ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Οι Ελληνες σπάνια στεκόμαστε στο μυαλό μας. Εχουμε μια άγρια τάση στα θαύματα. Γι' αυτό στον τόπο μας έχουν επικρατήσει οι θαυματοποιοί, μια και μας λείπουν οι θαυματουργοί. Οι πρώτοι είναι δανεισμένοι από το τσίρκο. Οι τσιρκολάγνοι ήταν πάντα γόητες, γιατί δημιουργούσαν στο κοινό τους το φαντασμαγορικό κόσμο, που θεράπευε "πάσαν νόσον", όσο κρατούσε η παράσταση.
Το θαύμα είναι πράξη.Ο θαυματουργός είναι πρακτικός. Η πολιτική της φαντασμαγορίας είναι η πολιτική της παράστασης. Γι' αυτό τέτοιοι πολιτικοί δεν φροντίζουν την πράξη, αλλά την παράσταση. Αν μπορούν να "παριστάνουν" μια ζωή, μια ζωή θα κυβερνούν λαούς σαν τους Ελληνες. Αλλωστε, αυτό εννοούν οι νεοέλληνες όταν αποκαλούν κάποιον "χαρισματικό". Δηλαδή, καλός παίχτης, παραστατικός, παραστασιακός. όχι οπωσδήποτε δημιουργικός. Η πιάτσα τον αποκαλεί ο...εφετζής.
Ο νεοέλληνας προτιμά συνήθως κάτι πιο παγιωμένο και ανερεύνητο. Ιδανικός άπιστος, ιδανικός πιστός και ιδανικά αδιάφορος. Ανέγνωμος που εκλαμβάνει με ευκολία ως αληθές το ψέμα και έχει κάνει "ποίηση" την παθητικότητα διανθισμένη με μακαρία χαρμοσύνη.
Το αποτέλεσμα; Η παγίδευση του σε κάθε είδους πολιτικά επινοήματα και ο αποπροσανατολισμός του από την ουσία της πολιτικής. Με τη σιωπή του, μολονότι δεν προσφέρεται σαν γενικότητα επεξηγηματικής συλλογιστικής, δημιουργεί τη διαλεκτική του κωμικού, του τραγικού, του γελοίου και του σαρκαστικού.
Η κορύφωση; Η αβασάνιστη αποδοχή των τετελεσμένων και η αντίδραση της κοινωνικής μάζας σαν το σκύλο του Παβλόφ, με απενεργοποιημένο το μυαλό, με τη μιμητική και την κίνηση να είναι παραπληρωματικές γωνίες μιας πολυεδρικής ταυτότητας της κοινωνικής συμπεριφοράς, που συνιστά την κοινωνία του σουρεαλισμού.
Γι' αυτό σε τούτη τη χώρα ανθούν όχι μόνο τα λουλούδια, αλλά οτιδήποτε σπέρνεται.Ιδανική χώρα για κάθε καλλιέργεια. Και μάλιστα με αυτόματο πότισμα. Σπείρε πολιτικό σύστημα, αλλοπρόσαλλες ιδέες, υποσχέσεις και προτάσεις που "χαιδεύουν" το θυμικό των πολιτών της φαντασμαγορίας, φόρεσε κι ένα σινιέ κουστουμάκι με μεταξωτό πουκάμισο με ή χωρίς γραβάτα, κι αν είσαι και λίγο ευειδής, ο νεοέλληνας σε βλέπει ήδη ως...ένσαρκο άγαλμα που φέρει ιστορία.
Ολα για τον νεοέλληνα των παχυλών λόγων και των μηδαμινών πράξεων παίρνουν μια μεταφυσική ομορφιά και σημασία. Η αλήθεια είναι ένα θαύμα της πράξης και κατά κανόνα σκληρό και κοπιαστικό. Στην παράσταση συμμετέχουμε ως πανηγυριώτες για τα γεγονότα επί της σκηνής. Δεν καλούμαστε σε καμία δράση.
