«Ζούμε υπό καθεστώς διπλής κατοχής, εσωτερικής και ξένης, οφείλουμε να εξεγερθούμε!»
Αυτή η παλαιότερη (14-1-14) δήλωση του Γιώργου Κοντογιώργη, φαινομενικά έρχεται σε αντίθεση με το μεταγενέστερο απόφθεγμα που περιλαμβάνεται στο τελευταίο του βιβλίο "Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά" (1916) όπου επιμένει πως "η σημερινή ελληνική κρίση παρουσιάζει μια θεμελιώδη ιδιαιτερότητα σε σχέση με τη γενικότερη δυτική κρίση. Είναι πρωτογενώς πολιτική, δημιούργημα εξ ολοκλήρου του (ελληνικού) πολιτικού συστήματος".
Η αντίφαση είναι "φαινομενική" γιατί με την αντικατάσταση του όρου "σημερινή ελληνική κρίση" με τον όρο "διπλή κατοχή", συμφωνούμε αβίαστα πως μόνο ένα καθεστώς εσωτερικής κατοχής σαν αυτο που αναλύεται διεξοδικά στα περισσότερα βιβλία του Κοντογιώργη, θα μπορούσε να παραδοθεί αμαχητί και να παραδώσει "αμετάκλητα και άνευ όρων" την ελληνική κοινωνία σε ένα τόσο αποκρουστικό, απάνθρωπο και καταστροφικό καθεστώς εξωτερικής κατοχής.
Αλλά παραδίδοντας τα ηνία της εξουσίας στα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης, στο ΔΝΤ και την ΕΚΤ, η κομματική ολιγαρχία που ελέγχει ολόκληρη πια τη Βουλή, έχει ήδη προ πολλού υπογράψει τη θανατική της καταδίκη, αφου ο στόχος των κατακτητών είναι η ολοκληρωτική Εθνοκτονία και όχι η διατήρηση του αποικιακού "ελέγχου" πάνω στο ελληνικό έθνος-κράτος.
Και με τον όρο "Εθνοκτονία" δεν εννοούμε την τυπική κατάργηση της καταστατικής υπόστασης της Ελλάδας ως "έθνος-κράτος" όπως τη φαντάζονται οι εθνομηδενιστές κάθε απόχρωσης (ιδιαίτερα εκείνοι που δεν έχουν καν συναίσθηση του εθνομηδενισμού τους).
Εννοούμε την καταστροφή των οικονομικό-κοινωνικών όρων και προϋποθέσεων αναπαραγωγής του ελληνικού σχηματισμού ως Έθνους ΚΑΙ ως Κράτους.
Πολλοί συνεχίζουν και μιλάνε για Λιβανοποίηση ή Κοσοβοποίηση της Ελλάδας στα πλαίσια της ΕΕ.
Εδώ όμως είμαστε μάρτυρες μετατροπής της χώρας σε ...Λωρίδα της Γάζας!
Συνεπώς, η πανεθνική αντίσταση και "εξέγερση" κατά του καθεστώτος διπλής κατοχής είναι η μία και μόνη οδός σωτηρίας της χώρας μας.
Αυτή είναι η ακριβής διατύπωση των πολιτικών προταγμάτων που απορρέουν από την εφαρμογή της θεωρίας Κοντογιώργη για το ολιγαρχικό καθεστώς ιδιοποίησης του πολιτικού συστήματος και Κράτους απο την κομματοκρατία της Μεταπολίτευσης, στις συγκεκριμένες συνθήκες καθεστώτος αποικίας χρέους
Σ´ αυτές τις συνθήκες που επιβλήθηκαν στη χώρα το 2010, το πρόταγμα του Άρθρου 120 ανταποκρίνεται στη διπλή φύση του καθεστώτος κατοχής.
Η εξέγερση καθίσταται πιο αναγκαία από ποτέ, όχι επειδή το καθεστώς διπλής κατοχής "διπλασιάζει" την καταπιεστική και κατασταλτική ισχύ του ή υποδιπλασιάζει τις ήδη περιορισμένες θεσμικές δικλείδες "βελτιώσεων" στη σχέση κράτους-κοινωνίας, αλλά επειδή η εξωτερική κατοχή σταδιακά επικαλύπτει και μεγενθύνει τις εγγενείς αδυναμίες ή "ρωγμές" στις λειτουργίες νομιμοποίησης του "εσωτερικού" κατοχικού καθεστώτος της Μεταπολίτευσης.
