ΜΑΚΕΔΩΝ
Αν γίνει αποδεκτή η διζωνική ομοσπονδία, υπάρχουν φόβοι πως το πιο πιθανόν είναι να βαδίσει η Κύπρος τον δρόμο της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.
Το πόση «δημοκρατική ευαισθησία» υπάρχει στην Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, που υποτίθεται πως διαφέρει λόγω σεβασμού στα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα του ανθρώπου, έχει διαπιστωθεί πολλές φορές, αλλά το τερατούργημα που εκβιάζει η Δύση να υπάρξει στη Κύπρο, ξεφεύγει από κάθε λογική, αφού καθιστούν ισότιμη την μειοψηφία του 20% με την πλειοψηφία του 80%.
Αν τελικά, υπάρξει Κύπριος πρόεδρος που θα υπογράψει την ίδρυση νέου κυπριακού κράτους «διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας», αφού φυσικά προηγουμένως με τις γνωστές παραπλανητικές μεθοδεύσεις αποσπαστεί η έγκριση του λαού με δημοψήφισμα (παρά την εμπειρία της διενέργειας παρόμοιου στον ελλαδικό χώρο), τότε ο Αττίλας του 1974 θα φαντάζει πλημμέλημα, ευρισκόμενοι προ αναπόδραστων αδιεξόδων.
Αν γίνει αποδεκτή η διζωνική ομοσπονδία, το πιο πιθανόν είναι να βαδίσει η Κύπρος τον δρόμο της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Κι αυτόν τον φόβο δεν το εκφράζω μόνον εγώ, αλλ’ αποτελεί πάγια θέση των κομμάτων της Κύπρου -πλην ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, βεβαίως- με το ΕΔΕΚ του Βάσου Λυσσαρίδη να το εκφράζει με στεντόρεια φωνή. Ο Χρήστος Αλεξάνδρου, πολιτικός επιστήμονας, και πολιτευτής του κόμματος, γράφει:
«Οι Έλληνες της Κύπρου, ως άλλοι Σερβοβόσνιοι, θα υποχρεωθούν να ζήσουν σε ένα αντιλειτουργικό, αντιπαραγωγικό έως εχθρικό κράτος με βέβαιη την πολιτική, εθνική και οικονομική τους καθίζηση. Πολλοί θα αναγκαστούν να αυτοπροσφυγοποιηθούν, όπως συμβαίνει τώρα με τους Σέρβους, όπου το εν τέταρτο του πληθυσμού εγκατέλειψε τη χώρα, ενώ ο μέσος όρος του μηνιαίου εισοδήματος έχει κατέβει γύρω στα διακόσια πενήντα ευρώ.
» Η απογοήτευση και το έντονο αίσθημα αδικίας θα κρατούν μονίμως φορτισμένη την ατμόσφαιρα και αργά ή γρήγορα θα απαιτηθεί από μεγάλο μέρος του πληθυσμού η απόσχιση. Αυτό όμως θα απαγορεύεται από την ίδια την συμφωνία και έτσι θα μείνουμε εγκλωβισμένοι στην τουρκική μέγγενη. Αυτό με τη σειρά του πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε ξέσπασμα βίας τόσο μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων αλλά και ανάμεσα μας με άγνωστη κατάληξη».
Αυτά που γράφει ο Χρ. Αλεξάνδρου δεν τα αντιλαμβάνονται οι ισχυροί που θέλουν να επιβάλουν αυτήν την «λύση»; Προφανώς και δεν τους είναι άγνωστα. Όπως και το ότι διαβεβαίωναν πως το πείραμα της τριζωνικής ομοσπονδίας στην Βοσνία θα επιτύγχανε, γι’ αυτό και είχαν προβλέψει την παραμονή στην χώρα διεθνούς δύναμης προς επίβλεψη της τήρησης των συμφωνιών, για μία διετία. Πέρασαν πάνω από 20 χρόνια, και οι διετίες ανανεώνονται συνεχώς. Πόσο όμως θα διατηρηθεί ένα κράτος, επιβλεπόμενο από ξένες δυνάμεις;
Έχει ιδιαίτερη σημασία επ’ αυτού τι έγραψε μεταξύ άλλων στο βιβλίο του ο Τίμοτι Λες, πρώην επικεφαλής της βρετανικής πρεσβείας στη Μπάνια Λούκα και διευθυντής του οργανισμού «Νιου Γιούροπ» που ασχολείται με την αξιολόγηση των κινδύνων στη νοτιοανατολική Ευρώπη:
«Ένα νέο κύμα συγκρούσεων θα προκύψουν από τις μετατοπίσεις των υπαρχόντων συνόρων στα Βαλκάνια. Νέα κύματα προσφύγων, όπως εκείνα της δεκαετίας του ’90 θα παρουσιασθούν πάλι». Ο συγγραφέας ισχυρίζεται, ότι το χάος θα δημιουργηθεί και με την απόσχιση της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας, η οποία με δημοψήφισμα θα ενωθεί με τη Σερβία. (Σύμφωνα με την υποτιθέμενη αυτή εξέλιξη, και ο φιλοσερβικός πληθυσμός του Μαυροβουνίου θα ζητήσει ένωση με τη Σερβία, υποστηρίζει ο Τίμοτι Λες).
Επανερχόμενοι στην Κύπρο, μόνον ο Αναστασιάδης στέλνει αισιόδοξα μηνύματα, με κάποιες επιφυλάξεις, αλλά φαίνεται πως κι αυτός πιέζεται ισχυρά. Εδώ, έφθασε και ο Μπαν κι Μουν, πλην των Αμερικανών και Άγγλων, να «απαιτεί» για την εξεύρεση λύσης εντός του 2016, με τον Αναστασιάδη να δηλώνει ότι αυτό είναι εφικτό.
Για κατακλείδα, επανέρχομαι σε μια παράγραφο του Χρ. Αλεξάνδρου: «Η καλύτερη προοπτική στο τέλος, δυστυχώς, θα είναι το διαζύγιο, και η χειρότερη, με πρόσχημα την τάξη και τη διατήρηση της συμφωνίας, η κατάληψη ολόκληρης της Κύπρου από την Τουρκία. Έτσι, η Ιστορία θα επαναληφθεί ξανά ως φάρσα και η τραγωδία μας μεγιστοποιημένη. (…) Η διαφορά με την Βοσνία-Ερζεγοβίνη είναι πως εκεί η «λύση» τούς επιβλήθηκε με πόλεμο από τη διεθνή κοινότητα, δηλαδή από το ΝΑΤΟ, ενώ εμείς θα την επιλέξουμε από μόνοι μας. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».