Μετά το Βρετανικό
δημοψήφισμα, μια σύνθετη γεωπολιτική εξίσωση αποτυπώνεται πάνω από τις
κοινωνίες της Ευρώπης...
Το αδιαφιλονίκητο στάνταρντ αυτής της εξίσωσης, είναι ο καταλυτικός ρόλος της λαϊκής
αποφασιστικότητας, αναφορικά με την ενεργοποίηση πολιτικών εξελίξεων και
πολιτικών ανατροπών. Ο Βρετανικός λαός με την αποφασή του επιβεβαίωσε γι ακόμη
μια φορά πως η συνομωσία του τρόμου δεν είναι αήτητη, τα οχυρά των εκβιασμών
δεν είναι απόρθητα, οι κωδικοί της καταστροφολογίας δεν είναι απαραβίαστοι. Πρόκειται για χάρτινα τέρατα «φοβερά
και τρομερά», που φαντάζουν ανίκητα μόνο όταν οι λαοί τα κοιτάζουν γονατιστοί
και με σκυμένο το κεφάλι.
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ο δυναμικός πολλαπλασιαστής αυτής της εξίσωσης, είναι η αύρα της κοινωνικής χειραφέτησης
που αποπνέεται αντικειμενικά, με ενσωματωμένη δυναμική που είναι ικανή να
αφυπνίσει την κλονισμένη αυτοπεποίθηση των λαών της Ευρώπης. Το επικοινωνιακό
μάρκετινγκ της πνευματικής καταστολής, ανακαλύπτει και αναδεικνύει, σεισμούς,
λοιμούς και καταποντισμούς που απειλούν από παντού να «καταπιούν» την Ευρώπη.
Οι λαοί όμως, αυτό που βλέπουν, είναι πως η
λεωφόρος της απόδρασης από τη νεοναζιστική φυλακή που...
βάφτισαν «κοινό ευρωπαϊκό
μας σπίτι», έχει φωταγωγηθεί, κι αυτό που αναζητούν είναι την έμπνευση και
την προτροπή για να τον ακολουθήσουν μαζικά και συντονισμένα.
Οι μεταβλητές αυτής της εξίσωσης είναι πολλές. Δεν έχει πρακτική αξία να τις
απαριθμήσουμε. Αυτό που έχει σημασία, είναι να προσδιορίσουμε την κατεύθυνση
στην οποία κινούνται, γιατί αυτό που δεν
πρέπει να γίνει και αυτή τη φορά, είναι να αυτοπαγιδευτούμε στη διαδρομή
και στη συλλογιστική τους.
Σκαρώνονται μακριά από τους λαούς, σχεδιάζονται μέσα
στα σκοτεινά δωμάτια των επιτελείων, δρομολογούνται από τους εκπροσώπους των
ισχυρών οικονομικών συμφερόντων και τους αχυρανθρώπους τους στην πολιτική
διοίκηση, και σε τρία πράγματα προσβλέπουν κατά βάση:
- Στην εξαλλαγή του BREXIT σ ένα τραβεστί σύμφωνο συμβίωσης στη βάση μιας κοινότητας γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων...
- Στην αναδιανομή της πίτας με τράμπες, με νεοπαγείς αποκλειστικότητες αλλά και με καινούριες γεωπολιτικές και οικονομικές συμμαχίες...
- Στην περιχαράκωση της κοινωνικής δυναμικής, και στην κατά το δυνατόν ανώδυνη εκτόνωσή της, είτε με την παρεμβολή αδιέξοδων εθνικισμών είτε με αλλοτριωμένα ψευτοϊσοδύναμα, που θα μπορούσαν να θολώσουν τη στόχευση και να ευνουχίσουν το ουσιαστικό περιεχόμενο της όποιας της προοπτικής.
