Το δίδυμο Μπόρις Τζόνσον – Νάιτζελ Φάρατζ στην Αγγλία, το δημοψήφισμα, οι κωλοτούμπες των πρωταγωνιστών αμέσως μετά τη νίκη τους, θυμίζουν το δίδυμο Αλέξη Τσίπρα – Πάνου Καμμένου στην Ελλάδα.
Το δίδυμο Μπόρις Τζόνσον – Νάιτζελ Φάρατζ στην Αγγλία, το δημοψήφισμα, οι κωλοτούμπες των πρωταγωνιστών αμέσως μετά τη νίκη τους, θυμίζουν το δίδυμο Αλέξη Τσίπρα – Πάνου Καμμένου στην Ελλάδα.
Αλλά και η προσωπικότητα του Μπόρις Τζόνσον, που θεωρείται φαβορί για να διαδεχτεί τον Κάμερον στην πρωθυπουργία, είναι βγαλμένη από το ίδιο εργαστηριακό σωληνάριο που βγήκε η προσωπικότητα του Ντόναλντ Τραμπ που διεκδικεί την προεδρία στις ΗΠΑ.]
Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος
Είναι αδύνατο να μην περάσει απ’ το μυαλό η σκέψη ότι η Ιστορία χαρακτηρίζεται από μια επιλεκτικότητα και οι εποχές διαλέγουν τα ταίρια τους.
Αν τώρα σ’ αυτό το σχήμα προσθέσεις τον Μαδούρο στη Βενεζουέλα, τον Ιγγλέσιας στην Ισπανία, τον Γκρίλο στην Ιταλία, τον Ερντογάν στην Τουρκία, για να θυμηθούμε τα πιο χαρακτηριστικά “ζωντανά” της εποχής μας (υπάρχουν κι άλλα φυντάνια, παντού, σε όλες τις χώρες) θα καταλάβεις ότι το μόνο επιχείρημα που εγκαθιστά στη συνείδηση του κόσμου αυτό τον θίασο, είναι ο ακαταμάχητος λαϊκός αφορισμός που λέει “γιατί… καλύτεροι ήταν οι άλλοι;”…
Όχι δεν ήταν καλύτεροι! Αλλά η λογική να βάλουμε στη θέση των μετρίων τους παλιάτσους, επειδή οι πολιτικοί τα έκαμαν μαντάρα, δεν είναι σόι.
Όπως και νά ‘χει αυτό, εμείς θα σταθούμε στο άλλο: Ότι… “η μύγα θα το βρει το σκατό της”. Η εποχή δηλαδή ψάχνει και βρίσκει το ταίρι της. Ένας Τραμπ στην Αμερική, ένας Τζόνσον στην Αγγλία, ένας Γκρίλο στην Ιταλία, ένας Ιγγλέσιας στην Ισπανία, ένας Τσίπρας στην Ελλάδα… Η εποχή μας θυμίζει την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στα τελευταία της. Ο κόσμος της υπαίθρου είχε μαζευτεί όλος στη Ρώμη και το εξαθλιωμένο πλήθος σιτιζόταν από το Δημόσιο Ταμείο. Αυτό ήταν το δηλητήριο που ήπιε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και δεν άργησε να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.
Η “Νέα Ρώμη” θα καταρρεύσει προτού φτάσει στο ζενίθ που επιδιώκει. Το ίδιο έγινε και πριν από τον κατακλυσμό με τον πύργο της Βαβέλ. Έτσι γίνεται πάντα. Κανένας υλικός πολιτισμός δεν έχει τα εφόδια για να φτάσει στο απόγειό του. Πώς να τον έχει ετούτος;
Να πω και το άλλο: Το σύστημα που ψάχνει και βρίσκει τα μέλη αυτού του θιάσου, δεν το κάνει τυχαία. Κάτι επιδιώκει μ’ αυτό. Και, φυσικά, δεν επιδιώκει την καλυτέρευση του κόσμου, αλλά την διασπορά και την διάχυση της απελπισίας. Ήδη στην Αμερική τρελαίνονται πολλοί με το ενδεχόμενο να κερδίσει ο Τραμπ. Το ίδιο άρχισε να συμβαίνει και στην Αγγλία. Στην Ελλάδα “το φυσάμε και δεν κρυώνει”…
Ποιος άραγε να είναι ο μύχιος σκοπός του συστήματος;
Δεν τον ξέρω. Μπορώ μόνο να υποθέσω ότι θέλει ξεφτιλισμένες εθνικές εξουσίες. Για ν’ αποκαρδιώνει τις μάζες. Κι αυτό με την σειρά του με υποψιάζει ότι έχει κάποιο ακόμα πιο μύχιο σκοπό, καθόλου εθνικό, αλλά παγκόσμιο. Η αποκαρδίωση της μάζας ευνοεί την χειραγώγησή της. Αλλά τις σκέψεις που κάνω μετά απ’ αυτό, δεν θέλω να τις μοιραστώ με κανέναν.
