«Η επένδυση στο Ελληνικό βάζει την Αθήνα στις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου» ανέφερε σε θριαμβευτικό τόνο σε χθεσινή ανακοίνωσή του ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, Μιχάλης Σάλλας, χαρακτηρίζοντας (με την ιδιότητα του συμβούλου του ΤΑΙΠΕΔ παρακαλώ) τη συγκεκριμένη επένδυση «οδηγό για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε ως οικονομία».
Δεν ήταν άλλωστε ο μόνος εκπρόσωπος του οικονομικού κατεστημένου που εξέφρασε την αγαλλίαση του για την ολοκλήρωση του εν λόγω deal. Αρκετοί μάλιστα δεν έχασαν την ευκαιρία να μνημονεύσουν το Μνημόνιο και τους δανειστές, καθώς «βγάζουν τέτοιες υποθέσεις από το τέλμα», έτσι για να μη μένει καμιά αμφιβολία προς όφελος ποιου γίνονται οι «μεταρρυθμίσεις» των τελευταίων έξι χρόνων.
Διόλου τυχαία η πρεμούρα για το Ελληνικό (κι όχι μόνο)
Σε κάθε περίπτωση πάντως, (και πέρα από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχει κάποιος σχετικά με το τίμημα ή τους όρους της ιδιωτικοποίησης του Ελληνικού) η εξέλιξη της υπόθεσης αυτής αποδεικνύει του λόγου το αληθές σχετικά με τους δανειστές και τους εκπροσώπους τους. Ότι δηλαδή, εκτός των άλλων, λειτουργούν ως κατ’ εξοχήν μεσάζοντες συγκεκριμένων, εγχώριων και μη, οικονομικών συμφερόντων. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την εμμονή τους για το κλείσιμο της συγκεκριμένης συμφωνίας, με «λεόντειους» μάλιστα όρους για το δημόσιο συμφέρον και φωτογραφίζοντας ουσιαστικά τον τυχερό αγοραστή; Να τους έπιασε ο πόνος για τη μείωση της ανεργίας και την επαναφορά της χώρας σε τροχιά ανάπτυξης; Εξαιρετικά απίθανο θα έλεγα, αν κρίνει κανείς τον πρότερο βίο τους. Άρα;
Άρα o δίαυλος μεταξύ των εκπροσώπων των λεγόμενων θεσμών με μεγάλο μέρος της εγχώριας οικονομικής ελίτ είναι πλέον ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που η επιβολή σκληρών μέτρων έγινε με γνώμονα την ικανοποίηση σχετικών «αιτημάτων» από διάφορα κέντρα. Κάπως έτσι ήρθε η μείωση του κατώτατου μισθού, καθώς και η σταδιακή αύξηση του ορίου των απολύσεων. Καθ’ αυτό τον τρόπο επιβλήθηκαν οι τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις των συστημικών τραπεζών, εξασφαλίζοντας επιπλέον την προστασία των διοικήσεων τους από κάθε ποινική ευθύνη, έτσι φτάσαμε και στην παραχώρηση των κόκκινων δανείων στα ξένα κερδοσκοπικά funds.
Οι παρούσες «εκκρεμότητες» και τα επικείμενα «αιτήματα»
Δε βλέπω λοιπόν λόγους να μη χαίρονται ο Μιχάλης Σάλλας κι οι λοιποί συνδαιτημόνες του. Πολλώ δε μάλλον, δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν ετοιμάζουν νέα «αιτήματα» προς τη μεριά των δανειστών ενόψει του επόμενου γύρου αξιολόγησης το φθινόπωρο, όπου θα μπουν στο στόχαστρο τα εργασιακά. Είναι δε κοινό μυστικό πως ενδεχόμενη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων θα «έλυνε τα χέρια» διαφόρων, οπότε...
Όλα αυτά, βέβαια, τη στιγμή που δεν έχουν κλείσει ακόμη οι τελευταίες εκκρεμότητες για το κλείσιμο της αξιολόγησης, με τους δανειστές να ζητούν επιπλέον, εδώ και τώρα, τη μεταβίβαση του 5% των μετοχών του ΟΤΕ στο ΤΑΙΠΕΔ, καθώς και το ακαταδίωκτο για τα μέλη του Δ.Σ. του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων. Κάτι (ή καλύτερα κάποιους) θα έχουν στο μυαλό τους για να επιμένουν σε αυτό το βαθμό, δε νομίζετε;
Το ερώτημα που προκύπτει, για πολλοστή είναι αλήθεια φορά, έχει να κάνει με το ρόλο που παίζουν εν τέλει στην παραπάνω διαδικασία οι εκάστοτε εκλεγμένες κυβερνήσεις. Γιατί μέχρι στιγμής, είτε αυτές έδιναν την εικόνα του «τροχονόμου» είτε παρουσιάζονταν ως «σκληρά διαπραγματευόμενες», η τελική εικόνα ήταν κάθε φορά λίγο - πολύ η αναμενόμενη: κάποιος μεγαλοσχήμονας να επιχαίρει σε βάρος, ως επί το πλείστον, του δημοσίου συμφέροντος.