοποίηση από το λαό της ιδιαίτερης προσωπικότητάς του. Η "σύνθεση" ενός λαικού δυναμικού "πιστεύω", που απαρνιέται και παρωδεί ό,τι έχει δημιουργήσει, χρησιμοποιεί ή και καταχράται η πολιτική επινοητικότητα, η ταυτισμένη εν πολλοίς με την απάτη και το ψέμα, με το σουρεαλισμό που προκαλεί την κοινή λογική.
Και βέβαια στον πολιτικό παραλογισμό που κάνει και τις...ώρες της σιωπής να αντηχούν!
Η αντίδραση του λαού είναι η μόνη εφικτή λύση. Απ' αυτή θα αναδυθεί η ελπίδα. Απ' αυτή θα αναδυθεί ο ηγέτης. Ας σταματήσουμε την ίδια επωδό "δεν υπάρχει κανείς, αυτούς έχουμε" κι άλλες βλακώδεις δικαιολογίες της "λογικής του φόβου", για να μη θιγούν περαιτέρω τα όποια συμφέροντά μας, ακόμη και να μη διαταραχθούν οι συνήθειές μας ή η εκλεκτική μας συγγένεια με το όποιο "βόλεμα".
Η "ελπίδα" δεν μπορεί να αναζητείται στις "στημένες" αγορές ελπίδων από τα παρακμιακά κομματικά εργαστήρια της παραπληροφόρησης.
Δεν μπορεί η πλειοψηφία του λαού να ζει στην "κόλαση" με το φόβο για την κόλαση! Είναι σαν το νερό της Νεκράς θάλασσας, που έγινε στη μνήμη του λαού αλάτι και την πάστωσε!
Και οι "οικόσιτοι" της κοινωνικής ανοχής πολιτικοί "δικαιωματατζήδες", αν και ηθικά ξεβράκωτοι, με την ψευδεπίγραφη σφραγίδα στο μέτωπο, να στήνουν το θρασύτατο χορό τους γύρω από τον "Επιτάφιο" της κοινωνίας, ως δραματική κατάληξη ενός επώδυνα σαρκαστικού πανοράματος τελετουργικών πολιτικών ασχημιών.
Δεν μπορεί ο Ελληνες, πρόσωπα ενός ανελέητου σπαραγμού, απλώς να αναμένουν τη φάση της χάρης και ως επαίτες να περιπλανώνται στην Ευρώπη και απανταχού, για τη συνέχιση της ζωής τους!