Εκείνο που θέλω να μοιραστώ με όλους, είναι η ζωτική ανάγκη για την αντίθεση μας σ’ αυτό το πράμα που χτίζεται γύρω μας κάθε μέρα, κάθε ώρα που περνά. Κι έχω καταλήξει στο λογικό (και μη μου πείτε πάλι ότι χρειάζεται επιστημονικό) συμπέρασμα ότι αντίδοτο στον υλικό πολιτισμό είναι ο πνευματικός πολιτισμός. Μόνο αυτός. Δεν θα νικήσουμε το δράκοντα ούτε με την πολιτική, ούτε με τα όπλα. Ο δράκοντας που έπιασε στασίδι στην πηγή και δε μας αφήνει να πιούμε νερό, θα νικηθεί μόνο από τον “μικρό πρίγκιπα” του Αντουάν ντε Σαιντ Εξιπερί. Θα νικηθεί από το βασιλόπουλο της Πηνελόπης Δέλτα στο “παραμύθι χωρίς όνομα”, από το εγγόνι του βασιλιά Συνετού. Εγώ θα τον πολεμήσω με τον Ζανέτο μου, στην “Πολιτεία των λουλουδιών”.
Λοιπόν, αγαπητοί, ο πόλεμος με τον δράκοντα δεν θα γίνει από τους αριστερούς, ούτε από τους δεξιούς. Δεν θα γίνει από τους ακροαριστερούς, ούτε από τους ακροδεξιούς. Τα κόμματα, όλα τα κόμματα της Δυτικής Δημοκρατίας, απ’ άκρο εις άκρο του φάσματος, κινητοποιούν τους συνδικαλιστές τους και ασκούν πολιτική με κοντόφθαλμο στόχο την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Όχι. Τι να την κάνουμε την κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα; Και τι θα γίνει αν τη δώσουμε στο ένα ή το άλλο κόμμα, στον ένα ή τον άλλο αρχηγό; Μία τρύπα στο νερό θα γίνει… Εμείς θα το σταματήσουμε αυτό. Στο διάολο τα κόμματα. Η ανθρωπότητα δεν έχει ανάγκη από κυβερνητικές εξουσίες, ούτε λείνει κάποιο πρόβλημα με αυτές, εκτός από το πρόβλημα συγκομιδής των σκουπιδιών, του ηλεκτροφωτισμού και της ύδρευσης… Το πνεύμα λείπει. Το αντίθετο της ύλης είναι που λείπει. Το αντίθετο της ύλης και το αντίδοτο στον υλικό πολιτισμό. Αυτό θ’ αναζητήσουμε. Αυτή είναι Η επανάσταση. Μέσω της Τέχνης θα γίνει. Όχι βέβαια με την θεοποίηση της Τέχνης. “Η Τέχνη για την Τέχνη” που διακηρύσσουν οι σύγχρονοι διανοούμενοι, δεν ισχύει. Η διαδρομή του Ανθρώπου θα γίνει έχοντας την Τέχνη ως εργαλείο. Εργαλείο με το οποίο θα συγκινούνται μέσα στο πλήθος οι μονάδες… Για να φτάσουμε εκεί, κάπου ψηλά, όπου ΔΕΝ θα χρειάζεται ούτε καν η ίδια αυτή Τέχνη που μας οδήγησε σ’ αυτό το φως.