Εικόνα:
Το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης, όπου οι άνθρωποι πνίγονται στη θάλασσα,
αναζητώντας εναγωνίως βοήθεια. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα αποτυχίας,
υπερχρέωσης, πτώχευσης τραπεζών και επιχειρήσεων, χρηματοπιστωτικού
πνιγμού, χρεοκοπίας και εξόδου από την Ευρωζώνη, ως ένα αποτυχημένο
κράτος (failed state).
.
Αρκετοί ισχυρίζονται ότι, δεν πρέπει να κατηγορεί κανείς την κυβέρνηση, ούτε την αριστερά, επειδή είναι άδικο να της προσάπτονται ευθύνες, σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας
– αφού δεν κυβέρνησε τις δεκαετίες μετά το 1980, όπου η χώρα «διεφθάρη
πολλαπλώς», με φυσιολογικό τελικό αποτέλεσμα τη σταδιακή πολιτική,
οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική χρεοκοπία της.
Δεν ευθύνεται λοιπόν η κυβέρνηση για τη
μαύρη τριακονταετία (1980 – 2010) – κάτι που δεν είναι εντελώς σωστό,
αφού η Ελλάδα δεν κατέρρευσε μόνο από τις κυβερνήσεις της αλλά, επίσης,
από τις ανεύθυνες αντιπολιτεύσεις, από τους διαφθαρμένους συνδικαλιστές
κοκ. Εκτός αυτού, ανήκουν στα σημερινά στελέχη της άτομα εκείνης της παράταξης που οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ – διαπράττοντας μία από τις μεγαλύτερες προδοσίες στην ιστορία.
Ακόμη όμως και να μην ήταν έτσι, η
αναλογική ζημία που προξένησε στην πατρίδα μας, στα λιγότερα από δύο
χρόνια που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της, είναι τεράστια – ενώ η επικύρωση
των δύο προηγουμένων μνημονίων με το τρίτο (πηγή), η πλήρης υποταγή και συνθηκολόγηση της, καθώς επίσης η άνευ όρων παράδοση της Ελλάδας στους Γερμανούς, κρίνονται αναμφίβολα ως «εγκληματικές πράξεις» τεραστίου μεγέθους, τουλάχιστον συγκρίσιμες με όλα όσα είχαν προηγηθεί.
Ακόμη όμως και να παρακάμψουμε όλα τα παραπάνω, θεωρώντας πως δεν είναι τόσο σημαντικά, το γεγονός ότι δολοφόνησε εν ψυχρώ την ύστατη ελπίδα των Ελλήνων, δυστυχώς μαζί με την αριστερή ιδεολογία, μη σεβόμενη καν τη δημοκρατία
(αντιστροφή του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος), είναι αρκετό για να την κρίνει
κανείς. Πόσο μάλλον αφού αυτή κατάφερε τελικά να πείσει τη συντριπτική
πλειοψηφία των πολιτών πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, εκτός από τα κρεματόρια των μνημονίων – από την τυφλή υποταγή στη Γερμανία που επιμένει στην πολιτική του αργού θανάτου (λιτότητα).
Ειλικρινά θλιβόμαστε για όλα αυτά τα
γεγονότα. Για την αριστερά, για το νεαρό αρχηγό της, για τα τεράστια
λάθη και για το τελικό του κατάντημα – το οποίο φαίνεται πια καθαρά στο πρόσωπο του. Αυτό όμως που μας στενοχωρεί περισσότερο είναι η Ελλάδα – η οποία έχει οδηγηθεί χωρίς κανένα λόγο στο ικρίωμα.
Το χειρότερο όλων, επειδή ακόμη
και στο χείλος της αβύσσου (γκρεμός ήταν μέχρι σχετικά πρόσφατα), τα
πολιτικά κόμματα δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο, παρά μόνο με τον εαυτό
τους.
Με τις εσωτερικές τους ίντριγκες, με τις μεταξύ τους κομματικές αντιπαραθέσεις, με την προστασία των προνομίων τους (προκαλεί
απέχθεια το ότι, οι βουλευτές συνεχίζουν να αμείβονται με τα ίδια
χρήματα, όταν αποφασίζουν τη μείωση των εισοδημάτων όλων των άλλων),
με τη νομή της εξουσίας κοκ. – ενώ η διαφθορά και η διαπλοκή συνεχίζουν
να βασιλεύουν, χωρίς καμία πρόθεση να αλλάξει πράγματι κάτι.
Πολύ φοβόμαστε λοιπόν πως η μαύρη
τριακονταετία της Ελλάδας μάλλον δεν ήταν η προηγούμενη, για την οποία
δεν φταίει ίσως η κυβέρνηση, αλλά η επόμενη – όπου οι ευθύνες της θα είναι τεράστιες, όσο και αν δεν θέλει να το παραδεχθεί. Το ίδιο δυστυχώς θα ισχύει και για την αξιωματική αντιπολίτευση, εάν δεν καταλάβει το θεμελιώδες σφάλμα της (ανάλυση),
επάνω στα σαθρά θεμέλια του οποίου στηρίζει το πρόγραμμα της: τη
νεοφιλελεύθερη αντίληψη, την οποία συγχέει με την ελεύθερη αγορά.