Έτσι παρατηρούμε ανήμποροι αυτό που συμβαίνει εδώ και καιρό:
Σε πολλούς τομείς "τυπικής" εθνικής κυριαρχίας, όπως τη διαχείριση δημοσίων εσόδων, τη μεταβίβαση δημόσιας περιουσίας, την προστασία της πρώτης κατοικίας ή - ακόμα χειρότερα - την προστασία των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και δημογραφικής ομοιογένειας της Ελλάδος, οι "αρμοδιότητες" μεταβιβάζονται τελεσίδικα από το πολιτικό σύστημα της "εσωτερικής" κατοχής σε μηχανισμούς της "ξένης" κατοχής, όπως τρόικα, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, ESM, "υπερταμείο δημόσιας περιουσίας", "κόφτης", distress funds ιδιωτικών δανείων η δανείων με κρατικές εγγυήσεις (ΔΕΚΟ, ΟΤΑ) κλπ.
Στους τομείς της παιδείας και του πολιτισμού, οι δυνάμεις του εθνομηδενισμού και της στρατευμένης αμάθειας επελαύνουν αφού είχαν λουφάξει πέρσι στο πεντάμηνο της "υπερήφανης διαπραγμάτευσης". Την ίδια στιγμή οι υποδομές της δημόσιας εκπαίδευσης αποσυντίθενται σε κατάσταση μόνιμης υπολειτουργίας και υποχρηματοδότησης.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας και η μεταβίβαση εξουσιών του ελληνικού κράτους συμβαδίζει με την κλιμακούμενη οικονομική και κοινωνική γενοκτονία.
Ο κλάδος-ατμομηχανή κάθε εθνικής οικονομία (ακόμα και στις ΗΠΑ), δηλ. αυτός της αγοράς ακινήτων και της κατασκευαστικής βιομηχανίας, έχει αποδεκατιστεί, με το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλαιουχικού του εξοπλισμού εκποιημένου σε εξαγωγές μεταχειρισμένων μηχανών προς Τρίτες χώρες.
Η τραπεζική πίστη και αποταμίευση έχει καταρρεύσει μετά από έξι χρόνια πιστωτικής ασφυξίας, και μετά την "επιτυχή" εκποίηση των τραπεζών έναντι πινακίου φακής σε μια χούφτα κερδοσκοπικών funds, έρχεται η σειρά για εκποίηση των δανείων τους.
Ο τομέας της δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλισης ψυχορραγεί αδυνατώντας να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες εκατομμυρίων φτωχών ή απόρων ασφαλισμένων, ενώ πολλαπλασιάζονται οι θάνατοι από χρόνια νοσήματα, καρδιακά, εγκεφαλικά και καρκίνους.
Ακόμη και η Δικαστική Εξουσία, το τελευταίο προπύργιο "κράτους δικαίου" και προστασίας των στοιχειωδών δικαιωμάτων των πολιτών, πρόκειται σύντομα να τεθεί υπό κηδεμονία από 200 Γερμανούς δικαστές, οι οποίοι επιλέχθηκαν από το Βερολίνο να αναλάβουν τον "εξορθολογισμό" της διεκπεραίωσης δικαστικών υποθέσεων με πρωτεραιότητα στις διαδικασίες πτώχευσης, δήμευσης, κατάσχεσης και πλειστηριασμών ιδιωτικής περιουσίας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το καθεστώς αποικίας χρέους αποκτά τα "κλασσικά" χαρακτηριστικά δουλοπαροικίας ή προτεκτοράτου όπου ή εσωτερική κατοχή της κομματοκρατίας χάνει κάθε μέσο αυτοτελούς εξυπηρέτησης των συμφερόντων της και είτε λειτουργεί πλειοδοτώντας στις απαιτήσεις των κατακτητών (ως Κουίσλινγκ της τρόικα) είτε... ρευστοποιείται και υποκαθίσταται από ξένους εγκαθέτους της Ύπατης Αρμοστείας.
Και εδώ αναδεικνύεται η προαναφερθείσα ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στο σημερινό "μεταμοντέρνο" καθεστώς κατοχής της Νέας Τάξης που επιβλήθηκε στη χώρα το 2010, και τα ανάλογα καθεστώτα επιτροπείας ή κατοχής που έχει υποστεί η Νεώτερη Ελλάδα κατά το παρελθόν, αλλά ακόμα και αυτό το σύστημα της προγενέστερης Οθωμανικής κυριαρχίας. Στόχος της Νέας Τάξης δεν είναι απλώς η κατοχή, εκμετάλλευση και εκποίηση του πλούτου ενός "αποτυχημένου" κράτους αλλά η ιστορική κατεδάφιση και εκθεμελίωση του Υπαρκτού Ελληνισμού.