Διαβάζω με λύπη τα νέα του Μαρινόπουλου, τα οποία δεν αφορούν πλέον προσφορές αλλά τα άδεια ράφια, την πτώχευση και ένα κάποιο πλάνο εξυγίανσης.
Περίπου 12.500 εργαζόμενοι βρίσκονται στον αέρα. Με δεδομένο όμως ότι στην Ελλάδα έχουμε 2.000.000 ανέργους και πως οι πρώτοι έχουν οι περισσότεροι οικογένεια, τότε συμπεραίνουμε πως ένας πολλαπλάσιος αριθμός των 12.500 βρίσκεται ξεκρέμαστος.
Τι θα γίνει τόσος κόσμος; Πού θα
βρει ξανά δουλειά; Όλος αυτός ο κόσμος που εργάζεται από το πρωί ως το βράδυ στα ταμεία, τις αποθήκες, τα ψυγεία, τα ράφια... Τι θα κάνει;
Και μόλις πριν λίγες εβδομάδες τους έβλεπες πάλι να
σκάνε ένα δειλό χαμόγελο...
Επί μήνες τα ράφια ήταν σχεδόν άδεια ή γεμάτα μόνο μπροστά με εμφιαλωμένο νερό, πατατάκια και αλεύρι.
Ξαφνικά διαφάνηκε η ελπίδα. Έστω ότι θα μπορούσε η κατάσταση να πάει παρακάτω. Τα ράφια άρχισαν πάλι να υποδέχονται προϊόντα. Τμήμα των πελατών επέστρεψε. Όμως δεν κράτησε πολύ.
Δεν ξέρω πως έπεσε έξω η εταιρεία. Είναι γεγονός πως είχε ξανοιχθεί πολύ η εταιρεία. Άνοιξε πολλά καταστήματα, εξαγόρασε αλυσίδες. Δεν είναι εύκολο να τα συντηρείς όλα αυτά. Το χάσμα μεγάλωσε και τα capital controls απλά τον αποτέλειωσαν.
Ωστόσο ο δικός μου νους τρέχει στους εργαζόμενους τόσο του Μαρινόπουλου όσο και των προμηθευτών του, καθώς αρκετοί μπορεί να οδηγηθούν στο λουκέτο αν δε λάβουν τα χρωστούμενα.
Η κατάσταση είναι κρισιμότατη. Όχι μόνο για την ελληνική οικονομία αν δεν προσεχθεί η συγκεκριμένη νάρκη, αλλά και για χιλιάδες οικογένειες που έχουν οδηγηθεί στο όριό τους.