Το αποφάσισα. Όταν (ξανα)μεγαλώσω θέλω να γίνω Παπαδημούλης. Τι γιατρός, πιλότος και αρχιτέκτονας;
Η καλύτερη δουλειά είναι ευρωβολευτής, συγγνώμη, ευρωβουλευτής με πολλές χιλιάδες ευρώ το μήνα συν όλα τα προνόμια.
Υπάρχει καλύτερη δουλειά από το να γίνω Παπαδημούλης; Να βρω ένα κόμμα του 3-4% να με βάλει Ευρωβουλή;
Κι έτσι και το κόμμα αυτό γίνει κάποτε μεγάλο, τότε εγω που θα θεωρούμαι μεγαλοστέλεχός του, θα μπορώ από το ταπεινό μου διαμέρισμα στις Βρυξέλλες να πατάω την κοιλιά μου και να λέω ό,τι θέλω και δίχως να με καλεί κανείς να δώσω εξήγησεις. Βέβαια αυτό το τελευταίο εκτός από μια περίεργη ασυλία ίσως να δείχνει πως δε με παίρνει κανείς στα σοβαρά.
Θα βγαίνω από την άλλη άκρη, θα πετώ ένα τον έφαγαν, τον τσιμέντωσαν, τα έπιασαν, τα έκαναν, τα έραναν, τα ΜΜΕ θα ασχολούνται μαζί μου, από κάτω θα μου τα σέρνουν όλοι, αλλά τι θα με νοιάζει;
Θα την περνάω μια χαρά και που ξέρεις! Ίσως μια μέρα να πάω και πιο πάνω, να γίνω πχ Πρόεδρος της Δημοκρατίας αυτής της υποτιθέμενης χώρας. Εδώ έγιναν πρόεδροι ένας αποτυχημένος πρόεδρος κόμματος, ένας κολλητός που δάνεισε χρήμα κι ένας έμπιστος κάποιου που κουράστηκε πριν καν προσπαθήσει.