Πρώτα ήταν οι γνωστές δηλώσεις του Φίλη για την συνταγματικότητα των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. Μετά η προτροπή του Γ. Κυρίτση προς την ηγεσία του κόμματος του να συγκροτήσει τον «στρατό των φτωχών» που θα συγκρουσθεί ταξικά με τους μη φτωχούς, σύμφωνα με το μοντέλο της Βενεζουέλας που έχουν στα αρρωστημένα μυαλά τους. Και ήρθε ο Κατρούγκαλος να μιλήσει για την γέννηση της Τέταρτης Ελληνικής Δημοκρατίας, που φυσικά ο γεννήτορας της θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ως γνωστόν, η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία- η Δημοκρατία της Μεταπολίτευσης- ξεπετάχτηκε μέσα από τις στάχτες της εφτάχρονης δικτατορίας και την Κυπριακής τραγωδίας. Άλλωστε σχεδόν πάντα αυτές οι μεγάλες ιστορικές τομές προκύπτουν από εθνικές καταστροφές και ταπεινώσεις, που σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης. Τι εννοεί λοιπόν ο Κατρούγκαλος όταν αναφέρεται στην Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία; Πώς αυτή θα προκύψει και από ποιες διαδικασίες; Και κυρίως τι θα σηματοδοτήσει; Και πώς είναι δυνατόν φορέας αυτής βαρύγδουπης και «μακρόπνοης» αλλαγής (σαχλαμάρας) να είναι ένα φθίνον και ξεπεσμένο κόμμα, ένα τσούρμο μαρξιστών, κατά την έκφραση του Γ. Βαρουφάκη;
Μα εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Αυτοί οι άνθρωποι βλέποντας τον λαό να τους γυρίζει την πλάτη και γνωρίζοντας άριστα τι πρόκειται να συμβεί στους επόμενους δύο-τρεις μήνες με την ψήφιση των προαπαιτούμενων για την καταβολή της δεύτερης δόσης, προσπαθούν να αλλάξουν το πεδίο της αντιπαράθεσης. Να αποπροσανατολίσουν, όπως ορθά επισημάνθηκε, από έγκριτους σχολιαστές.
Αυτό όμως είναι το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης και ερμηνείας των προθέσεων της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο και βαθύτερο επίπεδο αφορά το ιστορικό γονιδίωμα αυτού του χώρου της ριζοσπαστικής –κινηματικής Αριστεράς, δηλαδή την απροθυμία και την αδυναμία των στελεχών της να λειτουργήσουν σε συνθήκες κανονικότητας, ομαλών εξελίξεων, τήρησης των κανόνων του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, στην οποίαν άλλωστε-όπως το διακηρύσσουν urbi et orbi- δεν πιστεύουν.
Για την νοοτροπία και τις αντιλήψεις αυτού του χώρου οι ρήξεις, οι τομές, οι ασυνέχειες, οι κινηματικές πρακτικές, η διαρκής ανεύρεση εχθρών, είναι οι κατευθυντήριοι άξονες της πολιτικής του. Και επειδή όλα αυτά είναι ξένα και άγνωστα στην μέση συνείδηση του Έλληνα πολίτη, για να γίνουν αποδεκτά ή ανεκτά από αυτόν, πρέπει και οι συνθήκες άσκησης της πολιτικής να εκφεύγουν από το πλαίσιο της ομαλότητας και της κανονικότητας. Μέσα στο πολωτικό περιβάλλον των διαρκών συγκρούσεων επιδιώκουν να εγκλωβίσουν, να αιχμαλωτίσουν, ένα κομμάτι του Ελληνικού λαού. Η συναίνεση και η συνεννόηση δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο τους.
Το τρίτο επίπεδο ανάγνωσης και ερμηνείας των προθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται στην αδυναμία τους να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν μια οικονομική πολιτική που να οδηγήσει την χώρα στην ανάπτυξη. Και δεν μπορούν αλλά κυρίως δεν θέλουν, γιατί έχουν ως πρότυπο μιαν άλλη οικονομία που ελάχιστη σχέση έχει με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Συνεπώς το μόνο που επιδιώκουν προς το παρόν, είναι να γκρεμίζουν. Έχουν αυτοαναγορευτεί σε φορείς του «καινούργιου» χαρακτηρίζοντας όλους τους άλλους εκπροσώπους «αυτού που φεύγει». Πιο ανάγλυφη μορφή καθεστωτισμού δεν θα μπορούσε να γίνει.
Το αξιοπερίεργο είναι πως όλα αυτά, μια μερίδα του αστικού κόσμου τα βλέπει εντελώς επιδερμικά και ακόμα και σήμερα τηρεί ίσες αποστάσεις μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων ευρωπαϊκών κομμάτων. Βυθισμένοι σε μιαν ανεξήγητη μακαριότητα και σε έναν περίεργο εφησυχασμό, δεν βλέπουν αυτό που έρχεται. Αρνούνται να στρατευθούν στον αγώνα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ επικαλούμενοι ένα πολιτικό savoir vivre απέναντι σε ένα τσούρμο μαρξιστών που τους λοιδορεί και τους ειρωνεύεται καθημερινά. Που επί πέντε χρόνια εκχυδαΐζει την πολιτική μας ζωή.
Η Ιστορία δείχνει πως αυτοί οι άνθρωποι- οι μακάριοι αστοί- ξυπνούν όταν είναι πλέον αργά.