Στις 16 Μαρτίου του 2015, ένα τουρκικό κανάλι που λειτουργεί ως προπαγανδιστικό εργαλείο του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ, μετέδωσε ένα δίωρο ντοκυμαντέρ με τον τίτλο “The Mastermind” (Ο Εγκέφαλος), το οποίο παρουσίαζε την μεγάλη διεθνή συνωμοσία που απειλούσε τον Ερντογάν και το καθεστώς του.
Ο ίδιος ο Ερντογάν έχει καθιερώσει τον όρο “Εγκέφαλος” (“Ustalık”) στην πολιτική διάλεκτο της χώρας του, λέγοντας στους οπαδούς του “Μη νομίζετε ότι οι επιχειρήσεις αυτές είναι εναντίον μου, της κυβέρνησής μας, του κόμματός μας... κατευθύνονται εναντίον της ίδιας της Τουρκίας. Κατά της ενότητάς της, της ειρήνης της, της οικονομίας της, της ανεξαρτησίας της. Και όπως έχω ξαναπεί, πίσω από όλα αυτά τα πλάνα βρίσκεται ένας Εγκέφαλος”.
Ποιος είναι αυτός ο Mastermind; Το ντοκυμαντέρ δείχνει την ταυτότητά του, την οποίαν οι οπαδοί του Ερντογάν ήδη γνωρίζουν: Είναι “οι Εβραίοι που κυβερνούν τον κόσμο” (Al Monitor, 16 Μαρτίου 2016).
Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία ότι το καθεστώς Ερντογάν είναι ανοιχτά εχθρικό προς το Ισραήλ και έχει δραματικά μετατραπεί σε μια βιομηχανία πολιτικού μίσους και παράνοιας, δαιμονοποιώντας τους διαδηλωτές του Πάρκου Γκεζί, το κίνημα του Γκιουλέν και κάθε κριτική φωνή, που θεωρούνται ως οι “εσωτερικοί εχθροί” του Ερντογάν.
Η αυξανόμενη αντισημιτική και αντι-χριστιανική συμπεριφορά στην Τουρκία είναι φανερή σε δύο βιβλία που κυκλοφορούν και έχουν γίνει μπεστ σέλλερ: το Mein Kampf (Ο αγών μου) του Αδόλφου Χίτλερ, το οποίο έχει επιδοτηθεί και πωλείται πολύ φθηνότερα από πολλούς εκδοτικούς οίκους σε διάφορες μεταφράσεις, και το Attack on the Pope: Who will Kill the Pope in Istanbul? (Επίθεση κατά του Πάπα: Ποιος θα σκοτώσει τον Πάπα στην Κωνσταντινούπολη;). Το εξώφυλλο του δεύτερου βιβλίου απεικονίζει έναν άνδρα να εξαπολύει τηλεκατευθυνόμενη χειροβομβίδα κατά του τότε Πάπα Βενέδικτου. Σε μια μελέτη που εξετάζει την αύξηση του αντισημιτισμού στην Τουρκία, η οποία πραγματοποιήθηκε από το Ινστιτούτο Stephen Roth, επισημαίνεται ότι σε διάφορες μεγάλες εφημερίδες δημοσιεύονται συχνά αντισημιτικά σχόλια και θεωρίες συνωμοσίας που δαιμονοποιούν τους Εβραίους.
Ο Stanley Cohen, καθηγητής στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, δήλωσε: «Η Τουρκία εξακολουθεί να θεωρείται μέλος του ΝΑΤΟ και «φίλος» των Η.Π.Α., ανεξαρτήτως του συνεχώς αναδυόμενου τερατώδους παρελθόντος της, όπως ενός πληγωμένου θηρίου. Η Δύση πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η Τουρκία δεν είναι δημοκρατία, και οι οποιεσδήποτε προσπάθειες για την εγκαθίδρυση δημοκρατίας σε αυτήν θα αποβούν μοιραίες, όπως και οι προσπάθειες στο Ιράκ. Θα χρησιμοποιηθούν μόνο για την εκλογή ενός συστήματος που θα επιβάλει την Ισλαμική Σαρία».
Μια αντιαμερικανική τουρκική ταινία με τίτλο «Η Κοιλάδα των Λύκων: Ιράκ» (Valley of the Wolves: Iraq) πρωτοπαρουσιάστηκε το 2006, αποκαλύπτοντας τα εχθρικά τουρκικά αισθήματα προς την Αμερική.
