Δεν είναι ευχάριστο αλλά πρέπει να το παραδεχτούμε.Ο Ταγίπ Ερντογάν “παίζει μπάλα” στο γήπεδο διπλωματία. Αν θα σκοράρει ή θα φάει πολλά γκολ,είναι άλλο θέμα συζήτησης.Το σημαντικό είναι ότι αγωνίζεται,την ίδια ώρα που εμείς δείχνουμε ότι “χτυπάμε παλαμάκια από την εξέδρα”.
Ο Ερντογάν έκανε άνω κάτω όλη τη περιοχή.Έκοψε για έξι χρόνια κάθε δεσμό με το Ισραήλ. “Σκότωσε” τις σχέσεις της Τουρκίας με τη Ρωσία καταρρίπτοντας το ρωσικό αεροσκάφος.Κι αφού τα έκανε όλα αυτά τώρα ανακοινώνει συμφωνία “επανασύνδεσης” με το Ισραήλ και ζητά συγγνώμη από τον Πούτιν ελπίζοντας “σε γρήγορη επαναπροσέγγιση Άγκυρας-Μόσχας”.
Δεν θα σταθούμε σ΄ αυτά που λέει ο Ερντογάν και οι υπουργοί του.Θα επισημάνουμε αυτά που λένε ο Πούτιν και ο Νετανιάχου.
“Στις σχέσεις μεταξύ κρατών δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί, μόνο συμφέροντα”,δήλωσε πριν μερικές μέρες ο Ρώσος πρόεδρος. Ο δε Νετανιάχου κάνοντας δηλώσεις για την συμφωνία με την Τουρκία μίλησε για “τεράστιο κέρδος για το Ισραήλ”, επισημαίνοντας ότι εννοεί τεράστιο οικονομικό κέρδος.
Αυτό μετρά στις σχέσεις των κρατών,αυτό αναζητούν με την διπλωματία.
Δυστυχώς στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουμε την αίσθηση ότι κυβερνήσεις και ΥΠΕΞ το ΄χουν ξεχάσει. “Πανηγυρίζαμε” κάθε φορά που ο Ερντογάν τσακωνόταν με κάποιο,θεωρώντας δεδομένο ότι θα ΄ρθει …στην αγκαλιά μας! Ήρθαν…Οι ισραηλινοί πήραν αυτό που ζήτησαν. “Ζωτικό χώρο” για να εκπαιδεύονται.Ότι έχασαν από τους Τούρκους δηλαδή. Ανέμεναν πολλά περισσότερα και μας τα υπενθύμιζαν. Είχαν προτείνει πολλά,ακόμη και κοινές συνεδριάσεις των υπουργικών συμβουλίων των δύο χωρών. Ανταποκρινόμασταν με ρυθμούς χελώνας!
Ο Πούτιν και η Ρωσία αναγνωρίζουν τη δύσκολη θέση της Ελλάδας,στο να στρεψει το τιμόνι της διπλωματίας προς τη Μόσχα. Αλλά από την άλλη θα περιμένε ότι αυτά που η Αθήνα λέει θα τα τηρεί. Τελευταίο παράδειγμα το θέμα με την παραγωγή Καλάσνικοφ στην Ελλάδα.Θέμα που εμείς το ανοίξαμε και το διαφημίσαμε,αλλά τώρα δεν δείχνουμε πάλι έτοιμοι να το προχωρήσουμε. Είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα…
Η διπλαωματία δεν γίνεται μόνο με την “εικόνα”. Και μάλιστα την τηλεοπτική.Δεν αρκεί να τραγουδά επί τουρκικού εδάφους το “we are the world” με τους ομολόγους του από το ΝΑΤΟ,για να “εξομαλυνθούν” οι σχέσεις μας με τη Τουρκία. Δεν φθάνει η επίσκεψη Πούτιν στην Αθήνα,ούτε αυτή του Τσίπρα στο Ισραήλ.Το θέμα είναι τι γίνεται πίσω απ΄ όλα αυτά.
Πολύ φοβόμαστε ότι …δεν υπάρχουμε πουθενά! Και γι΄ αυτό θα πρέπει να ανησυχούμε για την τακτική επαναπροσέγγισης που ακολουθεί ο “παίκτης” Ερντογάν.