Εν μέσω θέρους τώρα καλούμαστε να παρακολουθήσουμε μια άλλη κακότεχνη πολιτική παράσταση, που αναμφίβολα θα ξεπεράσει σε προχειρότητα τους περιοδεύοντες θιάσους του καλοκαιριού στα κατά τόπους φεστιβάλ του καλλιτεχνικού "δηθεναριού" με πολιτιστικό επίχρισμα. Την "παράσταση" του εκλογικού νόμου περί απλής αναλογικής και της αναθεώρησης του Συντάγματος, σε μια προσπάθεια του "παιδιού του κομματικού σωλήνα", του Αλέξη Τσίπρα, να επιμηκύνει την παρουσία του στο πολιτικό προσκήνιο ή αν όχι η "φυγή" του να δημιουργήσει μια ακόμη χαοτική κατάσταση...
Αν και αμνήμονας ιστορικά ο νεοέλληνας, αν αφήσει για λίγο την καλοκαιρινή ραστώνη του και την ενασχόλησή του με το να αναρτά "χαρούμενα" στιγμιότυπα από τις παραλίες, επιδεικνύοντας την ελαφρότητα της ευδαιμονίας του και ανατρέξει στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, θα διαπιστώσει γιατί οι Ευρωπαίοι απορούσαν πως κυβερνούσε τους Ελληνες ο μακαρίτης Κωνσταντίνος Καραμανλής, χωρίς να υπόσχεται ή να παριστάνει.
Τότε, λαός και δημοσιογράφοι τον αποκαλούσαν "θεό". Δώστε του ψυχολογική διάσταση. Δεν ειναι τυχαίο. Ούτε τον άντεχαν, ούτε μπορούσαν να τον αμφισβητήσουν. Το "θεός" ήταν μια ταυτοποίηση του φιλοθεάμονα Ελληνα. Ο "θεός" δεν έπαιζε θέατρο ή έτσι "περνούσε" την παρουσία του στη μάζα. Ηξερε ότι ή μίμηση στην πολιτική είναι καταδικασμένη.Το θέατρο όμως δεν είναι. Οταν η...πρωτόπλαστη Νέα Δημοκρατία έχασε το "θεό" της περιπλανήθηκε και εν πολλοίς περιπλανάται...
Ο άλλος μακαρίτης της πολιτικής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν επέλεξε να κάνει θαύματα. Προτίμησε τον άλλο δρόμο. Τον πιο εύκολο; Οχι πάντα. Πρέπει να μπορείς να παίξεις με μαεστρία. Και έδωσε πετυχημένες παραστάσεις. Και καταχειροκροτήθηκε. και απέδειξε ότι οι διψασμένοι ουρανίσκοι της αστικής τάξης, από την οποία και προερχόταν, μπορούν να βαφτίσουν τις επιθυμίες τους ιδεολογική ανταρσία. Κι ενώ έπεφταν τα ξόανα των βωμών της απάτης, οι ιδεόληπτοι Ελληνες της όχι και τόσο μακρινής εκείνης εποχής, έχασαν τους υπεσχεμένους παραδείσους από τους θεούς της αποκάλυψης, δηλαδή από το τότε ΠΑΣΟΚ
Είχε δώσει καταπληκτικές παραστάσεις ο συγχωρεμένος Ανδρέας Παπανδρέου. Αποπροσανατόλισε τις μάζες με δούρεια σχήματα για να αλώσει τις Τροίες της. Εξοχος πρωταγωνιστής, με σκηνική παρουσία και μάγος της πολιτικής γλώσσας. Η γλώσσα του σπινθήριζε, είχε ευστοχία και παράλληλα μια απαράμιλλη αδιαφάνεια με λυρική αισθητική.
Δημιουργούσε από τα μπαλκόνια μια Ελλάδα ευδαιμονική κι έναν Ελληνα ονειροβάτη, Είχε καταφέρει να φτιάξει την Ελλάδα των παραμορφωτικών κατόπτρων!..
Οι Ελληνες, ακόμη και οι μη οπαδοί του, προσέβλεπαν στην Ιθάκη χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει. Στήθηκαν κάτοπτρα παντού, όλα παραμορφωτικά. Κοιταζόσουν πτωχός και φαινόσουν πλούσιος. Κοιταζόσουν τραμπούκος και απατεώνας και φαινόσουν επαναστάτης και ιδεολόγος. Κοιταζόσουν κλόουν και φαινόσουν επιτηδειότατος πολιτικός. Κοιταζόσουν γελοίος και έβγαινες σοβαρός. Κοιταζόσουν λαοπλάνος και έδειχνες σωτήρας. Κοιταζόσουν αριστερός και έβλεπες δεξιό.