Η ταινία έγινε μια από τις μεγαλύτερες τουρκικές κινηματογραφικές επιτυχίες όλων των εποχών. Οι άνθρωποι έκαναν ουρές έξω από τους κινηματογράφους για να την δουν ξανά και ξανά. Το τουρκικό μίσος για την Αμερική και το Ισραήλ αυξάνεται από τότε όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Πολλοί Τούρκοι πιστεύουν ότι αυτή η ταινία απεικονίζει την αλήθεια για την Αμερική και το Ισραήλ.
Το φιλο-ισλαμικό, αντι-δυτικό μένος του Ερντογάν έχει καταγραφεί σε πολλές πρόσφατες ομιλίες του. Όπως αναφέρει σε σχετικό κείμενό της η Τουρκάλα δημοσιογράφος Uzay Bulut, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Τουρκία φοβούμενη για την ασφάλειά της, η λέξη “κατάκτηση” σχετίζεται για τον πιστό μουσουλμάνο, όπως ο ίδιος, με την εξάπλωση και την κυριαρχία του Ισλάμ. (www.gatestoninstitute.org, 11Μαΐου 2016)
Κατά τον Ερντογάν:
“Κατάκτηση είναι η “Αl Andalus”“ δηλ. η κατάκτηση της Ισπανίας.
“Κατάκτηση είναι οι νίκες του Σαλαντίν” (επί των Σταυροφόρων ).
“Κατάκτηση είναι η ανάρτηση, ξανά, της σημαίας του Ισλάμ στην Αλ Κούτζ - Ιερουσαλήμ”.
Ο “τζιχαντισμός” του Ερντογάν αποτυπώνεται και στο παρακάτω γεγονός.
Το 1971, στο σημερινό Μπανγκλαντές, που προσπαθούσε να αυτονομηθεί από το Πακιστάν, διαπράχθηκαν φρικτά εγκλήματα πολέμου από τον πακιστανικό στρατό στην προσπάθειά του να καταστείλει την εξέγερση (σφαγές, βιασμοί, εκτοπίσεις κ.λπ.). Στο μακελειό αυτό είχαν συμμετοχή παραστρατιωτικές οργανώσεις και Σουννίτες ισλαμιστές ηγέτες, όπως ο Μουλάνα Ραχμάν Νιζαμί.
Ο Νιζαμί, ο οποίος είχε τελικά συλληφθεί το 2010, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε για αυτά τα εγκλήματα στις 11 Μαΐου. Αμέσως, το τουρκικό ΥΠ.ΕΞ. Έβγαλε ανακοίνωση με την οποία καταδίκαζε την εκτέλεση. (greeknation.blogspot.gr, 20/5/2016)
Ο δε Ερντογάν δήλωσε πως “ο μαχητής της πίστης” Νιζαμί “δεν διέπραξε καμμία αμαρτία επί της γης”. Γιατί, προφανώς, κατά τον Ερντογάν, “οι μουσουλμάνοι δεν διαπράττουν γενοκτονίες”.
Κατά τον καθηγητή Διεθνών Σχέσεων Μάριο Λ. Ευρυβιάδη, που σχολιάζει το γεγονός με το άρθρο του Το Μπανγκλαντές, η Κύπρος και ο “κατακτητής” Ερντογάν, αυτό είχε ισχυριστεί το 2008 ο Ερντογάν, υπερασπιζόμενος τον πρόεδρο του Σουδάν, Ομάρ Σαρίφ, ο οποίος κατηγορείτο για την γενοκτονία των Χριστιανών του Νοτίου Σουδάν.
Η Τουρκία έχει πέσει πλέον στα χέρια των ισλαμιστών και μάλλον η φράση “πληγωμένο θηρίο” του Stanley Cohen την περιγράφει με ακρίβεια.
Δεν είναι ν' απορεί κανείς που μια έκθεση της CIA από το 1997 κατονόμαζε την Τουρκία ως “κράτος σε κίνδυνο κατάρρευσης” (State Failure Task Force Report, 1997).
Ο στόχος του Ερντογάν ήταν να λύσει το κουρδικό ζήτημα χωρίς να θιχτεί η ακεραιότητα του τουρκικού εθνικού χώρου, κάτι που θα σημάνει και το τέλος του τουρκικού κράτους με κάθε εκδοχή του: κεμαλική ή ισλαμική. Όμως, τα σχέδια αυτά ανατράπηκαν από τον μαχητικό αγώνα των Κούρδων και την αποφασιστική επέμβαση των Ρώσσων.
