Είναι ασφαλώς σωστό να τηρεί και να
εφαρμόζει κανείς πιστά αυτά που υπογράφει, όπως συμβαίνει με την
ελληνική κυβέρνηση – αφού διαφορετικά χάνει την αξιοπιστία του. Αρκεί βέβαια να συμπεριφέρονται ανάλογα οι «αντισυμβαλλόμενοι», κρατώντας επίσης το λόγο τους
– όπως στο θέμα της υπόσχεσης για το χρέος που, θεωρητικά τουλάχιστον,
έχει δοθεί στον πρωθυπουργό. Τι γίνεται όμως αλήθεια, όταν μία χώρα έχει
υπογράψει τη θανατική της καταδίκη, όπως προφανώς η Ελλάδα;
Από την άλλη πλευρά είναι επίσης σωστό
να τηρεί κανείς τις προεκλογικές του δεσμεύσεις – μία από τις
σημαντικότερες των οποίων ήταν η επιδίωξη της διαγραφής χρέους, καθώς επίσης η κατάργηση των μνημονίων. Ακόμη περισσότερο, είναι υποχρεωμένος να σέβεται τις δημοκρατικές αποφάσεις της πλειοψηφίας των Πολιτών – όπως
ήταν το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Εάν θεωρεί δε ότι, η διενέργεια πρόωρων
εκλογών ξεπλένει τις αμαρτίες του παρελθόντος, τότε είναι θέμα των
Ελλήνων – οι οποίοι βέβαια, εφόσον δεν αντιδρούν συμπεριφερόμενοι σαν
πρόβατα, μάλλον το αποδέχονται.
Η κυβέρνηση τώρα επιθυμεί να διατηρήσει
την αξιοπιστία της απέναντι στην ευρωπαϊκή Τρόικα, παρά το ότι η
συμφωνίες που έχει υπογράψει ισοδυναμούν με τη θανατική καταδίκη της
πατρίδας της – ενώ στο θέμα του χρέους δεν φαίνεται τίποτα. Την ίδια
στιγμή, αδιαφορεί για την αξιοπιστία της απέναντι στους Έλληνες, θεωρώντας επί πλέον πως έχει ξεπλυθεί από τα αμαρτήματα του παρελθόντος – καθώς επίσης από τις τεράστιες ζημίες που προκάλεσε (συνεχίζουν ακόμη) στην οικονομία της χώρας.
Εύλογα συμπεραίνει λοιπόν κανείς πως
πιστεύει ότι, η πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων απέναντι στην
Τρόικα, άρα στη Γερμανία, θα τη διατηρήσει στην εξουσία και όχι ο λαός –
ενώ είναι αυτό που την ενδιαφέρει, η καρέκλα της δηλαδή και τίποτα
άλλο. Οφείλει βέβαια να γνωρίζει πως είναι εντελώς διαφορετική η έννοια του εταίρου με αυτήν του υποτελή σε μία ένωση κρατών – ενώ έχει μακροπρόθεσμα πολύ επώδυνες συνέπειες.
Κάτι ανάλογο τώρα συμβαίνει με τη Γαλλία
– ο πρόεδρος της οποίας, ότι χειρότερο έχει αναδείξει ποτέ η μεγάλη
αυτή χώρα, θεωρεί πως η ίδια πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων απέναντι στη Γερμανία, θα τον διατηρήσει τελικά στην εξουσία.
Όχι οι Πολίτες δηλαδή, απέναντι στους οποίους έχει αθετήσει όλες τις
προεκλογικές του υποσχέσεις, έχοντας δημιουργήσει συνθήκες εμφυλίου πολέμου.
Οι Γάλλοι όμως διαφέρουν σημαντικά από τους Έλληνες, όσον αφορά την ανοχή τους
απέναντι σε κυβερνήσεις που τους εξευτελίζουν διεθνώς και τους
προδίδουν – ενώ υποτάσσονται σε μία χώρα, όπως η Γερμανία. Εντός της ΕΕ
και της Ευρωζώνης άλλωστε, δεν θέλουν να είναι υποτελείς αλλά ισότιμοι
εταίροι – γεγονός που σημαίνει ότι, το μέλλον της Ευρώπης δεν θα κριθεί από τη Βρετανία, όπως όλοι υποθέτουν μετά το δημοψήφισμα, αλλά από τη Γαλλία.
Πόσο μάλλον όταν η εξέγερση των
Ευρωπαίων Πολιτών κλιμακώνεται, με το 9ο Έθνος να απειλεί την ΕΕ με
δημοψήφισμα – με την Πορτογαλία δηλαδή η οποία, παρά το ότι η κυβέρνηση
της είναι φιλοευρωπαϊκή, δήλωσε πως θα εξετάσει τη διενέργεια δημοψηφίσματος εξόδου της από την ΕΕ, εάν αποφασισθεί η επιβολή κυρώσεων λόγω των μεγαλυτέρων ελλειμμάτων της σε σχέση με τα συμφωνηθέντα (πηγή).
Επεξήγηση γραφήματος: Η
μετάδοση του BREXIT – με μπλε στήλες οι χώρες που θέλουν δημοψήφισμα, με
κόκκινο το ποσοστό των Πολιτών ανά χώρα που θέλουν να εγκαταλείψουν την
ΕΕ
.
Ολοκληρώνοντας εάν διαλυθεί η ΕΕ, πόσο μάλλον η Ευρωζώνη, ο μεγάλος χαμένος θα είναι αυτός που ουσιαστικά είναι ο μοναδικός ένοχος για τα προβλήματα της: η Γερμανία.
Οι αιτίες είναι οι εξής: (α) αποτελεί το
βασικότερο δανειστή των άλλων χωρών, οπότε θα χάσει πολλά χρήματα, (β)
οι εξαγωγές της θα υποστούν μεγάλο πλήγμα από το κλείσιμο των συνόρων
που θα ακολουθήσει, κάτι πολύ επώδυνο αφού αποτελούν σχεδόν το 50% του
ΑΕΠ της (γ) το νόμισμα της θα ανατιμηθεί, δίνοντας τη χαριστική βολή
στις εξαγωγές της. Εν τούτοις η χώρα δεν το καταλαβαίνει και πιθανότατα θα συνεχίσει να τα θέλει όλα δικά της – εκτός εάν επέμβουν τελικά οι Η.Π.Α. αποφασιστικά, δίνοντας τέλος στο θέατρο του παραλόγου.