Μέσα σ' αυτή την παραμορφωτική ευδαιμονία των κατόπτρων κανένας δεν ήξερε το σχήμα του. Ασε που κοίταζες κέντρο και αλληθώριζες δεξιά και αριστερά...
Ετσι η "σοσιαλιστική μοναρχία" χωρίς σοσιαλισμό του Ανδρέα Παπανδρέου, με τους παραμορφωτικούς καθρέπτες. κατάφερε να μπερδέψει τους πάντες και τα πάντα. Και πολλοί απέκτησα παραμορφωτική αρθρίτιδα, επειδή σύχναζαν πολύ κοντά στα κάτοπτρα.
Και ακολούθησε το "φαινόμενο" Σημίτης. Κοίταζε τόσο πολύ στα κάτοπτρα, που είδε τον εαυτό του πρωθυπουργό. Κι ως εκ θαύματος έγινε. Κι όχι απλώς έγινε, αλλά με την "εκσυγχρονιστική λογική" του κατόρθωσε να αυξήσει τους κομματικούς ένθετους στη λειτουργία και την οργάνωση του κράτους,Με τρόπο βλακωδώς αναξιοκρατικό. Μας ενέταξε και στην ΟΝΕ με αλχημικές μίξεις των αριθμών και επιδειξιότητα ομολογουμένως, για να γίνει η απαρχή του ελληνικού δράματος.
Και τον διαδέχθηκε ο πολλά υποσχόμενος Κώστας Καραμανλής, ο οποίος σύρθηκε στην αποδοχή μιας αδιαπραγμάτευτης και αυταπόδεικτης αλήθειας: ότι η υποτίμηση της λογικής του Ελληνα έχει όρια και η αλαζονεία της εξουσίας υπό μορφή κακότεχνης παράστασης, δεν κρατεί πάντα τους θεατές της φαντασμαγορίας.
Και ακολούθησε το "βλαστάρι" του μακαρίτη "σοσιαλιστικού μονάρχη", ο Γιωργάκης Παπανδρέου. Τι σύνθετο πολιτικό μυαλό! Τόσο "σύνθετο" μυαλό, που να αδυνατεί να αντιληφθεί ότι στις πραγματικές δημοκρατικές χώρες, όπου η δημοκρατία είναι γηγενής τρόπος ζωής κι όχι εισηγμένος θεσμός, ο κοινωνικός διαχωρισμός δεν είναι διαστρωματικός και μένουν μετέωρες οι διάφορες κοινωνικές ιδεολογίες, οι οποίες όσο επιβιώνουν δημιουργούν τεχνικούς διαχωρισμούς, που υπάρχουν μόνο στα κομματικά κτηματολόγια.
Το πρόβλημα με τον Αντώνη Σαμαρά που τον διαδέχθηκε και συγκυβέρνησε με τη λιπόσαρκη λογική του Βαγγέλη Βενιζέλου, εκτός της ψυχονευρωτικής του κατάστασης, ήταν ότι ως ένα ακόμη προιόν των παραμορφωτικών κατόπτρων, αδυνατούσε να αντιληφθεί πως η δυναμική της κοινωνίας ωθείται κατά κάποιο τρόπο από τις ψυχικές κατηγορίες που ανακάλυψε ο φρόιντ...
Οσο για τον σημερινό πρωθυπουργό, άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραμορφωτικών κατόπτρων, είναι ότι δεν μπορεί να διακρίνει το τι είναι παράσταση και τι πράξη. Και με το "μπόλιασμα" με κομματικούς ένθετους από το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, αλλά και με τους συνεργάτες του με "αριστερή απόφυση" , αλλά με καπιταλιστική απόληξη και με κατεδαφισμένο το κοινωνικό τους συναίσθημα, βρίσκεται μετέωρος μεταξύ εξουσίας και απαξίας.
Με την άλλη πολιτική καρικατούρα, τον Πάνο Καμμένο, να κάνει ό,τι μπορεί για να αποδείξει πως η γελοιότητα και η ματαιοδοξία δεν έχουν όρια σε τούτη τη χώρα των θαυμάτων και των θαυματοποιών-τσιρκολάγνων. Στην Ελλάδα των παραμορφωτικών κατόπτρων!..