Από εκείνη την ώρα, όπως όλα δείχνουν, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τον ίδιο τον Ερντογάν και το νεο-οθωμανικό, μεγαλομανιακό του σχέδιο.
Ο ίδιος ο Ερντογάν έχει καθιερώσει τον όρο “Εγκέφαλος” (“Ustalık”) στην πολιτική διάλεκτο της χώρας του, λέγοντας στους οπαδούς του “Μη νομίζετε ότι οι επιχειρήσεις αυτές είναι εναντίον μου, της κυβέρνησής μας, του κόμματός μας... κατευθύνονται εναντίον της ίδιας της Τουρκίας. Κατά της ενότητάς της, της ειρήνης της, της οικονομίας της, της ανεξαρτησίας της. Και όπως έχω ξαναπεί, πίσω από όλα αυτά τα πλάνα βρίσκεται ένας Εγκέφαλος”.
Ποιος είναι αυτός ο Mastermind; Το ντοκυμαντέρ δείχνει την ταυτότητά του, την οποίαν οι οπαδοί του Ερντογάν ήδη γνωρίζουν: Είναι “οι Εβραίοι που κυβερνούν τον κόσμο” (Al Monitor, 16 Μαρτίου 2016).
Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία ότι το καθεστώς Ερντογάν είναι ανοιχτά εχθρικό προς το Ισραήλ και έχει δραματικά μετατραπεί σε μια βιομηχανία πολιτικού μίσους και παράνοιας, δαιμονοποιώντας τους διαδηλωτές του Πάρκου Γκεζί, το κίνημα του Γκιουλέν και κάθε κριτική φωνή, που θεωρούνται ως οι “εσωτερικοί εχθροί” του Ερντογάν.
Η αυξανόμενη αντισημιτική και αντι-χριστιανική συμπεριφορά στην Τουρκία είναι φανερή σε δύο βιβλία που κυκλοφορούν και έχουν γίνει μπεστ σέλλερ: το Mein Kampf (Ο αγών μου) του Αδόλφου Χίτλερ, το οποίο έχει επιδοτηθεί και πωλείται πολύ φθηνότερα από πολλούς εκδοτικούς οίκους σε διάφορες μεταφράσεις, και το Attack on the Pope: Who will Kill the Pope in Istanbul? (Επίθεση κατά του Πάπα: Ποιος θα σκοτώσει τον Πάπα στην Κωνσταντινούπολη;). Το εξώφυλλο του δεύτερου βιβλίου απεικονίζει έναν άνδρα να εξαπολύει τηλεκατευθυνόμενη χειροβομβίδα κατά του τότε Πάπα Βενέδικτου. Σε μια μελέτη που εξετάζει την αύξηση του αντισημιτισμού στην Τουρκία, η οποία πραγματοποιήθηκε από το Ινστιτούτο Stephen Roth, επισημαίνεται ότι σε διάφορες μεγάλες εφημερίδες δημοσιεύονται συχνά αντισημιτικά σχόλια και θεωρίες συνωμοσίας που δαιμονοποιούν τους Εβραίους.
Ο Stanley Cohen, καθηγητής στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, δήλωσε: «Η Τουρκία εξακολουθεί να θεωρείται μέλος του ΝΑΤΟ και «φίλος» των Η.Π.Α., ανεξαρτήτως του συνεχώς αναδυόμενου τερατώδους παρελθόντος της, όπως ενός πληγωμένου θηρίου. Η Δύση πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η Τουρκία δεν είναι δημοκρατία, και οι οποιεσδήποτε προσπάθειες για την εγκαθίδρυση δημοκρατίας σε αυτήν θα αποβούν μοιραίες, όπως και οι προσπάθειες στο Ιράκ. Θα χρησιμοποιηθούν μόνο για την εκλογή ενός συστήματος που θα επιβάλει την Ισλαμική Σαρία».
Μια αντιαμερικανική τουρκική ταινία με τίτλο «Η Κοιλάδα των Λύκων: Ιράκ» (Valley of the Wolves: Iraq) πρωτοπαρουσιάστηκε το 2006, αποκαλύπτοντας τα εχθρικά τουρκικά αισθήματα προς την Αμερική.
