ΤΑΣΟΣ ΤΑΣΙΟΥΛΑΣ
Απορούν οι Γάλλοι που δεν αντιδρούμε ως κοινωνία στη λαίλαπα των μνημονιακών μέτρων. Μα εδώ δεν έχουμε καταλάβει τι γίνεται δίπλα μας...
Ο μοναχικός δρόμος που διάλεξε καθένας από εμάς για να αντιμετωπίσει την κρίση δημιουργεί συνθήκες αποδοχής όλων των επώδυνων μέτρων συνολικά από την κοινωνία, τα οποία μέτρα πολλοί από εμάς δε θα μπορέσουν τελικά να σηκώσουν. Και η όποια μεμονωμένη κατάρρευση αφενός δε θα καταγραφεί ως μαζικό γεγονός, αφετέρου δίνει το άλλοθι στους εμπνευστές των μέτρων να εφαρμόσουν ακόμη σκληρότερα.
Διότι το βαρέλι δεν έχει πάτο... Φαίνεται δεδομένο πλέον ότι μαζική αντίδραση δεν πρόκειται να υπάρξει όσες κατασχέσεις και να γίνουν, όσοι άνθρωποι κι αν καταστραφούν επειδή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, όσοι κι αν μείνουν άνεργοι, απλήρωτοι ή κακοπληρωμένοι.
Για ποιο λόγο όμως ο κόσμος δεν είναι στους δρόμους (και απορούν μαζί μας και οι... Γάλλοι ακόμη), για ποιο λόγο στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ο αριθμός των συμμετεχόντων είναι απογοητευτικός, για ποιο λόγο έχουμε ως κοινωνία σκύψει το κεφάλι και αποδεχόμαστε μοιρολατρικά τα πάντα;
Μια εξήγηση είναι ότι η κεντροδεξιά δεν είχε ποτέ κινηματικά χαρακτηριστικά. Δεν είχε καν το ηθικό πλεονέκτημα για να ορθώσει ανάστημα απέναντι σε μέτρα μνημονιακού χαρακτήρα, τα οποία άλλωστε πρώτη έσπευσε να υιοθετήσει και να εφαρμόσει.
Από την άλλη, όλοι γνωρίζουν πως και να μην είναι κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, όποιοι άλλοι και να είναι (από αυτούς που έχουν ελπίδα) θα εφαρμόσουν ακριβώς την ίδια πολιτική. Μα την ίδια κι ας διατείνονται ότι έχουν άλλα... σχέδια. Συγκροτημένο σχέδιο για ένα άλλο μίγμα πολιτικής δεν έχει παρουσιαστεί από κανέναν.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες πρώτα ταπεινώθηκαν με τους κομματικούς συμβιβασμούς, ακολούθως έγιναν το μακρύ χέρι της εξουσίας και πλέον δεν εκπροσωπούν κανέναν.
Συνεπώς, εναλλακτικές λύσεις για τους πολίτες δεν υπάρχουν. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να χάνεις με τα χέρια κάτω. Χαμένη είναι μόνο η μάχη που δε δόθηκε ποτέ. Είναι όμως ένας από τους λόγους για τους οποίους ο κόσμος δεν κινητοποιείται.
Στη Γαλλία για ένα εργασιακό μέτρο «καίγεται» η χώρα. Στην Ελλάδα που δεν υπάρχουν πλέον εργασιακά μέτρα επειδή κατάργησαν την εργασία και τη μετέτρεψαν σε αγαθοεργία, δεν κουνιέται ούτε πούπουλο. Και πώς να κουνηθεί όταν οι άνθρωποι που μέχρι πρότινος κινητοποιούσαν τους πολίτες πλέον εφαρμόζουν τα πιο αντεργατικά, τα πιο αντιλαϊκά και αντικοινωνικά μέτρα που γνώρισε ποτέ η χώρα; Όταν δήθεν αριστεροί διαλύουν ό,τι απέμεινε από το κοινωνικό κράτος... Όπως λέει και «απογοητευμένος» πρώην βουλευτής, αριστερός στην Ελλάδα είναι ο πιο έξυπνος δεξιός... Ο καλύτερος σοσιαλιστής είναι ο ευφυής νεοφιλελεύθερος και πάει λέγοντας.
Αυτά σε μια Ελλάδα που η κατάντια της κοινωνίας της αποτυπώθηκε στην πρόσφατη διανομή τροφίμων στους δικαιούχους του Προγράμματος Επισιτιστικής και Βασικής Υλικής Συνδρομής στη Θεσσαλονίκη, όπου κατορθώσαμε να γίνουμε πρώτο θέμα για τον κόσμο που έσπευσε να πάρει λίγα τρόφιμα μήπως και βγάλει καμιά εβδομάδα και για τη μοναδική οργάνωση που είχαμε ώστε να του επιβάλουμε άλλη μια στέρηση, αυτή τη φορά της αξιοπρέπειάς του.
Μια χώρα που μένει μουγκή με τους πιο ευαίσθητους να χύνουν και κανένα δάκρυ μπροστά στις τηλεοράσεις ή βλέποντας τόσους άστεγους στους δρόμους και τόσους πεινασμένους πάνω από τους κάδους απορριμμάτων. Και τι να πει; Αφού πολλοί περιμένουν τη δική τους σειρά, μόνο που δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Και ζουν με την ψευδαίσθηση είτε της ανάπτυξης, είτε του... κάτι θα γίνει μωρέ και θα τα βγάλουμε πέρα, έχει ο Θεός κτλ.
Μιλούσα την προηγούμενη εβδομάδα με ανθρώπους που έτρωγαν από συσσίτιο. Οι ιστορίες τους σχεδόν πανομοιότυπες. Μια στιγμή αρκούσε για να πάρουν την κάτω βόλτα. Μια στιγμή, ένα γεγονός, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, που οι εύθραυστες ισορροπίες χάλασαν και το σχοινί κουνήθηκε λίγο παραπάνω. Έπεσαν και παρά τον βαρύ γδούπο, τον ήχο από την πτώση τον άκουσαν μόνο οι ίδιοι, το οικογενειακό περιβάλλον και δυο τρεις στενοί φίλοι. Η κοινωνία συνέχισε την πορεία της μακάρια...
Η κοινωνική συνοχή διαλύθηκε κι ας μην βγήκε ανακοίνωση. Πλέον στην Ελλάδα καθένας λειτουργεί για την πάρτη του και ενδιαφέρεται μόνο πως θα μπορέσει να επιβιώσει, πως θα κρατήσει τα πάντα ισορροπημένα. Την ίδια ώρα που τα μέτρα που έρχονται θα χαλούν τις ισορροπίες τη μία μετά την άλλη. Καλό αγώνα λοιπόν σε όλους.
Αλήθεια, οι πολιτικές δυνάμεις είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν την επόμενη μέρα; Διότι συνήθως το μεγαλύτερο θόρυβο τον κάνουν αυτοί που δεν μιλάνε, όταν αποφασίζουν να ανοίξουν το στοματάκι τους. Κι αν πέσεις, η αλήθεια είναι ότι μετά δεν έχεις και τίποτα να χάσεις...
voria.gr