Είναι λοιπόν
φανερό ότι στο επίπεδο της ανάλυσης,
προφανώς και έχει αξία να καταπιάνεται κανείς με όλα τα παραπάνω και φυσικά να
τα αποκαλύπτει. Στο επίπεδο της
δράσης όμως, τα πράγματα είναι περισσότερο σύνθετα. Κι αυτό για δύο λόγους:
Πρώτον: Τα μαχητικά δεδομένα, το «παραγωγικό» μείγμα
τους, οι λειτουργικές παράμετροι, και οι δραστικοί καταλύτες που θα
τροφοδοτήσουν με γεγονότα τις εξελίξεις – ενίοτε και απρόβλεπτα – δεν κλιμακώνονται
εμφανώς, δεν συμπεριλαμβάνονται στην επικοινωνιακή καταιγίδα των ημερών, δεν εντάσσονται
στην ημερήσια διάταξη της επικοινωνιακής θεματολογίας των ΜΜΕ, των δηλώσεων και
των αντιδηλώσεων.
Διαδραματίζονται στο παρασκήνιο. Παραμένουν επιμελώς
κεκαλυμμένα. Θα ξεσπάσουν με τρόπο αιφνιδιαστικό σκορπώντας γύρω τους
δυσεπίλυτα τετελεσμένα.
Από αυτή την
άποψη δε θα τα αναζητήσουμε στα εμφανή, γιατί σ αυτή την περίπτωση απλά δε θα
τα ανακαλύψουμε. Θα πρέπει να αναζητηθούν στα μη εμφανή, στα μη ανακοινώσιμα,
εκεί που πάντα σχεδιάζονται οι βρώμικες δουλειές, και που μόνο η ευρύτερη
κοινωνική και πολιτική επαγρύπνιση μπορεί να τις ανακόψει.
Δεύτερον: Η κυρίαρχη πολιτική ατζέντα πρέπει ν αλλάξει
φυσιογνωμία. Και για ν αλλάξει φυσιογνωμία πρέπει ν αλλάξει χέρια. Πρέπει να
μετακομίσει σε άλλο εργαστήρι διαμόρφωσης. Πρέπει ν αποκτήσει μια διαφορετική
σχέση με τους πολίτες και τους εργαζόμενους. Πρέπει να διαμορφώσει
πρωταγωνιστές, υπόλογους και ενόχους. Είναι μοιραίο.
Δεν μπορεί στην επόμενη μέρα να είμαστε όλοι
ίδιοι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δε γίνεται
η οικοδόμηση της αναγέννησης να μη θεμελιωθεί πάνω στην παραδειγματική τιμωρία
των πρωταίτιων της διάλυσης και της γενικευμένης δυστυχίας.
Όλα τα παραπάνω
πρακτικά σημαίνουν πως η κυρίαρχη
πολιτική ατζέντα θα πρέπει να πάψει να σύρεται στα απόνερα της ελεγχόμενης
θεματολογίας από τα επιτελεία των χορογράφων, και θα πρέπει να αποκτήσει ταυτότητα εξέγερσης.
Αυτό σημαίνει πως
δε θα τροφοδοτείται με υλικό από τους προσκυνημένους της ενημέρωσης, αλλά από
τις πρωτοβουλίες των πρωταγωνιστών της ανατροπής.
Αυτό απαιτεί πως
η θεματολογία της δε θα διαμορφώνεται εκεί που προσκυνούν τα ανδρείκελα, αλλά
στους δρόμους όπου θα πρέπει η κοινωνία όρθια να απαιτεί και να επιβάλει
γενικευμένες πολιτικές ανατροπές.
Οι οποίες δε θα
αποκτήσουν ταυτότητα αν δεν καταδειχτούν επώνυμα οι πολιτικές της καταστροφής,
και τα ανδρείκελα που τις διαχειρίστηκαν.
Των οποίων η τύχη
πρέπει να έχουμε πλήρως ξεκαθαρισμένο πως, για
τις μεν πολιτικές, θα πρέπει η πολιτική αποδοκιμασία να είναι απόλυτη και
ασυμβίβαστη, για τα δε πολιτικά
ανδρείκελα η πολιτική τιμωρία θα πρέπει να είναι παραδειγματική διότι για
όλους αυτούς δεν αρκεί η πολιτική αποδοκιμασία.