Η ταινία έγινε μια από τις μεγαλύτερες τουρκικές κινηματογραφικές επιτυχίες όλων των εποχών. Οι άνθρωποι έκαναν ουρές έξω από τους κινηματογράφους για να την δουν ξανά και ξανά. Το τουρκικό μίσος για την Αμερική και το Ισραήλ αυξάνεται από τότε όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Πολλοί Τούρκοι πιστεύουν ότι αυτή η ταινία απεικονίζει την αλήθεια για την Αμερική και το Ισραήλ.
Το φιλο-ισλαμικό, αντι-δυτικό μένος του Ερντογάν έχει καταγραφεί σε πολλές πρόσφατες ομιλίες του. Όπως αναφέρει σε σχετικό κείμενό της η Τουρκάλα δημοσιογράφος Uzay Bulut, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Τουρκία φοβούμενη για την ασφάλειά της, η λέξη “κατάκτηση” σχετίζεται για τον πιστό μουσουλμάνο, όπως ο ίδιος, με την εξάπλωση και την κυριαρχία του Ισλάμ. (www.gatestoninstitute.org, 11Μαΐου 2016)
Κατά τον Ερντογάν:
“Κατάκτηση είναι η “Αl Andalus”“ δηλ. η κατάκτηση της Ισπανίας.
“Κατάκτηση είναι οι νίκες του Σαλαντίν” (επί των Σταυροφόρων ).
“Κατάκτηση είναι η ανάρτηση, ξανά, της σημαίας του Ισλάμ στην Αλ Κούτζ - Ιερουσαλήμ”.
Ο “τζιχαντισμός” του Ερντογάν αποτυπώνεται και στο παρακάτω γεγονός.
Το 1971, στο σημερινό Μπανγκλαντές, που προσπαθούσε να αυτονομηθεί από το Πακιστάν, διαπράχθηκαν φρικτά εγκλήματα πολέμου από τον πακιστανικό στρατό στην προσπάθειά του να καταστείλει την εξέγερση (σφαγές, βιασμοί, εκτοπίσεις κ.λπ.). Στο μακελειό αυτό είχαν συμμετοχή παραστρατιωτικές οργανώσεις και Σουννίτες ισλαμιστές ηγέτες, όπως ο Μουλάνα Ραχμάν Νιζαμί.
Ο Νιζαμί, ο οποίος είχε τελικά συλληφθεί το 2010, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε για αυτά τα εγκλήματα στις 11 Μαΐου. Αμέσως, το τουρκικό ΥΠ.ΕΞ. Έβγαλε ανακοίνωση με την οποία καταδίκαζε την εκτέλεση. (greeknation.blogspot.gr, 20/5/2016)
Ο δε Ερντογάν δήλωσε πως “ο μαχητής της πίστης” Νιζαμί “δεν διέπραξε καμμία αμαρτία επί της γης”. Γιατί, προφανώς, κατά τον Ερντογάν, “οι μουσουλμάνοι δεν διαπράττουν γενοκτονίες”.
Κατά τον καθηγητή Διεθνών Σχέσεων Μάριο Λ. Ευρυβιάδη, που σχολιάζει το γεγονός με το άρθρο του Το Μπανγκλαντές, η Κύπρος και ο “κατακτητής” Ερντογάν, αυτό είχε ισχυριστεί το 2008 ο Ερντογάν, υπερασπιζόμενος τον πρόεδρο του Σουδάν, Ομάρ Σαρίφ, ο οποίος κατηγορείτο για την γενοκτονία των Χριστιανών του Νοτίου Σουδάν.
Η Τουρκία έχει πέσει πλέον στα χέρια των ισλαμιστών και μάλλον η φράση “πληγωμένο θηρίο” του Stanley Cohen την περιγράφει με ακρίβεια.
Δεν είναι ν' απορεί κανείς που μια έκθεση της CIA από το 1997 κατονόμαζε την Τουρκία ως “κράτος σε κίνδυνο κατάρρευσης” (State Failure Task Force Report, 1997).
Ο στόχος του Ερντογάν ήταν να λύσει το κουρδικό ζήτημα χωρίς να θιχτεί η ακεραιότητα του τουρκικού εθνικού χώρου, κάτι που θα σημάνει και το τέλος του τουρκικού κράτους με κάθε εκδοχή του: κεμαλική ή ισλαμική. Όμως, τα σχέδια αυτά ανατράπηκαν από τον μαχητικό αγώνα των Κούρδων και την αποφασιστική επέμβαση των Ρώσσων.
Από εκείνη την ώρα, όπως όλα δείχνουν, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τον ίδιο τον Ερντογάν και το νεο-οθωμανικό, μεγαλομανιακό του σχέδιο.